Voor mij is het belangrijk om écht contact te hebben met de mensen die belangrijk voor me zijn. Wanneer ik een afstand voel, ga ik altijd op zoek naar het herstel van de verbinding. En dit hoeft
niet eens alleen maar een verbinding te zijn op basis van een fijn gevoel maar dit kan ook al een verbinding op basis van het delen van moeilijke zaken zijn.
Wanneer mijn zoons bijvoorbeeld bij me zijn, probeer ik altijd een aantal momenten van écht contact op te zoeken. En soms is die verbinding er al en is praten niet eens nodig maar soms is de
verbinding er (wat langer) niet en dan ga ik als vanzelf al snel op zoek naar het herstel hiervan. Door een boswandeling te plannen met één van de zoons of iets anders wat we samen kunnen doen.
Of door vragen te stellen om wat meer de diepte in te gaan.
Zonder écht contact (met mezelf en anderen) voelt het leven voor mij niets waard.
Tóch zal ik ook om moeten kunnen gaan met het gebrek aan verbinding. Want het leven is nu eenmaal een golfbeweging waarin verbinding kan ontstaan, bestaan en weer kan verdwijnen. En soms heb je te maken met mensen die hier meer stabiel in zijn, en soms met mensen die hier wat meer in schommelen. Het leven omvat alles en alles wil er kunnen Zijn.
En hoewel het voor mijn gevoel een oprecht verlangen is om graag in verbinding te zijn met mensen, ligt er ook een pijnlijk stuk in mij aan ten grondslag. Want wanneer ik in een liefdesrelatie zit, ben ik erg gevoelig voor het verlies of ontbreken van verbinding. En waar ik in het verleden vaak in de doe-modus ging om de verbinding te herstellen, kan ik er nu meer bij Zijn zonder iets te Doen.
Dit omdat ik inmiddels weet dat mijn emotionele reactie op het verlies van verbinding iets in mij is dat het hier kennelijk moeilijk mee heeft en het enige dat dit stuk in mij verlangd is bewustzijn. Alles dat ik ga proberen te veranderen buiten mij, is weggegooide energie want het lost niets op. De oplossing ligt in mij en niet buiten mij.
Eerder bracht ik het dan bijv ter sprake bij mijn partner en verwachtte ik onbewust toch dat er iets buiten mijzelf zou veranderen zodat de verbinding weer terug kon ontstaan. Ook ging ik zélf dan wel eens uit verbinding en nam afstand. Gewoon om het gevoel niet te voelen van de onzekerheid die ik dan voelde bij het verlies van verbinding.
En nog steeds wordt ik verdrietig bij het verlies van verbinding. Of wanneer de verbinding te oppervlakkig is. Het doet echt iets met me. Ik ga er op áán. En hoewel ik hier al heel erg lang zo nu en dan mee word geconfronteerd, en het dus altijd wel een ding lijkt te blijven, is het verschil met 'vroeger' alleen mijn reactie erop. Die is niet meer zo paniekerig en heftig maar veel rustiger en meer bewust. En dat is fijn alleen het maakt het niet minder verdrietig.
Dus ben ik lief voor mij.
Lief voor het stuk dat het moeilijk heeft.
Ik sta bewust even stil bij wat ik voel en dat ik even met mezelf mag Zijn.
En later kan ik dit eventueel altijd nog delen met de ander wanneer het weer rustig is.
Mirella Suurhoff
Earthangels