Het is bijzonder hoe het universum wegen vindt om ons te helpen voor de genezing van alle delen van onze ziel te zorgen in deze tijd: zelfs digitaal!
Kort geleden las ik een prachtige BDE (Bijna-Dood Ervaring) op een internet blog: het verhaal van een man die van een berghelling was gestort tijdens het abseilen. Terwijl zijn gebroken lichaam op de helling lag, reisde hij door het heelal en sprak met de hemel, de sterren, de planeten, zijn zielemaatjes. Wat me het meest trof aan zijn reis was hoe alles bezield was, alles was levend en begroette hem met een ontroerende ruimhartigheid.
Terwijl ik het verhaal van een wonderbaarlijk bezield, levend, wijs en liefdevol Universum tot me nam en de vreugdevolle waarheid ervan tot me doordrong, kwam er tegelijkertijd een diep gevoel van pijn naar boven. Het was net alsof, terwijl een prachtig uitzicht van vreugde en liefde zich voor mijn ogen ontvouwde en mijn ziel uitriep: ‘Ja! Ja, dit is hoe het is! Alles is vreugde, alles is goed!’ er een klein stemmetje zei: ‘NEE. Niet voor mij.’
Het was net een donker klein uithoekje van pijn in een verder vreugdevol Universum. In plaats van dat ik me snel loskoppelde van de pijn, zoals ik vroeger vaker zal hebben gedaan, besloot ik haar deze keer onder ogen te zien. Het voelde als een deel van mijn ziel. Een vorig leven. Een man.
Ik vroeg me af wie hij kon zijn en er rees een naam op in mijn bewustzijn. Frank.
Ik overpeinsde de situatie. Daar zat ik dan, en genoot van de uitgelaten vreugde van mijn ziel die zich baadde in het licht van de waarheid en danste op de muziek van de sferen, en het feestje werd bedorven door een deel van mijn eigen ziel! Ik kreeg de indruk dat hij geloofde dat hij in de steek gelaten was, niet verbonden en pijnlijk eenzaam. Maar… ik voelde het allemaal!
‘Fraaie boel, Frank’, zei ik tegen hem. ‘Daar zit je, middenin een Universum van lachende sterren en zingende planeten, en jij deinst terug van de vreugde en het licht omdat het pijn doet – het doet pijn omdat je gelooft dat je er niet mee verbonden bent. Alsof iedereen naar een feestje is en jij niet bent uitgenodigd.’
De absurditeit ervan drong nu pas goed tot me door. ‘Maar je BENT verbonden, Frank! Ik voel je pijn! Ik voel je eenzaamheid! Je bent net Grumpy Cat, en zit daar chagrijnig te zijn terwijl het hele heelal om je heen plezier maakt.’
Maar hij hoorde me natuurlijk niet. Hij zat vast in zijn ellende, zijn hoofd gebogen, zijn ogen starend in het duister.
Ik moest naar mijn praktijk om een therapiesessie met een cliënt te doen, dus moest ik het daarbij laten.
Die avond lag ik op de bank om te ontspannen na het eten, en besloot te proberen contact met hem te krijgen.
Ik wandelde in gedachten terug naar het beeld van het Universum en de donkere uithoek. Ik vroeg me af waarom Frank ervan overtuigd was dat hij in de steek gelaten was, alleen gelaten in het donker, alsof het niemand iets kon schelen.
Het antwoord sprong op als een vis uit het water.
Hij realiseerde zich niet dat hij dood was.
Frank was overleden in een auto-ongeluk en had geprobeerd verbinding te maken met zijn geliefden. Maar omdat hij zijn lichaam had achtergelaten, konden ze hem begrijpelijkerwijs niet zien. Uitgeput van het proberen had hij het uiteindelijk opgegeven, en de conclusie getrokken dat ze hem afwezen en in de steek lieten. Maar dat was niet waar. Ze konden hem alleen niet zien, want voor hen was hij een geest!
De tranen stroomden over mijn gezicht terwijl ik het hem vertelde. ‘Je bent niet alleen, Frank. Ze konden je alleen niet zien!’
Ik kreeg een indruk van het feestje waar hij zo graag naartoe had willen gaan. Het was net een film uit de jaren twintig. Een glanzend zwarte jaren-twintig auto, een groot huis met kroonluchters, en elegante mensen gekleed in hun mooiste feestkledij.
Een mooie vrouw met een zwart bobkapsel en een witte Charleston jurk draaide zich om en kwam naar hem toe. Toen was hij verdwenen.
Wat een opluchting!
Eindelijk was hij naar het feestje.
En ik was vrij om te genieten van het feest van het Universum!
© drs. Wendy Gillissen