Het is een van de beste adviezen die ik ooit van een leermeester heb gekregen; om in een conflictsituatie met iemand niet eerder het gesprek aan te gaan dan wanneer je in jezelf de
spanning rondom het conflict hebt verkleind of opgelost.
Vanuit energetisch oogpunt gezien is een conflict een uiting van onvermogen die laat zien dat je een bepaald aspect van het leven niet hebt aangekeken en omarmd.
Wanneer je je in een conflictsituatie bevindt is het waardevol jezelf af te vragen wat het in jou is dat dit conflict creëert en in stand houdt.
Niet vanuit schuld maar vanuit bewustzijn.
Als je op die manier kijkt helpt het leven je met twee waardevolle inzichten.
Allereerst wordt je eraan herinnerd dat je een schepper bent van je eigen werkelijkheid en daarmee sta je op de krachtplek van een god of godin. Ten tweede laat het conflict je via je 'buitenwereld' zien waar je nog onbewust bent en waar van je gevraagd wordt om iets bewust te maken en te integreren.
Een groot deel van die creatiekracht die deze interne en externe werkelijkheid tot leven brengt komt vanuit onbewuste conditionering. Wat daar leeft is een ingewikkelde mix van diepgewortelde
patronen, overtuigingen, verslavingen en meningen. Door hoe we, vaak op tragische wijze, leren omgaan met het leven dat we zelf creëren, ontstaat er rondom die onbewuste programmering een enorme
hoeveelheid energetische spanning die we via ons lichaam ervaren als stress.
Wanneer die spanning groot is en het onderliggende patroon diep en sterk zul je merken dat je snel getriggerd wordt en overspoeld raakt met de fysiologische respons van die trigger.
Je belichaamt letterlijk op dat moment die toxische gedachte, dat gevoel of die emotie. Er zit dan niets anders op dan de rit uit te zitten tot de storm van binnen is uitgeraasd en je weer een beetje bij zinnen komt.
Precies om die reden is het zo moeilijk om in een conflictsituatie face-to-face met iemand op een wezenlijk andere manier met het conflict om te gaan. Omdat beide in meer of mindere mate 'geladen' zijn druk je in zo'n ontmoeting elkaars rode knop in en de bom gaat af. Het oude veroordeelde, de angst, ontkenning of onzekerheid laat zich zien en neemt je helemaal over. In plaats van dat het conflict kan verzachten en er ruimte is voor dialoog neemt de spanning toe en wordt de oude manier van doen een nog diepere groef met nog meer spanning.
Het mooie van energiewerk is dat je niet begrensd bent door tijd en ruimte.
Die realisatie kan je helpen met een conflict. Wanneer je thuis op de bank het conflict en de betrokken persoon voor de geest haalt ben je op dat moment met dezelfde energie- en
informatie-uitwisseling verbonden als wanneer je elkaar live zou zien. Voor je dit doet begin je met jezelf de vraag te stellen wat er nu in je leeft. Registreer je gedachten gevoelens, emoties
en fysieke sensaties, dat is je baseline, je referentiepunt voor hoe het nu met je is. Op het moment dat je het conflict in gedachte neemt kun je opmerken dat er iets verandert in je waarneming.
Dat is de mix van de energie die je van de ander oppikt die samenkomt met jouw bewuste en onbewuste geconditioneerde reactie daarop.
De uitnodiging hierin is om alles wat je daarin opmerkt te ervaren en volledig te laten zijn, zonder het te willen veranderen.
Dat is de grote uitdaging, dat het kan bestaan zoals het is. Tot de mate waarin je bewust en compassievol bent zul je op dat moment, op afstand, de spanning van het conflict verkleinen of
ontladen. Tegelijkertijd leer je je systeem een radicaal andere manier om met het conflict om te gaan. Het praktische van dit op afstand doen is dat als het je te veel wordt, het te intens is, je
simpelweg ontkoppelt en even iets anders gaat doen. Iets wat in een face-to-face confrontatie vaak niet zo makkelijk gaat. Wanneer je wat je tot dan toe hebt gevoeld en omarmd hebt geïntegreerd
ga je weer verder op een ander moment. Geen haast.
Wat hier gebeurt is op zijn zachtst gezegd magisch.
Door waar te nemen en te laten zijn ontlaad je spanning. Ook voed je opnieuw je energiehuishouding op. Doordat je hierdoor ruimer en transparanter wordt ben je in mindere mate of niet langer
onderdeel van het conflict. Hierdoor draag je op een werkelijk bewuste en volwassen manier bij aan het duurzaam oplossen van een gespannen situatie.
Als je dit structureel doet, tot het punt dat er in je zelf geen spanning of conflict meer is, zal de uiteindelijke face-to-face ontmoeting, als die überhaupt nog plaatsvindt, heel anders
verlopen. Je bent door je beoefening thuis een levende en compassievolle uitnodiging geworden aan de ander om te ontspannen en niet direct vanuit een oud patroon te reageren.
Of de ander die uitnodiging ook werkelijk kan aannemen is nog de vraag.
Soms brengt het in stand houden van een oud drama een schijnzekerheid die er voor zorgt dat de persoon niet kan ontspannen ook al zou die dat wel willen, Het is simpelweg niet veilig genoeg en
daarmee is het veiliger om voor het oude te kiezen, ook al draagt dit alleen maar bij aan nog meer lijden.
De andere mogelijkheid is dat de ander de uitnodiging, bewust of onbewust, wel kan aannemen. Jouw compassievolle hart is dan een veilige plek voor die ander om de spanning die zelf niet
losgelaten kan worden in jouw liefdevolle nabijheid wel te ontladen. Wat je hier ziet is exact hetzelfde mechanisme dat het conflict creëert en in stand hield; het scheppende onderbewuste. Alleen
nu zie je de scheppende kracht vanuit bewustzijn en compassie die, net als in jezelf, om je heen harmonie en balans herstelt.
Een paar jaar geleden leerde ik dit aan vrouw die meedeed aan een workshop persoonlijke clearing. Ze vertelde dat ze al jarenlang een conflict had met haar leidinggevende en dat door hun tragische manier van hiermee omgaan het conflict in de loop van de tijd alleen maar intenser en grimmiger was geworden. De suggestie dat ze hierin een wezenlijke verandering kon aanbrengen zonder met de baas face-to-face te hoeven zijn leek te mooi om waar te zijn en tegelijkertijd logisch als je de onderliggende dynamiek van energie-uitwisseling begrijpt. De week erop kreeg ik van haar een email dat ze dit in het weekend volgend op de workshop had gedaan, thuis, in een aantal fases en in haar eigen tempo.
Ze schreef dat ze de dinsdag erop op kantoor kwam en haar leidinggevende tegen het lijf liep bij de koffieautomaat. Ze stonden tegenover elkaar als twee gladiatoren in het Colosseum. Wat er toen gebeurde, schreef de vrouw, was onbeschrijfelijk. Het was alsof er tussen hen in een ravijn ontstond, een breuk in de aarde, waar het conflict, waar ze beide zoveel jaren in hadden geïnvesteerd, als vanzelf in stortte. Blijkbaar hebben ze elkaar vol ongeloof aangekeken omdat ze niet konden geloven wat er net gebeurd was. Ik hoorde later van de vrouw dat hun relatie daarna was genormaliseerd, geen dikke vrienden, maar wel een volwassen band zonder strijd.
Let it Be!
Juno Burger