Mijn moeilijkste rol om los te laten is mijn rol als moeder

Wanneer we het pad van waarheid bewandelen wordt beetje bij beetje alles doorzien en losgelaten. Aan het begin van het pad zijn de lessen en inzichten nog wel te doen. Je valt, staat weer op, gaat weer standvastig verder en leert beetje bij beetje ontdekken wat de waarheid is. Ineens de waarheid volledig ontdekken zou teveel zijn om te handelen. Menige ziel is krankzinnig geworden op dit pad. Ook ik heb vaak op het randje gestaan. En telkens wanneer je denkt er te zijn, stort je weer even het ravijn in. Je wordt in de gevangenis gegooid, blijft een paar dagen in de cel, om vervolgens weer opnieuw te mogen beginnen bij start.

Je huilt, ben gefrustreerd, wanhopig, voelt je radeloos, je bent woedend en voelt je gevangen.

Iedere keer, na een paar dagen eenzame opsluiting in de cel, kom je weer tot inzicht. Je weet wat je te doen staat, je ziet wel wat de waarheid is, maar ook echt in waarheid blijven wanneer het er op aan komt?

Dat valt nog niet mee.

Wanneer een les zich aandient, trap je er vaak toch nog in. Zo werkt het pad van waarheid. Het is genadeloos.

Na jaren dit pad bewandeld te hebben, waren er periodes van intense vrede en gelukzaligheid, periodes van rust en zaligheid... alsof ik eindelijk in het paradijs beland was.

Maar schijn bedriegt.

Telkens stelde ik de belangrijkste en moeilijkste les uit. Deze les wilde ik niet aangaan. Ze is te zwaar, ze was te zwaar.

Tot pas geleden.

Een les niet geleerd zal altijd terugkomen.

Je kunt haar ontwijken, je kunt haar uit de weg gaan, je kunt haar negeren, en dat heb ik gedaan... jarenlang.

Ik wilde mijn zoon vasthouden, niet kwijt raken. Ik wilde mijn rol als moeder van dit prachtige wezen blijven spelen. Ik wilde de pijn niet voelen van hem te moeten missen. Ik wilde de waarheid over hem en mijn rol als moeder niet zien. Ik speelde krampachtig mijn rol.

Vanuit schuldgevoel, vanuit angst hem kwijt te raken. Vanuit medelijden. Vanuit leugen, illusie. Ik ging over grenzen heen.

Liet mij manipuleren en bleef niet bij mijzelf.

Want als ik bij mijzelf bleef, dan wilde hij niet meer komen, dan schaamde hij zich voor mij. Dus gaf ik toe aan zijn wensen.

Ik speelde het spel mee. Voor hem.

Ik gaf hem wat hij maar wilde. Ik paste mij aan. Ik voelde mij schuldig en vanuit schuldgevoel cijferde ik mijzelf weg.

Mijn leraar in dit leven is volledig verlost van dit soort gevoelens als schuldgevoel, angst, jaloezie, afgunst, tekort, onvrede. Mijn dankbaarheid is dan ook groot dat deze leraar ieder moment naast mij leeft.

Door hem en zijn aanwezigheid vind ik altijd de weg van waarheid terug in mijn leven. Ik stort de afgelopen jaren regelmatig het ravijn van het ego in. Maar telkens kruip ik weer omhoog. Gebroken en vernederd tot op het bot. En telkens lukt het mij om weer opnieuw van start te gaan.

Met volle moed begin ik weer opnieuw.

Neem mij telkens voor om het deze keer anders te doen. Zo ook nu.

Hij, mijn prachtige leraar en geliefde, toont mij de weg. Ik zie duidelijk voor mij wat de waarheid is. Waar ik naartoe ga.

Vaak ben ik al thuis. Is er zelfs geen weg meer. Is er enkel licht en waarheid.

Om volledig in waarheid en licht te kunnen zijn, is het nodig dat alle duisternis is opgelost/getransformeerd. Zolang lessen zich nog aandienen, dienen deze volledig geleerd te zijn. Het pad dient volledig doorlopen te zijn.

Zolang dit nog niet is doorlopen, kun je niet in waarheid en licht zijn. Het is nog niet volbracht.

Maar hoe doe je dit? Hoe kan ik mijn zoon nu zien zoals hij in waarheid is?

Hoe kan ik mijzelf zien zoals ik in waarheid ben?

Het is simpel; zolang er gevoelens en emoties zijn welke voortkomen vanuit ego, kan ik niet leven in waarheid, in vrede, licht, onvoorwaardelijke liefde en geluk.

Iedere keer handel ik dan vanuit ego, niet vanuit waarheid. Ik dien dit te doorzien, en tevens dien ik standvastig te zijn.

Dit is eng.

Dit kan enkel met vertrouwen.

Met weten.

Iets weten maar het ook doen zijn twee verschillende dingen.

Mijn ego zegt dat ik mijn zoon mis, dat ik mij moet verdedigen tegen de leugens, dat ik jaloers ben op de vrouw die nu mijn kind opvoed, dat mijn ex-man mijn kind heeft afgepakt, dat mijn kind wordt opgestookt, dat ik hem kwijt ben.... dat ik verdrietig ben, dat ik verloren ben, en dat ik een slechte moeder ben. Dat ik moet vechten voor hem. Het ego zegt mij dat ik boos ben, dat ik mijn familie haat, dat ik mijn ex-man haat voor alles wat hij mij en mijn kind heeft aangedaan. Het zegt mij dat ik een slachtoffer ben van anderen en dat ik mij moet schamen. Dat zij zich moeten schamen.

Dit is de cirkel van het ego. Waarschijnlijk herkent iedereen dit cirkeltje wel. Ik schrijf dit nu in alle kwetsbaarheid op. Omdat het belangrijk is dat men inzicht krijgt in hoe het ego te werk gaat.

Het ego is altijd op zoek naar drama, naar chaos, strijd.

Daar waar onze kwetsbaarheid is, in dit geval mijn zoon, sluipt het ego naar binnen. Wanneer wij niet leren vergeven, wanneer wij niet leren onze emoties (voortkomend uit ego) te doorzien, dan zullen wij telkens het ravijn instorten.

Dan zullen wij telkens onze weg van het valse zelf volgen. En deze weg leidt tot niets. Enkel ellende.

Mijn ware zelf zegt namelijk iets totaal anders.

Mijn ware zelf zegt dat hij het goed heeft nu, dat hij zelf nu mag ontdekken wie hij werkelijk is, dat hij vrij is en dat ik vrij ben, dat ik altijd zijn moeder zal zijn, dat de waarheid altijd zal winnen van de leugen en dat ik daar niets voor hoef te doen, anders dan gewoon beschikbaar zijn voor hem, dat hij vanzelf zal komen wanneer hij daar aan toe is, en dat hij nu mag leren in dit leven van illusie. Ook zegt het mij dat ik hen allemaal mag liefhebben, dat mijn ex-man en mijn familie vergeven zijn, dat ik van hen houd en dat wat zij ook zeggen over mij, vanuit onwetendheid, geen waarde heeft, dat ik mij niet langer hoef te verdedigen, dat ik prima ben zoals ik ben. Dat er helemaal niets aan de hand is, dat ik, en zij, dezelfde liefde zijn als wat ik ben. Het zegt mij dat ook ik vergeven ben, vergeven voor mijn onwetendheid destijds.

Onze wegen lijken zich te scheiden, maar in werkelijkheid zijn er helemaal geen wegen of scheidingen. Ook dit is allemaal illusie.

Er is alleen maar waarheid, licht en vrede.

Het ego probeert nog even met de laatste stuiptrekkingen mij te verleiden om weer mee te gaan in de leugen. Maar het is mooi geweest. Ik ben er inmiddels tegen bestand.

Ik trap er niet meer in.

Ik wens in waarheid te zijn.

Ik wens gelukkig te zijn.

Ik wens niet meer te strijden.

Iedereen in waarheid is welkom, ik kan niet meer meegaan in illusie.

Mijn laatste les wens ik te leren.

Mijn zoon zien zoals hij is, in vertrouwen, in liefde, in waarheid, in vrede.

Alles is goed.

Wij zijn nooit gescheiden.

Ik zal altijd zijn moeder zijn.

Geen papiertje, geen leugen kan dit veranderen.

Dat wat werkelijk is, kan nooit bedreigd worden.