Atheïst sterft en ontdekt dat er leven is na de dood

 

Ik bevond me in een benarde positie, want ik reed precies daar waar zij de rotonde opkwam en het enige wat ik nog kon doen, was een soort van instinctieve reactie. Ik stak mijn hand naar voren. Ik heb geen idee wat er gebeurde vanaf het moment dat ik mijn hand uitstak tot ik op de motorkap van haar voertuig belandde.  Op de een of andere manier vloog ik van m'n fiets af en kwam ik terecht op haar motorkap. Ik keek naar binnen naar de bestuurder en zag dat ze druk aan het typen was op haar telefoon. Ik ben eigenlijk gaan bonken op haar raam, maar ze bleef doorrijden; zag me niet, terwijl ik letterlijk op haar motorkap lig.

 

Het lukte me niet om vast te blijven houden. De motorkap van haar voertuig was zo glad, dus ik gleed wanhopig naar beneden in een poging me ergens aan vast te grijpen, maar ik kon niets vinden om me aan vast te grijpen. Ik raakte de stoep, ik hoorde het kraken van mijn helm en plotseling zat ze over me heen. Op de een of andere manier raakte mijn rugzak vast aan iets onder haar voertuig en op het moment dat dat gebeurde, strekte ik mijn rechterhand uit en wist ik haar as vast te pakken.

 

Ik weet niet hoe lang ze me heeft gesleept, het was minstens 18 meter en wat er uiteindelijk gebeurde, is dat de man die in een vrachtwagen achter ons zat, zag wat er aan de hand was. Hij was in staat om haar in te halen, reed haar klem op de rotonde tegen de verkeerde richting in en stopte voor haar, dus ik heb mijn leven min of meer te danken aan deze man.

 

Op het moment dat de auto eindelijk stilstond, begon ik me een weg onder de auto vandaan te wiebelen. Ik kwam op het punt waar mijn schouders onder de voorkant van haar voertuig vandaan kwamen en op dat moment kwam er een vrouw naar me toe die zei: Ik ben een verpleegster, blijf gewoon waar je bent en ik dacht: wat is het probleem weet je, ik ga gewoon opstaan en weglopen. Maar ze zei nee, je hebt net een ernstig ongeval gehad, ik wil dat je op de grond blijft liggen. Dus toen de ambulancebroeders kwamen, begonnen ze natuurlijk uit te vogelen wat er medisch aan de hand was met mij en zodra een van de jongens de zijkant van mijn nek aanraakte, schreeuwde ik het uit, uit volle borst. Het was gewoon zo pijnlijk. En pas toen besefte ik eigenlijk pas dat ik er behoorlijk slecht aan toe was.

 

Ze brachten ze me naar het traumacentrum. Ik had een hoofdwond. Ik had een gebroken sleutelbeen. Vijf ribben die op meerdere plaatsen gebroken waren. Ook had ik een ingeklapte long, maar het heftigste was de grote schade aan mijn nek en rug. De dokter zei eigenlijk: elk proces in je rug is gebarsten en je hebt grote schade aan je nekwervels en vervolgens tot aan je onderrugwervels, dus belden ze een chirurg die besloot dat hij het kon het repareren. Dus ik ga daar naar binnen om alle kapotte stukjes op te ruimen en vervolgens zetten ze titaniumstaven op mijn rug aan weerszijden van mijn ruggengraat en de operatie was gepland voor de maandag na dit ongeval, dus ongeveer 3 dagen later.

 

Ik had een ongelooflijke angst voor de dood. Dat was de grootste angst van mijn leven, de angst voor de dood. Ik was absoluut gekrenkt door die ene angst, het verlamde me op zoveel manieren, dus toen ik deze operatie zou moeten ondergaan was ik echt bang en had ik mezelf er bijna van overtuigd dat ik het niet zou overleven.

 

Ze brachten me naar binnen, richting de operatietafel. De anesthesioloog kwam naar me toe en zodra je het weet heeft hij het binnen 3 seconden toegediend. Ik was al eens eerder weggezakt tijdens een normale operatie die ik heb gehad. Dat was gewoon grijs zeg maar, er was niets en daarna werd ik wakker op de uitslaapkamer.

Maar deze keer zakte ik weg, en ik was zelfs nog wakkerder dan vóór de anesthesie.

Op dat moment besefte ik dat er iets heel vreemds aan de hand was.

 

Ineens werd ik wakker en wat ik aanschouw is deze prachtige bergheuvel.

Het heeft wel iets weg van een weiland, overal is er laag gras en zijn er bloemen, en ik sta op deze heuvel en kijk uit over meer prachtige bergheuvels en ik dacht nog: wauw, dit is nog eens een gave hallucinatie. Ik kan hier prima verblijven terwijl ik word geopereerd.

  

 

Het eerste dat me opviel, was deze golf van vrede die over me heen kwam.

Het voelde alsof je voor een open haard staat terwijl het vuur aan is en je de hitte door je heen voelt stromen. Het voelde aan als een warme omhelzing. Het was een groot moment van het gevoel van geaccepteerd worden, een moment van onvoorwaardelijke liefde die in mij binnenkwam en het voelde zo ontzettend krachtig. En toen wist ik dat er iets niet klopte. Ik dacht, oh my god... Ik ben gestorven.

Ik ben écht gestorven.

 

Ik herinnerde me dat ik geopereerd werd, maar op dit specifieke moment voelde ik liefde, dus ik dacht, ik heb het niet gered op de operatie tafel.

 

De tweede gedachte - en hier kwam mijn analytische, wetenschappelijke geest nog tussenbeide - dus wacht eens even: als ik gestorven ben, wat is dit dan allemaal? Want ten eerste, ik geloof helemaal nergens in en ten tweede, mijn ouders vertelden me dat ik naar de hel zou gaan omdat ik atheïst ben. Maar ik ervaarde geen van beide.

 

En toen begon ik me pas echt af te vragen wat er in vredesnaam aan de hand was. Waarom ben ik hier?

Ik stelde die vraag in m'n hoofd en toen kwam er een antwoord op de gedachte die ik had. Het antwoord kwam ongeveer van om mij heen vanuit de atmosfeer, en het antwoord was: Dit is jouw Thuis. Je bent een deel van mij. Je bent een deel van ons. Welkom Thuis. En toen dat werd gezegd: Welkom Thuis - toen brak ik, omdat ik het herinnerde. Dat is het moment dat het allemaal bij me terug kwam. En ik wist onmiddellijk, oh my god... het leven dat ik had geleefd op Aarde was slechts een illusie. Dat wat ik daar beneden deed, was slechts een tijdelijke toestand. Het was zo voor de hand liggend.

 

Plotseling zag ik een persoon die zich vanuit een mist begon te materialiseren. Ze was vaag, vaag een mens en ze had wat leek op lang haar, maar ik heb haar gezicht niet kunnen zien, omdat het niet om haar ging. Het ging erom dat ik leerde wat ik moest leren en dat is wat ze zei: Het is tijd voor jou om te leren wat je moet leren, om terug te kunnen gaan. Dat jij van je leven een leven maakt dat de moeite waard is om te leven, dat waren zo'n beetje haar exacte woorden. En ik had zoiets van: haha, wat denk je zelf? Ik ga echt niet terug. Neem je me nu in de maling? Ik ga niet terug naar die plek!

Nou.. zei ze, je hebt er al mee ingestemd om terug te gaan. Ik zei daarop dat ik dan maar terug zou gaan als een jongere versie van mij, de versie die nogal lastig was voor m'n ouders. Omdat ik altijd al een uitdagend persoon was, daagde ik haar ook uit. Ik zei dat ik echt niet terug wilde gaan en dat ik me ook niet herinnerde dat ik mijn toezegging had gegeven om terug te gaan. Ze vervolgde met: Nou, eigenlijk heb je je toestemming al gegeven voordat je aan dit leven begon. Ik zal het aan je laten zien. En ineens was daar een soort raar filmmoment, waarbij het in de lucht voor me materialiseerde als een soort filmscherm.

Ze liet me zien hoe ik mijn leven aan het plannen was, nog voordat ik werd geboren.

Dus in zekere zin was de ervaring min of meer gepland en dat kreeg ik te zien. En er was een moment waarop ik achterom keek en het enige wat ik zag was mist. Het was zo mistig grijs, terwijl het voor mij heel levendig was; misschien was het een bos of een kloof waar ik in liep of een berg of zoiets. Maar achter mij was alles gewoon weg; grijs en ik vroeg haar daarover. Wat is dit allemaal? En ze zei: de plek waar je je nu bevindt is niet de ultieme realiteit van waar je heen zou kunnen gaan, het is een soort van - ze noemde het een wachtplaats - en ze zei: deze plek is jouw leerplek en wat we hier doen is deze omgeving creëren, die comfortabel genoeg is voor jou om te leren, met dingen om je heen die je leuk vindt, op plaatsen waarmee je je comfortabel voelt, zodat dit jou in staat stelt om de dingen te leren die je moet leren, om weer terug te kunnen gaan en je leven tot een leven te maken dat de moeite waard is.

 

Ze zou me dingen leren, niet alleen over deze spirituele plek waar ik was, maar dat alles gebaseerd is op een energetische structuur, niet een fysieke structuur. Alles wat je om je heen ziet is een illusie, en hoe meer ik erover nadacht hoe meer ik wist dat het waar was.

De tijd waarbij ik op de operatietafel lag - tot aan het stoppen van mijn hart, duurde hoogstens 2 minuten.

Als we hier op Aarde zouden doen wat ik deed aan de andere kant, wat betreft de plaatsen waar ik heen reisde en de dingen die ik leerde, dan zou het hier op Aarde ongeveer 2 of 3 maanden duren om dat allemaal te kunnen doen. Tegelijkertijd leek de ervaring ook voor eeuwig te duren. Het was echt een totaal andere ervaring van tijd. Wat ik me daardoor realiseerde is dat het niet zo is dat de tijd daar anders verstrijkt, maar dat zij zich op spiritueel niveau bevinden, buiten onze perceptie van tijd.

 

Ik ging naar een plek en om me heen zag ik de kaart van mijn leven. Het was als een virtual reality kaart zoals een ouderwetse - je weet wel zo'n zeekaart - die overal om me heen te zien was en ik bevond me in het midden daarvan. En er was zo'n grote, ik denk dat ze het een kompasroos noemen. Ik kijk ernaar en er zijn verschillende paden die van het ene uiteinde van de kaart naar het andere uiteinde gaan en ik wist dat dit allemaal verschillende paden waren die ik had genomen - of die ik kon nemen - en dat ze me allemaal zouden leiden naar dit punt. En er waren veel paden die een soort vertakkingen waren van waar ik nu was, maar alle paden zouden teruggaan naar dezelfde plek.

Het punt van die specifieke lering was in de eerste plaats, dat we één van de vele paden in het leven kunnen nemen en die ons vrijwel allemaal brengen naar dezelfde plek. Dus het is niet zo, dat er maar één bepaald juist pad is dat je moet volgen.

Het andere ding was, dat ik opmerkte dat de kompasroos figuurlijk gecentreerd was in mijn hartgebied en het punt van die lering - waar ze uiteindelijk op inging is: gebruik niet alleen je hersenen, je menselijk brein, om beslissingen te nemen. Je moet ook dieper graven in dat wat wij intuïtie noemen of beter gezegd dat diepe innerlijk Weten. En ze zei dat je die twee in evenwicht moet brengen, zodat je beslissingen neemt vanuit een waarachtige holistische plaats in jezelf, in plaats van simpelweg een analytische beslissing nemen. Tot dat punt in mijn leven had ik dat volledig genegeerd. Ik had er helemaal geen aandacht aan besteed.

Na dit, had ik wat mensen noemen: een life review.

Je moet begrijpen dat ik geen van deze termen kende. Ik wist niets van bijna-doodervaringen, ik wist niets van de life review. Ik had echt geen idee van al deze dingen. Dus bracht ze me naar een soort bergvallei naar wat leek op een vijver hoog in de bergen en ze zei: Oké, ik wil dat je aan de rand van deze vijver knielt en gewoon het oppervlak van het water aanraakt, dus dat deed ik. En ik leunde gewoon een beetje op mijn hielen en keek alleen maar naar het oppervlak, de rimpelingen gingen naar buiten.

 

 

Ik kon zien dat er bovenop de rimpelingen allemaal kleine zakjes waren verspreid over het hele oppervlak van de vijver. Voor mij zagen ze eruit alsof het kleine video's waren van specifieke momenten in mijn fysieke leven, maar toen ik me op één videothumbnail concentreerde, zat ik er weer in. Het was niet alsof ik ernaar keek van buitenaf. Ik was er weer in.

 

Ik ervaarde een situatie vanuit mijn perspectief, maar ik ervaarde het ook van de andere mensen die erbij betrokken waren. Ik kon alles voelen wat zij voelden, alsof het mijn eigen gevoel was. En dit raakte me zo diep, want er waren momenten waarop ik iemand hielp of iets aardigs zei en dan kon ik voelen dat de persoon in kwestie daarmee werd aangeraakt in z'n ziel. Ik kon het voelen! Ik kon voelen hoe zij zich voelden en ze voelden zich opgewekt omdat iemand iets vriendelijks tegen ze zei. Dus als ik iets positiefs en opbeurends tegen iemand zei, zag ik hoe ze hierdoor positiever in het leven kwamen te staan.

Dus deze lering was dat je impact hebt op de mensen om je heen en niet alleen fysiek. Er zit een energetisch of spiritueel component in elke interactie die je hebt, of het nu een verbale interactie is of iets dat niet is uitgesproken, dat maakt niet uit.

Wees je daarom meer bewust van hoe je anderen beïnvloedt.

 

Het werd dus voor mij uitgebalanceerd zodat ik hiervan kon leren. Net zoals dat ik de dingen te ervaren kreeg die niet zo fijn waren.

Er was een tijd dat ik een tiener was en mijn jongere zus en ik kregen ruzie. We vochten als katten en honden toen ik een kind was, we waren het gewoon niet met elkaar eens. Ik hield van haar, maar we konden niet zo goed met elkaar overweg en er was een moment waarop ik - ik dacht iets van 17 jaar was en zij was 14. Ik zei iets tegen haar dat niet zo aardig was en dacht er verder niet meer over na. Het was gewoon een manier om haar van me af te duwen. Ik was gewoon zo moe van de ruzie die we hadden, dus ik zei gewoon iets stoms, het was niet aardig, maar ze reageerde daar niet op. Op dat moment zag ik geen enkele reactie van haar. Ze glimlachte nog toen ze de deur uitstapte. Maar in mijn life review kon ik de pijn voelen die ik haar had aangedaan op dat moment. En dat is echt het tweede grote ding dat me altijd raakt: dat ik haar pijn kon voelen, door wat ik tegen haar zei.

En dat was echt het allergrootste leermoment ooit. 

Dat is ook wat ik aan mensen wil meegeven: heb begrip. Een diepgeworteld begrip van hoe je van invloed bent, hoe jij iemand anders beïnvloedt, hoe jouw acties iemand beïnvloeden, hoe jouw woorden iemand anders beïnvloeden. En op dat moment besefte ik echt: oké.. vanaf nu ga ik de manier veranderen waarop ik omga met andere mensen.

Dit is het, dit punt maakte mij wakker als niets anders.

 

Dit was echt dat grote aha-moment en sinds ik hier terug ben, herinner ik me dat bijna elke dag en het helpt me te formuleren hoe ik iedere dag met mensen omga. Ik ben zeer voorzichtig geworden.

En toen opeens - voor het eerst tijdens m'n bijna-doodervaring - keek ik omhoog en zag ik wolken in de lucht. We keken samen gewoon wat rond. Net zoals dat wanneer je klein bent en je dieren gaat zoeken in de wolken, dus dat deden we een tijdje. En toen stond ze op en zei ze: Goed, de tijd is gekomen dat je gaat. En ik was niet blij om dit te horen. Ik dacht dat ik geslaagd was voor een of andere test weet je, ik was van plan om daar te blijven. Ik was ook echt aan het verzinnen hoe ik bij deze leraar weg zou kunnen komen. Ik dacht, als ik nou vanuit deze kant begin te rennen, dan ren ik om haar heen en blijf ik rennen totdat ik vanzelf vind waar ik wezen moet. Dat was één van de dingen die ik wilde doen en ik dacht ook: als ik maar genoeg herrie schop laten ze me misschien gewoon blijven.

Ik begon inmiddels ook een beetje verdrietig van haar te worden, en op dat moment legde ze haar handen op mijn gebroken schouder, op mijn gebroken ribben en zo omhoog naar m'n keel, langs het stuk borstbeen dat gebarsten was, en daarna stuurde ze me terug. Ineens ontwaakte ik op de uitslaapkamer en ik schreeuwde het uit.

Ik was niet blij. Ik was zo boos om weer terug te zijn.

De verpleegster die me hielp sprong letterlijk achteruit, maar ik bleef schreeuwen: WAAR IS ZE? Waar is ze? Ik wil hier niet zijn, kan ik teruggaan? Kan ik teruggaan? Het verplegend personeel dacht waarschijnlijk dat ik een of andere psychotische aanval had. De anesthesioloog kwam binnen, praatte een beetje met me en kreeg me wel wat rustiger, maar ik bleef maar vragen: kun je haar alsjeblieft naar me toebrengen? Alsjeblieft, breng haar naar me toe, maar ze hadden geen idee over wie ik het had. Ik had een vriendin in de wachtkamer zitten dus gingen ze haar halen. Ze brachten haar naar binnen en ik zei: nee, ik heb het niet over haar, ik wil haar niet zien (sorry lieve vriendin ;-). Ik heb het over die vrouw met wie ik was tijdens de operatie.

En het personeel had zoiets van, wat is hier in vredesnaam aan de hand? Dus uiteindelijk besefte ik van oké - mijn rationele geest kwam hier in actie - ik herinnerde me alles dat gebeurd was - maar ik dacht: oké en nu moet je je mond houden. Zij gaan dit niet begrijpen. Zij hebben geen idee wat je hebt meegemaakt, dus stopte ik met praten.

Ik lag in een Diaconessen ziekenhuis en de volgende ochtend kwam een van de Kapelaans langs vanuit het ziekenhuis. Ze stak haar hoofd naar binnen zo van, ben je wakker? En ik kon zien wie het was en ik zei hardop: oh godzijdank, je bent hier en ze kwam binnen en we praatten over wat er was gebeurd. Ze was geweldig. Ze was echt geweldig. Als zij niet op de positieve manier had gereageerd zoals ze dat deed, dan had ik mijn ervaring waarschijnlijk aan niemand verteld. Maar ze was heel accepterend. Ze was heel positief en legde uit dat ik gestorven was en dat ik een bijna-doodervaring had gehad. Ik dacht, wat is dat? Nou zei ze, dat is iets dat soms gewoon gebeurt wanneer mensen sterven. Ze sterven, komen terug en hebben al dit soort ervaringen. En dat was de eerste keer dat ik van een bijna-doodervaring hoorde. Zij hielp me te begrijpen dat het normaal was. Dat ik niet gek was. Dat de ervaring echt was en dat ik mezelf nu moest afvragen wat dit voor mij betekent. Ze probeerde het me te laten begrijpen, maar ik wist dat dit mogelijk mijn hele leven omver zou blazen op een manier die ik nooit had kunnen bedenken.

Het was een complete verandering van alles wat ik dacht dat écht was, van wat ik dacht dat waarheid was en alles waarin ik in wel of niet geloofde. 

 

En op dat moment wist ik dat ik een keuze had. Ik kon weer gaan leven als voor de operatie. Ik kon alles wat zojuist was gebeurd volledig ontkennen; ik kon de ervaring zelf volledig ontkennen. Gewoon ontkennen van alles wat ik had geleerd en gewoon proberen om terug te gaan naar mijn leven zoals het eerder was. En dat leek veilig omdat het dan voorspelbaar was. Alsof ik wist dat ik het pad kende waar ik op zat. Ik vond het niet meer leuk maar ik was wel op dat pad.

 

 

Maar dit andere pad dat zich opende, was volkomen onbekend.

Ik wist dat ik kon omarmen wat ik had geleerd en wist dat ik hieruit nog meer kon leren, maar ik had geen idee waar dat heen zou gaan en ik maakte me echt zorgen over wat dat voor mijn carrière zou betekenen, omdat ik nog in de wetenschap zat.

Ik ging er vanuit dat ik nooit meer een baan in de wetenschap zou kunnen krijgen, omdat mensen  zouden kunnen gaan merken dat ik ''gek'' was. Laten we haar maar niet aannemen.

Ik voelde angst voor dit pad, maar ongeveer 2 weken later toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, besefte ik: weetje wat, ik ga dit nieuwe pad gewoon eens proberen. Al weet ik niet precies waartoe het zal leiden, ik zal zien wat er gebeurt.

 

Met 4 weken en 2 dagen was ik uit het gips.

De verwachting was dat het 16 weken zou zijn, dus het was een zeer, zeer snelle genezing. Wat ik begon te doen was dat ik elke dag de natuur in ging en mediteerde. Dat was één van de dingen waarmee ik begon en die me echt hebben geholpen om dat zielsniveau van bewustzijn in mijn leven te brengen.

Het tweede is - en ja, het klinkt heel eenvoudig - maar het heeft een grote impact - is het echt leren hoe je in waardering kan Zijn. 

Ik begon de dag met - nog voordat ik opstond uit bed - mezelf in waardering te voelen over de basiszaken. Gewoon alleen al het feit dat ik kon lopen. Ik zou mezelf er op laten mediteren om er echt over na te denken en te voelen: niet alleen maar te denken, maar echt de dankbaarheid, de waardering te voelen, te ervaren. Ik had verlamd kunnen zijn door dat ongeluk, en ik ben zo in waardering dat ik gewoon kan lopen.

 

Alleen al deze simpele daden van dankbaarheid zorgden ervoor dat ik me kon concentreren op dat wat goed was voor mij van moment tot moment. En beetje bij beetje zorgden die kleine stapjes ervoor dat ik meer gecentreerd kon blijven in het huidige nu moment - voor de rest van de dag.

Het gaat erom dat je je bewust bent van je acties - tijdens het moment zelf, zonder op de automatische piloot te gaan.

Het is zo gemakkelijk om je leven te leven op de automatische piloot en dat is hoe ik voorheen leefde. Nu ben ik niet meer verstrikt in al die drama's zoals wat er gebeurt in onze regeringen. Het is alsof: Ja, dat is er wel allemaal - maar Ik Ben nogsteeds in Vrede. Bezorgdheid? Ja, ik ben bezorgd over de wereld, maar het verandert niets aan de kern van mijn innerlijke vrede, omdat ik weet dat het belangrijk is om op deze manier in de Aardse realiteit te zijn. Het heeft ons dingen te leren die we allemaal leren, maar uiteindelijk zijn we deze realiteit niet, we zijn een groter niveau van realiteit.

Ik leerde echt hoe ik moest leven vanuit dat zielsniveau van bewustzijn, in plaats van alleen maar vanuit dat beperkte menselijke bewustzijnsniveau. Het is niet zo dat het menselijke bewustzijnsniveau slecht is, maar voor mij was het erg met angst gevuld. Het was reageren op het leven, in plaats van proactief te zijn en ik wilde niet meer zo zijn. Ik wilde het leven leven vanuit dat hogere niveau van bewustzijn, omdat het gewoon beter voelt. Het is vrediger, het is meer verbonden, het is meer liefdevol en vreugdevol, het is een veel betere plek om te zijn. Ik ben lang niet meer gestrest geweest en ik ben zeker ook niet meer bang. Het is een prachtige verandering voor mij. Ik word niet meer gedreven door het feit dat dit een materiële wereld is, ik zit daar niet langer meer aan vast. Ik begrijp dat er een groter plaatje is, niet alleen voor de wereld, maar voor ieder van ons.

De angst voor de dood die ik met me meedroeg, heeft me er echt van weerhouden om mijn leven ten volle te leven, in ieder geval voor mij.

Het zorgde ervoor dat ik klein en veilig dacht en dat is niet noodzakelijkerwijs waar we allemaal moeten zijn. Natuurlijk, voor sommige mensen is dat prima en op sommige momenten in ons leven is dat ook prima. Maar elke beslissing die gebaseerd is op angst, is voor mij niet de sterkste beslissing die je kunt nemen. Het is gelimiteerd op een bepaalde manier.

Wanneer ik individueel met mensen werk, probeer ik mensen echt in die ruimte te krijgen waar hun besluitvorming gebaseerd is vanuit een plek van kracht en vertrouwen in zichzelf en misschien een plek van mededogen of liefde in de plaats van: Oh, ik ben bang dat deze persoon het niet leuk gaat vinden wat ik ga doen, dus doe ik maar dat andere, in plaats van datgene waar mijn hart blij van wordt. 

Voor de overgrote meerderheid van de zielen die hier op Aarde komen om een levenservaring op te doen - en het is grappig omdat mijn leraar het leven op aarde een ''bijna-leven-ervaring'' noemt - en dus wil ik dat aan mensen vertellen, dat ze dit bijna-leven als het echte leven beschouwen, maar dat deze realiteit niet de ware realiteit is.

Dus wij zijn hier allemaal om deze bijna-levenservaring te hebben, we komen hier om veel verschillende redenen en sommige mensen komen hier om een heel specifiek ding te leren. Velen van ons komen hier om dingen te ervaren die we nergens anders kunnen ervaren of die heel moeilijk zouden zijn. Een kind krijgen bijvoorbeeld: je zal niet noodzakelijkerwijs bevallen van een kind in de hemel. Dus velen komen voor de ervaring van het hebben of grootbrengen van een gezin.

Deze fysieke realiteit is als een smeltkroes, wat betekent dat dit een zeer gerichte plek is waar je in een zeer korte tijdsperiode veel verschillende dingen kunt leren. En dus wordt de echte uitdaging kleiner wat het is dat je wilt leren terwijl je hier bent. En uit al die verschillende redenen of doeleinden die mensen kunnen hebben om een leven op aarde te kiezen, is er één kern. Die ene kern is: Leren hoe je hier in deze omgeving kunt Zijn - in deze dimensie en toch kunnen leven vanuit een plek van liefde en compassie. Niet alleen voor je naaste familie, maar voor alle anderen. Dat is het kerndoel dat we allemaal delen.

Nancy Rynes

www.nancyrynes.com