Onderliggend aan alles wat het leven is en ons te bieden heeft, ligt één groot verlangen, en dat is erkenning. Mag het er werkelijk zijn? Uiteindelijk gaat het over bestaansrecht. Deze oprechte erkenning en toekenning van bestaansrecht aan al het leven kan maar vanuit één plek ontstaan en voortkomen, en dat is jouw compassievolle hart.

De comfortzone werkt als een filtersysteem. Allereerst worden alle dingen die te pijnlijk, angstig en beschamend zijn, gecensureerd. Ze worden ontkend, genegeerd of gecanceld. Ze worden diep in het onderbewuste begraven, waardoor het lijkt alsof ze er niet zijn. We noemen het de comfortzone, maar als je goed kijkt, is het een gevangenis.

Of we ons er nu bewust van zijn of niet, op het moment dat we iemand tegenkomen, hebben we buiten tijd en ruimte om de energie van die persoon gescand en in kaart gebracht. In een split second lezen we de leuke, mooie en gezellige kanten van het energiespectrum; tegelijkertijd registreren we de verborgen schaduwkanten die in eerste instantie onzichtbaar lijken voor het blote oog.

Wanneer je je in een conflictsituatie bevindt is het waardevol jezelf af te vragen wat het in jou is dat dit conflict creëert en in stand houdt. Niet vanuit schuld maar vanuit bewustzijn. Wat hier dan gebeurt is op zijn zachtst gezegd magisch.

Hoe hard je ook probeert je schaduwkanten te verbergen, vroeg of laat zullen ze door je uiterlijke verschijning heen sijpelen. Door standaard in verzet te zijn tegen wat zich aandient in je belevingswereld bouw je voortdurend spanning op en wordt die in alledaagse situaties continue getriggerd.

Stel dat je als jong kind de gave hebt om je omgeving te scannen met je gevoelige zintuigen, dan zul je die als eerste inzetten om je gezinssituatie te screenen op gevaar als er bijvoorbeeld huiselijk geweld is. Wanneer je dit over langere tijd moet doen ontwikkel je een krachtige ‘scanner’, een sub persoonlijkheid in je psyche die je voortdurend helpt om je omgeving te screenen op mogelijk gevaar.

Juist in die afwijzing zit de crux waarom dingen nog steeds niet echt beter en hoger zijn, in de mens individueel maar ook in de mensheid als collectief. De afwijzing van, het oordeel over en het voorbijstreven van, in dit geval de lagere frequenties en emoties op Hawkins’ schaal, is exact het mechanisme dat ervoor zorgt dat ze meer spanning vergaren, groter worden en dieper de schaduw induiken.

“Wie heeft er weleens een negatieve gedachte over iemand gehad? En heb je die persoon om toestemming gevraagd om die negatieve gedachte te hebben? Nu vraag je of er toestemming nodig is om compassie voor iemand te zijn?”.

Wanneer je je systeem opschoont van oude spanning, overtuigingen en trauma’s door ze bewust te ervaren en te omarmen, word je een supergeleider voor de oneindige intelligentie van het leven zelf.

Wanneer de onteigende zelven een stem krijgen verdwijnen de symptomen vaak, wanneer de primaire zelven terugkeren komen ook de symptomen weer terug.