Ik heb twee periodes van burn-out gekend in mijn leven. De eerste had ik niet eens door en die stopte ik weg met hard werken en wegduiken in andere verslavingen. De tweede (die al lang op de loer
lag omdat de eerste niet was doorvoeld) had ik wel door en daarin kon ik bewust voelen wat er nou daadwerkelijk in mijn lijf gebeurde. Fascinerend is dat.
Ik luisterde niet naar mijn lichaam.
Mijn ziel en mijn hart wilde iets anders dan dat wat ik vanuit mijn angstige denken aan het doen was. Een leven leven wat zou zorgen voor 'zekerheid'.
Dat ging vooral over presteren, mijn best doen, klaar staan voor anderen, geld verdienen, uit conflict situaties proberen te blijven, harmonie bewaren enz.
Met andere woorden: ik ging tegen de stroom in en dat putte me uit. Systemisch gezien stond ik niet op mijn plek en daarmee nam ik verantwoordelijkheden op die niet van mij waren. Vader en moeder dynamieken. Allemaal heel boeiend en interessant.
Afwezige vaders, verloren zonen. Veel mannen belanden hierdoor in een burn-out of depressie. Ook is er meer zelfdoding bij mannen. Het is/gebeurd allemaal niet voor niks en we kunnen er iets aan doen. In eerste instantie door het bespreekbaar te maken met elkaar. Verbinding maken.
Ik leefde in schijnzekerheid en hield me vast aan angst voor tekort. Nou welkom Stress. Stress wat voorkomt uit onveiligheid. (die ik niet kon voelen) Dank je wel lichaam dat je dan op de 'STOP' knop drukt. Tot hier en niet verder. Het is tijd om te gaan voelen.
In de diepte zat er boosheid, maar daar kwam ik niet bij. In de diepte zat er verdriet, maar daar kwam ik niet bij. Ik was bang om te voelen en probeerde alles op te lossen met mijn hoofd. Met het denken wat hier echt helemaal niks van snapt, want het wil gevoeld worden.
Opkroppen, alles opkroppen.
Lief zijn. Braaf zijn. Aanpassen. Terughouden. Hard werken.
Terwijl er zoveel leven in me zat, wat eruit wilde.
Tijdens een plantmedicijn reis kreeg ik een heldere boodschap: Sterf! Slik.. Je gaat sterven. Dat wat niet meer past, klopt of echt is ga je loslaten want wat er dan zichtbaar wordt is wie je echt bent. Geen idee wat dit betekende en dat was ook juist de boodschap: Dit kan je niet weten, want je hebt het nog niet gevoeld. Duik er maar in en maak zichtbaar wat je niet wil aankijken.
Kwetsbaarheid is daarin de sleutel.
Er zat zoveel angst op zichtbaarheid, want wie ben ik nou?
Daar was hij weer, het kleine bange jongetje. Klein houden Niet meedoen In de luwte blijven Anderen eerst. Kat uit de boom kijken (en dat blijven doen).
Ik ademde niet en al zeker niet naar het onderste deel van mijn lijf. De plek van bestaansrecht, seksualiteit en het aangeven van grenzen.
Waar was mijn daadkracht, mijn mannelijkheid?
Ergens kon ik het voelen, maar ik kreeg er geen contact mee. Dat was ook veel te spannend. Mijn basis was niet voelbaar aanwezig omdat er zoveel onveiligheid in mijn lichaam zat. Ik verbaas me er dan ook over dat er zo weinig over trauma wordt gesproken, zeker ook als het gaat over het aansterken van je immuunsysteem.
Trauma delen zijn als energieblokkades en juist in die blokkades zit veel levenskracht opgeslagen. Als deze energie niet kan doorstromen krijgen we te maken met burn-out.
Voor mij voelde het alsof ik met één voet op het gas wilde (want ik voelde wel dat ik niet echt leefde) en met de anderen op de rem stond (angst). Mijn systeem raakte daardoor overprikkeld en ik kon mezelf niet aarden. Dan schoot ik naar mijn hoofd wat voor nog meer prikkels zorgde. Ik had de labels 'ADHD' en of 'HSP' zeker kunnen krijgen, maar ik zie dat anders.
Het gaat over je lichaam bewonen en leren omgaan met je gevoeligheid, want dat is wat we als mens zijn
Gevoelige gevoelswezens die ruimte en rust nodig hebben.
Trauma werk is voor mij de basis van heling en daar zag ik vroeger echt tegen op, want met mij was niks 'mis', het lag toch echt aan de ander. Ja ja, met andere woorden. Ik nam geen verantwoordelijkheid voor mijn leven.
De ziel wil leven. Het hart wil beleven. Het lijf wil ervaren. Voor mij gaat het over verbinding maken, in eerste instantie met mezelf. Verbinding maken met die stukken die ik niet wilde insluiten en er dus niet mogen zijn. Daar huist de ware vrijheid, in het aangaan van die verbinding. Met jezelf. Het leven is één grote ontdekkingsreis in mijn beleving want er is maar 1 iemand die echt weet en voelt wat klopt. En dat ben jezelf. Jouw hart en je lijf weet het en de vraag is of je wilt luisteren.
In het werk wat ik aanbiedt met 'pad van de man' gaat het over het wakker maken van authenticiteit. Dan is er geen concurrentie meer. Vergelijken is niet meer nodig. Iedere man (mens is uniek) Je bent namelijk wie je bent en je bent uniek en prachtig. Wat anderen daar dan weer van vinden is niet jouw verantwoordelijkheid en dat laat je dan ook daar waar het thuishoort. (nogmaals dit gaat helemaal door in de familiesystemen en wij kunnen het nu openen en aankijken) Dat is waar vrijheid over gaat.
Het doorvoelen van schuld, schaamte en onzekerheid stukken en daarmee ook contact maken met het innerlijke onschuldige (en vaak bange) kind.
Het kind dat wil spelen en vrij wil zijn. Daar begint voor mij de heling. De volwassenen in jou die het kind meeneemt, insluit en integreert. Niet meer groter voordoen en ook niet meer kleiner. Zijn wie je bent. Je bent precies groot(s) genoeg. In een maatschappij waarin van alles wordt verwacht is het jouw uitdaging om jezelf te ontdekken en te ervaren. Dat is een gave uitdagende reis Jouw ruimte innemen (grenzen/behoeften leren voelen en aangeven) Want wat wil jij vanuit je hart leven? Dat valt niet te bedenken met het tekort denken.
Get ready for the ride:-)
Overvloed, je hart leeft in overvloed. Burn-out is een geschenk als je het zo wil/kan zien. Het brengt je in contact met waarheid. Ademen-Voelen-Leven. Ook in de schaduw, daar mag jij je licht schijnen. Donker en licht, het is allemaal hetzelfde. Steeds een laagje verder afpellen en zo naakter worden (zichtbaarder) Je ziel zal er blij mee zijn.
Waarom zou je genoegen nemen met 'het is wel goed zo' of 'ik ben tevreden' terwijl in jou een berg aan liefde/kracht zit die gedeeld wil worden. Daar doe je jezelf geen plezier mee en deze op angst gerichte maatschappij al helemaal niet.
Neem je plek in en deel jouw gift
Welkom daadkracht. Welkom draagkracht. Welkom oerbrul. Welkom leven.
Ralph Nelissen