Vaak ervaar ik een breuk tussen mij en de wereld. Een gevoel niet van deze wereld en tijd te zijn. Dat uit zich in de kleinste en grote dingen. Spraakverwarring, ongelukjes, heimwee...
Een bewustzijn en systeem wat niet zo synchroon is met de huidige wereld kan wat aan beperkingen met zich mee brengen. In je psyche en op lichamelijk vlak.
Veel daarvan begint bij het niet of moeilijk kunnen aarden van je “a-typische” bewustzijn. Hier zijn geen exacte regels voor. Je doet hard je best, maar het lijkt soms alsof de aarde in haar
huidige vorm je niet ontvangt. Wat een eerste aanwijzing kan zijn dat de oude wereld niet voor je werkt. Dat z'n bewustzijn te beperkt is of z'n energieën te zwaar.
De weerstand kan groot zijn. Tegen het hier willen zijn. Tegen de beperkingen die je ervaart; in jezelf en door de clash met de huidige ontwikkeling van de mensheid en maatschappij.
Maar in een universum van paradox kunnen juist de beperkingen doorgangen zijn, wanneer je liefde toestaat er doorheen te stromen.
Uiteindelijk is je anders-zijn nooit een kosmische fout, maar vaak een uitnodiging om van daaruit de wereld een ander perspectief te bieden.
Een stuk zelfacceptatie transformeert die uitnodiging naar een rustgevende stroom en een daadkrachtige beweging van gewoon zijn wie je bent.
Het wordt makkelijker om je licht te laten schijnen wanneer je focust op een weten dat je hier bent om een reden.
Ook al lijk je ogenschijnlijk niet te passen. Ook al weet je misschien nog niet helemaal wat die reden en het diepere doel van je aanwezigheid hier is. Vaak ontvouwt deze zich met het lopen van je pad... Wanneer je je wezen steeds dieper gaat omarmen en de afwijzing in jezelf oplost. Dan word je opeens ontvangen.
♡ Judith Loeffen