Dit was een spiraalsgewijs proces, waarbij we onze Bronverbinding (via de pijnappelklier en ons hart) steeds verder uit het oog zijn verloren. We verlieten het gouden middelpunt in onszelf om tot een volledig volgroeid bewustzijn te kunnen komen.

Gaandeweg begonnen we krachten te voelen die ons steeds verder bij het midden vandaan voerden. De rondjes die we liepen werden steeds groter, we raakten steeds verder weg van onze eigen goddelijke kern in het midden. Hoe meer we in de greep kwamen van tegenkrachten, verdichting en duisternis, des te meer ons labyrint zich vervormde tot een doolhof.

Het oeroude labyrint is een weergave van ons incarnatieproces, van de weg die wij als zielen zijn gegaan vanuit de eenheid. Rotstekeningen en afbeeldingen van labyrinten zijn over de gehele wereld gevonden. Zij tonen allen een spiraalvormige weg naar het midden. Daar vinden we een kruis of een bloem (een teken van de volledig heel-geworden mens) die omsloten is door een cirkel, die ontstaan is door de magnetische aantrekkingskracht rond het midden. 

Als je één van de omlopen van het labyrint betreed, zul je altijd een concentrische aantrekkingskracht ervaren die je naar je uiteindelijke bestemming wil leiden; het gouden midden.

Deze weg naar het midden is echter geen rechte weg gebleken; ze heeft ons langs vele omwegen geleid. Af en toe liep de weg vlak langs het midden, om ons aan onze goddelijke afkomst te herinneren. Dan weer kwamen we er verder vanaf. Onze lange levensweg is als eb en vloed, als vloeiende in- en uitademingen, waarbij spanning en inkrimping zich afwisselen met ontspanning en verruiming.

Voorbij de uiterlijke schijn kun je zien dat de tegenkrachten ons in een doolhof hebben doen belanden. Maar de goddelijke krachten zullen ons ook altijd weer terug willen leiden naar ons eigen labyrint, waarbij ons huidige leven voor de nodige Inwijdingen en louteringen zorgt.

De bewegingen die ons vanuit het midden hebben weggedreven, hebben veel aardse ballast, materieel bezit en innerlijke vertroebelingen gegeven. Bij elke ommekeer voel je opnieuw dat je het één en ander achter te laten hebt. 

Dat is het sterfproces van het ego; de ontmaskering en ontwapening, het afbreken van identificaties, het los laten van illusies en houvasten. Tijdens dit sterfproces geef je je over aan de magnetische kracht van het middelpunt.

Je zult daarbij altijd innerlijke leiding ervaren. Soms niet meteen op dat moment, maar later terugkijkend weet je dat die er was.

De vele omlopen geven ons een proces van rijping, groei en ontwaken.

Wat er steeds helderder uit je midden tevoorschijn komt is het beeld van wie jij werkelijk bent in de armen van jouw Goddelijkheid. Daar vind je de Bron van waarachtige Liefde …

De omgekeerde versie van Zelfliefde is jezelf verwaarlozen, kleineren en in de steek laten. Vanuit onze vrouwelijke kant hebben we onszelf vaak in de steek gelaten vanwege een liefdesrelatie en 'met de ander' willen zijn. 

Vanuit onze mannelijke kant hebben we onszelf vaak in de steek gelaten vanwege manifestatiedrang en 'in de wereld' willen zijn.

Om te ontdekken wat voor jou de belangrijkste Inwijdingen zijn geweest rondom Liefde is het zinvol om jouw eigen relaties onder de loep te nemen. Doordat we nu zo veel bewuster zijn als bv. 10 jaar geleden, zul je nu andere levenslessen aantrekken. Maar toch loopt er altijd ergens een rode draad die door en door gekend en begrepen wil worden.

Ik heb mijn eigen relaties met de belangrijkste mannen uit mijn leven nog eens diep doorvoeld (vrouwen raken andere delen van mij aan, zij triggerden minder de gewonde vrouw in mij).

Heel bewust heb ik daarbij de blik niet op de mannen gericht, of op hun gedrag, maar op wat er tijdens die relaties met mij gebeurde. Waar was ik, en wie was ik, in die relaties? Welke delen van mijzelf kende ik nog niet en heb ik juist in de verschillende relaties kunnen ontmoeten? Waar was mijn zelfliefde, waar was mijn bewustzijn, en wat heeft het mij allemaal uiteindelijk gebracht op mijn weg door het labyrint heen?

Tijdens onze lange tocht door het labyrint bewaren we de bewustwording en heling van de meest traumatisch beschadigde delen van onszelf voor het laatste. Om zo helder mogelijk te kunnen schrijven zal ik concrete voorbeelden geven uit mijn eigen leven. Wat voor mij het moeilijkst gebleken is, is o.a. ontstaan tijdens mijn allereerste incarnatie in een menselijk lichaam, bij de overgang van Lemurië naar Atlantis, in een aantal levens in Atlantis, in levens waarin ik drager van esoterische kennis was en altijd maar verborgen en nagejaagd werd, tijdens mijn meest recente vorig leven in Auschwitz en tijdens mijn epilepsieperiode in dit leven.

Deze delen van mij zijn, zonder dat ik me daar destijds bewust van was, ontelbare keren ‘aangeraakt’ in eerdere relaties, en dat zorgde steeds voor een afsluiten. Steeds opnieuw stuitte Liefde op een innerlijke muur, die ik gecreëerd had om mijn gewonde delen zo zorgvuldig mogelijk te beschermen. Dit gebeurde net zolang totdat er voldoende bewustzijn en draagkracht waren om hier vanuit een zo groot mogelijke zachtheid en liefde voor iedere betrokkene volledig doorheen te kunnen kijken, te voelen en inzicht te krijgen in “Waartoe diende dit, in Godsnaam…”

Waar er geen bewustzijn was, geen liefde noch verbinding met welke Bron dan ook, zijn vernietiging en de hel ontstaan. Allemaal dragen we daar (bewust of onbewust) herinneringen aan en juist hier zit het grootste verlangen (en terecht!) naar ware liefde. Deze oude pijnlagen openen zich momenteel bij velen. Het kan nu allemaal in het licht worden gezet, omdat we meer en meer de werking van onze goddelijke kern in het midden van het labyrint beginnen te voelen. Van daaruit kunnen we onszelf en de ander veiligheid geven, voelend ervaren zonder weer weg te drijven bij waar het op dat moment over gaat.

Tegelijkertijd was hun totale focus steeds weer naar het midden van het labyrint;daar waar de mens samenvalt met het allerhoogste,het ware goddelijke.

Uiteindelijk heeft iedere betrokkene bij deze machtige ommekeer hun eigen essentiële rol volbracht in dit goddelijke plan. Dankzij ieders aanwezigheid en volledige toewijding heeft Yeshua uiteindelijk aan het kruis (wel of niet gestorven, dat laat ik even in het midden) kunnen verzuchten: “In Uw Handen beveel ik mijn Geest.”

Nu wij onze eigen stappen op een soortgelijke, heilige weg zetten, mogen ook wij ons bewust worden en ontvankelijk maken voor de leiding en steun van de Lichtwereld met de Opgestegen Meesters, Engelen en vele hogere Ingewijden. We kunnen erop vertrouwen dat iedereen, die in ons leven een belangrijke rol heeft gespeeld en nog zal gaan spelen, bijdraagt aan de Inwijdingsweg door ons eigen labyrint heen.

Ieder van ons zal, vroeger of later, vanuit zijn/haar hogere Zelf, vanuit onvoorwaardelijke Liefde naar het huidige eigen leven gaan kijken. Zodat we ons gaan herinneren waarvoor wij naar de aarde zijn gekomen, en hoe al onze relaties daar dienstbaar aan waren en zullen zijn.

Ik heb de Lichtwereld om begeleiding gevraagd. Twee jaar geleden heb ik innerlijk een intentie gezet om relaties die ik gehad heb, achter me heb gelaten op mijn aardse weg en de relaties die ik nog zal ervaren in het licht van die hogere Waarheid en Liefde zo zuiver mogelijk te doorzien. Ontroerende terugblikken en herbelevingen namen mij terug naar mijn eigen begin. Ik heb ze ervaren als heilige terugblikken en vanuit deze heiligheid deel ik ze, als afsluiting van dit artikel. Dat deze hogere reis moge bijdragen aan het herinneren van jouw eigen Goddelijkheid, die pure Liefde is.

Even leek er een stroom van menselijke ontroering door me heen te gaan bij het ontvangen van zijn boodschap. Terwijl we voor elkaar bogen, realiseerde ik me de veelomvattendheid van zijn woorden.

Toen sprak de tweede ziel.

“Ik zal je eerste vriend zijn. Ik zal je helpen te herinneren hoe het voelt om de uitverkorene te zijn, door toch voor jou te kiezen. Ook zal ik je helpen met de heling van de vrouwelijke wond, door je karmische pijn rondom intimiteit te activeren.”

Ik voelde zijn oprechte intentie hierbij en nam me voor om dit te blijven herinneren als ik eenmaal daarginds achter de sluiers van vergetelheid zou zijn. Ik boog voor hem.

Ineens werden we omgeven door hemelse muziek, die zo krachtig was dat ik me ophief om alle klanken door me heen te kunnen laten spoelen.

De derde ziel sprak.

“Ik zal je muziekzielenmaatje zijn, en je helpen met het realiseren van je DNA-klankpotentieel op aarde. Ook zal ik samen met jou een weg voorbereiden waarop mijn Vriend naast me zich weer bij je kan voegen.”

Dit alles raakte me diep, zonder dat ik er nog invulling aan kon geven. Ik realiseerde me het grote geschenk van wat me te wachten stond. De klanken vulden mijn veld van top tot teen en even was ik één met deze grootsheid.

Daarna daalde er een intense stilte neer. Terwijl ik op keek, zag ik Jozef van Arimathea staan en mijn energieveld vergrootte zich als vanzelf, alsof onze velden elkaar moesten raken. De vierde ziel stond voor hem en deed nu een stap naar voren; zijn emerald groene licht verwarmde mijn hart.

“Ik zal je zoon zijn; slechts even in de aardse sferen doch eeuwig bij je. Ik zal je helpen om het oude karma rondom schuld te klaren, zodat je je onbevlektheid weer zult ervaren. Ik zal je begeleiden op alle Graalreizen om je te helpen herinneren.” Parcival … ! Even waren we ons bewust van de menselijke impact van zijn opdracht en wat het met mij als moeder zou doen om hem van mij te laten scheiden, nog voor hij geboren was. Ik boog diep voor hem en daarbij legde hij een groene energetische mantel om me heen.

De vijfde ziel leek nog in gebed verzonken; achter hem zag ik Serapis Bey. Ik voelde onze Egyptische verbinding. Vanuit hun witte licht begon de ziel weloverwogen te spreken:

“Ik zal je spirituele vader zijn. Ik zal je helpen om je bewustzijn nog meer toegankelijk te maken voor Al wie je Bent, om persoonlijke wonden uit je kindertijd en oude levens te helen, en je weg op aarde voor te bereiden om je plek als spirituele leraar opnieuw in te nemen.” We bogen naar elkaar met de Namastégroet, waarmee we onze overgave aan deze missie bevestigden.

De zesde ziel werd door zijn enthousiasme al naar voren gestuwd voordat de vijfde ziel terug was getreden. Een wervelende energie omgaf hem en hij zei: 

“Vele levens hebben wij al gedeeld. Ik zal nu je man zijn, zodat we door onze verbinding een veld van Liefde en veiligheid creëren om een oude, grote Ziel te kunnen ontvangen in het aardse. Zij zal onze dochter zijn. Daarna zal ik je helpen om vertrouwen terug te krijgen in jouw eigen Weten, door terug te treden.”

Een grote vreugde bubbelde op, als een grote bel van gouden licht die voor mijn hart bleef stuiteren. Ik voelde me blij worden van zijn belofte en ervoer een soort van ongeduld; ‘laat het maar helemaal gebeuren zoals bedoeld’.

Toen voelde ik een Engel achter me komen, en tegelijkertijd zag ik achter de zevende ziel ook een Engel verschijnen. Niet de ziel sprak, maar de Engel achter hem: “Aards gezien is dit een zware opdracht. Daarom zullen wij jullie extra begeleiden tijdens deze periode van ontmoeting van jullie zielen.” Wat aarzelend stapte de zevende ziel naar voren en zei: “Ik zal je vriend zijn die je zal helpen om naar jouw donkere stukken te gaan die het moeilijkst toegankelijk zijn als je eenmaal daar bent. Er zijn daar allerlei namen voor die ik het beste kan samenvatten als ‘menselijke onmacht’. Ik zal je helpen om die stukken te openen die voor een mens bijna ondragelijk zijn. En dit al kan ik doen juist omdat we deze verbinding hebben.” Daarmee keek hij mij in de ogen en het was alsof ik daar de pijn al kon zien die we op aarde zouden gaan beleven.

Ik zuchtte. Het was niet niks wat me te wachten stond. Toch voelde ik ook duidelijk mijn “JA”; mijn ziel wilde gaan.

Terwijl ik alles zo eens door me heen liet gaan en ik de zeven zielen één voor één in dankbaarheid aankeek, voegde zich ineens een achtste ziel in de rij. Hij werd vergezeld door Yeshua, Maria Magdalena en andere opgestegen Meesters van Licht.

Het was alsof er een golf van Licht en Liefde door het universum spoelde; die golf leek dwars door mij heen te schijnen en tegelijkertijd viel ik er mee samen.

“Ik Ben”, sprak de achtste ziel, “jouw mannelijke spiegel; jouw goddelijke Tweelingstraal. De tijd zal aanbreken. Samen zullen wij, ingedaald, altijd verbonden en tegelijkertijd vrij van elke aardse beperking, elkaar helpen om de weg vrij te maken voor de verbinding met onze hoogste goddelijke delen. Allen die hier vandaag aanwezig zijn zullen dit proces ondersteunen. Tegelijkertijd zul je je gaan herinneren dat je één van ons bent, om je Licht weer ten volle te gaan bewonen en in te zetten ten dienste van het hoogste goed van de mensheid. ”

Ja, zo was het. Ik kan, nu twee jaar later na deze ervaring, nog steeds elk woord hiervan onderstrepen. Want dit was, en is, zoals wij in essentie bedoeld zijn: vanuit onze Goddelijkheid, belichaamd op aarde.

Dat we mogen toegroeien naar het heilige midden van ons labyrint. Dat we elke dag het bewustzijn bij ons zullen dragen, van waaruit we dankbaar kunnen beseffen dat iedere metgezel op onze levensweg die ons heeft aangeraakt, ons een stap dichter bij de herinnering heeft gebracht van dat wij allen Liefde en Licht Zijn.

Mieke Vulink
https://www.miekevulink.nl