De betovering verbroken

Je ziet het met name in liefdesrelaties, maar ook als het gaat om ons werk, de samenleving, de toekomst of het verleden, denk ook aan complotten, doemscenario’s ed, kunnen we vast komen te zitten in een veld waarbij we de uitweg maar niet kunnen vinden, terwijl we ergens wel weten dat er iets niet klopt.

Net zoals social media verslavend is en we eindeloos blijven scrollen als we niet oppassen, zo kunnen onze gedachten dit ook veroorzaken. En hoe hard ons lichaam ook protesteert en de onrustige energie door ons lijf zoemt in een poging om onze aandacht terug te brengen in het hier en nu, onze gedachten blijven aan zet.

 

En omdat onze geest verblind is door het licht dat, of de liefde dan wel de waarheid, die we denken te herkennen, blijven we gevangen in de betovering van onze eigen gedachten. Die ons hierdoor continu voor de gek blijven houden als dat wat we zien daadwerkelijk waar is, dan wel toch echt realiteit is, of wel we alles moeten doen om dit te bewerkstellingen.

 

Je bent wat je gelooft en wat je gelooft bepaalt je werkelijkheid. Als je dit tegenover de bekende quote van Cruijff zet dan kun je niet anders dan beseffen dat onze gedachten wel degelijk hypnotiserend kunnen werken en tegelijkertijd dat we het niet in de hand hebben wanneer die betovering wordt verbroken.

 

‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt.’

 

Hoe komt het dat de een het wel (al) ziet en de ander (nog) niet? Hoe kan het dat iemand vele relaties nodig heeft om te ontdekken dat men vanuit relatieverslaving of trauma reageert, terwijl een ander het direct herkent? Hoe kan het dat iemand vast komt te zitten in een sekte, in de rabbit hole of een narcistische relatie? Wat maakt dat iemand een bepaald narratief volgt?

 

Als het gaat om het grote verschil tussen mensen, dan kun je dat misschien het best terugbrengen tot divine timing. Waarbij divine timing niet te herleiden is naar een exact punt in de lineaire tijd, maar naar het juiste moment in jouw spirituele ontwikkeling. Je gaat het pas zien, als jij er klaar voor bent. Net als dat je een sprookje op meerdere manieren kunt lezen, zo toont jouw levensverhaal je altijd op het juiste moment een nieuw inzicht.

 

Natuurlijk kun je jezelf wel helpen om letterlijk en figuurlijk je ogen te openen voor de waarheid, zover die al bestaat. Dit kan door achterover leunen. Door de controle los te laten over jezelf, het leven en de ander, kan datgene wat waar en bestendig voor jou is zich tonen. Want niets dat niet uit liefde bestaat, blijft bestaan. Zeker in deze tijden.

 

We kunnen ons bewustzijn en de divine timing om ons dat te tonen wat we mogen gaan zien, dus zelf verruimen door aandachtig aanwezig te zijn, te observeren en te kijken wat er gebeurt als we niets doen. Juist door overgave groeit ons waarnemingsvermogen. Niet door te pushen, te trekken en/of te duwen. Niet door angst of door manipulatie.

 

Dus ook als de storm eraan komt, als die voelbaar is in al je botten, dan is het juist de kunst om in het stille midden te blijven. Want uiteindelijk is de basis van vele verslavingen vooral angst en trauma. En uit overlevingsmechanisme en zelfbescherming hebben onze gedachten de regie genomen over ons leven op basis van projecties, voorkeuren en overtuigingen. Dat is wat ons vasthoudt in de wurggreep en wat ons knecht in de matrix van onze eigen gedachten. Terwijl de storm misschien juist datgene brengt wat je nodig hebt.

 

Wat maakt het dat de betovering uiteindelijk op een bepaald moment wel wordt verbroken? Ik las laatst een quote die ging als volgt:

Maak je geen zorgen als je leven op zijn kop wordt gezet. Hoe weet je namelijk dat de manier waarop je leven nu is, beter is dan dat wat komt?

Ik geloof dat de bereidheid om te twijfelen aan de eigen waarheid en open te staan voor een andere, het begin is van het daadwerkelijk gaan zien vanuit het hart. Dan wordt de betovering verbroken en kunnen we het leven gaan zien zoals het werkelijk (bedoeld) is.

 

Liefs,

Eveline van Dongen
innertreasure.nl