In ons leven spelen zich talrijke processen af op een onbewust niveau. Wanneer we geconfronteerd worden met minder prettige situaties, zoals een ongeval, en we ons diep ellendig voelen, gebeurt het soms dat we onze macht weggeven door anderen de schuld te geven van onze ellende. Hoewel dit een menselijke reactie is, biedt het ons geen oplossing. Het beschuldigen van anderen maakt ons machteloos om interne veranderingen door te voeren die essentieel zijn voor onze spirituele groei.

Een sprankje geloof kan bergen verzetten en wonderen ontketenen. Benieuwd hoe dat werkt? Heb je je wel eens afgevraagd waarom de ene persoon spontaan geneest bij een energetische healing en de ander niet of alleen door een heel moeizaam proces? Dat heeft alles te maken met de mate van geloof die iemand heeft en ik vertel je graag waarom dat is.

Wanneer diepe angst en pijn zich losmaken uit je onderbewuste, komen vaak oude herinneringen en bijbehorende patronen opnieuw in het hier en nu je leven binnen. Dat betekent dat je ze ervaart als nieuwe angsten of pijnlijke gebeurtenissen die je in het verleden nooit volledig hebt doorvoeld, geïntegreerd en losgelaten hebt. Dan stort je als het ware onverwacht in je eigen drama en trauma’s. Alles in je lijf en je energielichaam wil dit los laten, want je wordt er letterlijk ziek van.

Veel mensen schieten in mechanismes of ongezonde patronen als het spannend wordt of als er zich uitdagingen voordoen. Dat kan een keer gebeuren, mijn verhaal geeft dat al aan. Echter als dit structureel zou gebeuren heeft dit negatieve gevolgen voor lichaam, geest en ziel. Er ontstaat afgescheidenheid met het ‘zelf’, jouw lichaam, jouw geest, jouw ziel. Dit uit zich in fysieke klachten en hierdoor krijgt het mentale huis ook een opdonder.

Wanneer diepe pijn en angst zich willen losmaken uit het onderbewuste, wil je lichaam zich ontladen van de (oude) opgeslagen emoties. Als je je hier nog niet bewust van bent kan het zijn dat je ze ervaart als “nieuwe angsten’’ of “pijnlijke ervaringen van dat moment’’.

Waarom manifesteren we geen wereldvrede, globaal welzijn voor alles dat leeft en zorgen we voor elkaar in plaats van alleen voor onszelf? Het antwoord is even simpel als ontluisterend; we willen het wel, we denken dat we het kunnen maar we zijn het niet.

Het komt nogal eens voor: hoogsensitieve, intuïtieve en mediamiek begaafde mensen die er al dan niet bewust voor gekozen hebben geboren te worden in een rationeel of disfunctioneel gezin, een familie waarin geen ruimte is voor gevoel en intuïtie en er geen plaats is voor hun beleving. Hoe kunnen we hiermee omgaan?

Onze innerlijke criticus. Ontstaan vanuit het overlevingsmechanisme. Als we nog in het overlevingsmechanisme zitten nemen vaak de innerlijke criticus en de saboteur het van je over.

Jonge kinderen hebben een aangeboren ‘zintuig’ om feilloos aan te voelen of hun ouders, of één van de ouders echt gelukkig zijn. Dit kind gaat haar uiterste best doen om het haar vader of moeder naar de zin te maken en voelt zichzelf ook verantwoordelijk soms voor de taken die haar vader of moeder eigenlijk op zich zou moeten maken.

Wanneer ons leven op ‘haar of zijn’ kop staat, kunnen we ons erg uitgedaagd, alleen en verdrietig voelen. Het leert ons, of misschien kan ik beter zeggen, het dwingt ons om naar onszelf te kijken, dieper af te zakken in ons innerlijke huis en door de weerstand van pijn en verdriet heen te gaan. Wie dat aandurft ontmoet in zichzelf inzichten, liefde en uiteindelijk ook weer vertrouwen en kracht.