Net als denken is oordelen in spirituele kringen ‘not done’; een onopgelost ego stuk, je schaduwkant en zeker iets om te overstijgen.
Wat mij betreft is dit idee onderdeel van reeks spirituele misvattingen die wijdverbreid wordt verkondigd en zelden ter discussie wordt gesteld.
Is oordelen eigenlijk wel iets om te vermijden of nodigt het je uit tot iets anders?
Het idee dat je oordeelloos door het leven zou moeten gaan is een fantasiebeeld dat de mind heeft van een spiritueel en betekenisvol leven. ‘Wanneer ik niet meer oordeel ben ik vrij, verbonden en één met de bron’.
Maar wacht even, betekent ‘één met de bron’ niet dat je je realiseert dat oordelen van dezelfde bron-energie gemaakt is als niet oordelen? ‘Ik wil wel graag de bron zijn en één met alles maar dan wel alleen de leuke dingen en niet de schaduwkanten’. Ik hoor het mensen echt vaak zeggen. Dit is wat mij betreft een heldere aanwijzing dat de spirituele beoefening gebeurt vanuit mind en niet vanuit het compassievolle hart.
Mind is een factor die niet te onderschatten is in het aardse leven en daarom is het belangrijk mind te onderzoeken, te begrijpen en, nog belangrijker, te erkennen. Mind is als geen ander in staat om inzichten, filosofieën en theorieën te kapen en tot een strategie om te zetten die mind dient en in leven houdt. Mind doet dit zo geraffineerd en subtiel dat we er (nog) steeds met open ogen intrappen en werkelijk voelen dat we bewust en inclusief bezig zijn terwijl we ondertussen volop bijdragen aan separatie en polarisatie.
Wat te doen? Oordelen of niet oordelen? Een dilemma waar de mind niet uit zal komen. Gelukkig is daar je compassievolle hart. Een ruimte, een perspectief, waarmee je naar je leven kunt kijken vanuit eenheid en inclusiviteit. Waar vanuit je het leven ervaart als de bron en werkelijk één bent met het scheppende. En dus oordelen ziet als wat je bent maar ook niet oordelen ervaart als wat je bent, Vanuit hier ervaar je beide aspecten van leven met gelijkmoedigheid en laat je ze volledig zijn, zonder dat ze hoeven te veranderen. Je hoeft hier de een niet te verkiezen ten koste de ander. Er is ruimte voor beide om te bestaan.
Compassie confronteert mind met een duivels dilemma. Enerzijds is zij de ultieme kans voor mind om tot rust te komen en tegelijkertijd is zij de dreiging die het verhaal van mind ontmaskert en kan laten imploderen. In wanhoop maakt mind compassie synoniem met onverschilligheid. Als alles wordt omarmd, vind ik dan alles dan maar ok en laat ik over me heen lopen? Stel ik nog wel grenzen en neem ik nog beslissingen?
Werkelijk compassievol leven betekent alle facetten van leven binnenlaten, ervaren en erkennen. Daar horen dus ook oordelen en niet oordelen bij. Wanneer de compassievolle omarming volledig is zullen ze beide, met hun eigen natuurlijke timing, worden ervaren en je systemen weer verlaten zonder je te belasten. Tegelijkertijd worden de bijbehorende frequenties in je energiesysteem geïntegreerd. Niet langer verkrampt door de spanning van je eerdere verzet, angst of ontkenning is er nu ruimte voor jouw unieke blauwdruk die bol staat van voorkeuren en verlangens die werkelijk bij je passen en je prachtige leven richting, helderheid en energie geven. Deze unieke eigenschappen nodigen je uit om ze te volgen en begeleiden je op je weg naar vervulling van je bliss.
Juno Burger