In ons leven spelen zich talrijke processen af op een onbewust niveau. Wanneer we geconfronteerd worden met minder prettige situaties, zoals een ongeval, en we ons diep ellendig voelen, gebeurt het soms dat we onze macht weggeven door anderen de schuld te geven van onze ellende. Hoewel dit een menselijke reactie is, biedt het ons geen oplossing. Het beschuldigen van anderen maakt ons machteloos om interne veranderingen door te voeren die essentieel zijn voor onze spirituele groei.

Velen onder jullie, zeker de spiritueel geïnteresseerden, zijn geneigd voornamelijk in de bovenste helft van hun energieveld te leven, dus boven je middel: in je hartchakra, in je hoofd; soms ook in het derde oog, waar gevoelige mensen veel kunnen waarnemen. Dit alles is weliswaar een teken van ontwikkeling, maar zolang het gebied in de onderste helft van je aura, je buik – de zetel van je emoties en passie – verboden blijft, weggedrukt, kun je niet één zijn. Dan ben je niet één met jezelf.

Wanneer diepe angst en pijn zich losmaken uit je onderbewuste, komen vaak oude herinneringen en bijbehorende patronen opnieuw in het hier en nu je leven binnen. Dat betekent dat je ze ervaart als nieuwe angsten of pijnlijke gebeurtenissen die je in het verleden nooit volledig hebt doorvoeld, geïntegreerd en losgelaten hebt. Dan stort je als het ware onverwacht in je eigen drama en trauma’s. Alles in je lijf en je energielichaam wil dit los laten, want je wordt er letterlijk ziek van.

Een vrouw die met haar vuur verbonden is, is ontzettend krachtig, Een vrouw die met haar vuur verbonden is, is ontzettend krachtig. Maar haar manifestatiekracht en haar seksuele energie kan bedriegend voelen voor eenieder die niet met zijn/haar vuur is verbonden. Intimiderend. Spiegelend en te krachtig.

Het is steeds de uitdaging om je eigen stem, je eigen harteklop terug te vinden te midden van een wereld die vol illusie, angst en onwetendheid is. Jullie allen die hier nu aanwezig zijn, hebben ervoor gekozen de tweede geboorte in je leven toe te laten. Dat op zich al is een vreugdevol feit, want er kunnen vele incarnaties voorbij gaan, waarin die intentie niet zo sterk naar voren komt.

In de eerste jaren van ons leven leren we geloven wat onze omgeving over ons zegt en vindt. Daardoor wordt een zelfbeeld opgebouwd wat vooral gebaseerd is op de mening en normering van anderen, ouders, familie, cultuur, geloof, omgeving. Dat opgebouwde zelfbeeld is gekoppeld aan hun positieve en negatieve emoties, aan hun goedkeuring en afkeuring. Omdat de onbevangen puurheid, het wezen van het kind, vaak niet (h) erkend wordt ontstaat hier een emotioneel inprentings-patroon van verwerping

Juist in die afwijzing zit de crux waarom dingen nog steeds niet echt beter en hoger zijn, in de mens individueel maar ook in de mensheid als collectief. De afwijzing van, het oordeel over en het voorbijstreven van, in dit geval de lagere frequenties en emoties op Hawkins’ schaal, is exact het mechanisme dat ervoor zorgt dat ze meer spanning vergaren, groter worden en dieper de schaduw induiken.

Wilhelm Reich kwam tijdens zijn onderzoek tot de conclusie dat mensen met emotionele en psychische problemen ook chronische spanning hadden in hun spieren (in feite in het bindweefsel).

Iedere negatieve emotie die je voelt, of je dit nu wanhoop noemt of slechts wat irritatie, is er omdat jij op dat moment een gedachte activeert die de reden is dat je je-Zelf niet bijhoudt. En er is geen reden om dat te doen want je hebt de mogelijkheid om je-Zelf volledig bij te kunnen houden.

Veel mensen zoeken hun veiligheid voortdurend buiten zichzelf. Werkelijke veiligheid zit van binnen, maar wanneer je nog je nog volop in je overlevingsmechanisme zit dan kan het zijn dat je die veiligheid buiten jezelf zoekt.