Feitelijk begint het leven pas wanneer we sterven naar ons oude zelf, het onware ik.
Dit is de Hemelvaart. Opstijgen naar de hemel is niet opstijgen in de wolken of een andere plek dan hier en nu.
De hemel is niet een plek, deze is geestelijk en hier en nu. Het is niet in de toekomst of in het verleden. Tijd bestaat niet. De Hemel is een staat van Zijn. We creëren onze eigen hemel en onze eigen hel. Dit vermogen heeft de mens.
Ieder moment kun je (zelfs met een levend lichaam als voertuig) hemelen/in de hemel vertoeven. Het lichaam hoeft dus niet te sterven alvorens in de hemel te kunnen zijn. Sterker nog; wanneer je
niet leert tijdens het leven met lichaam in de hemel te vertoeven dan zal je voorzeker niet in de hemel vertoeven wanneer je het lichaam verlaat.
We kunnen het voor ons uitschuiven en denken: “ach het komt wel...” maar zo werkt het ware leven niet.
Wanneer je ieder moment in vrede en liefde leeft met jezelf, met alles en iedereen om je heen, wanneer je alles wat in jou leeft hebt opgelost en je volkomen tevreden bent, wanneer je continue gelukkig bent, (ongeacht de omstandigheden) dan ben je reeds in de hemel.
We zijn hier zodoende om te leren sterven, niet om te leren leven.
Gedurende het hele leven hecht de mens zich aan anderen. Men denkt dat dit het leven is.
Men klampt zich vast aan alles in deze wereld om maar niet alleen te hoeven zijn.
Van jongs af aan voelde ik mij alleen in deze wereld. Ik was wanhopig op zoek naar liefde en erkenning, naar anderen welke mij gelukkig zouden maken.
In vele vormen, soms in de vorm van een ouder, een familie, soms in de vorm van materie, status, geld, een liefde en zelfs in de vorm van een kind.
Altijd vond ik een tijdelijke liefde, maar altijd raakte ik deze liefde weer kwijt. Ik vroeg mij af waarom mij die ander werd ontnomen.
Waarom werd alles mij al op jonge leeftijd afgenomen?
Waarom deed het leven zo een pijn?
Waarom al die ellende, al die leegte... ik begreep niet waarom.
Hoe meer ik kwijtraakte, hoe meer ik naar binnen keerde en op zoek ging naar het doel van deze leegte, op het doel van dit leven, op het doel van dit (ellendige) bestaan.
Toen er echt niets meer over was om mij aan vast te klampen, was er geen weg meer over om op te vluchten. Ik kon niet meer.
Het enige wat nog lukte op dat moment was mij overgeven aan de dood, want dat wilde ik; dood.
In deze figuurlijke dood werden mij prachtige dingen getoond en werd antwoord gegeven op de vraag: ‘waarom?’
Er worden ons dingen afgenomen welke ons niet dienen. Nu kun je denken; ‘maar hoe kan het zo zijn dat liefde delen met anderen ons niet kan dienen?’
Voor mij is dit inmiddels zeer duidelijk. Het zoeken naar liefde in relaties, in anderen, in families, in welke vorm dan ook, is geen werkelijke liefde.
Het weerhoudt je ervan om de werkelijke liefde te ervaren.
Wanneer ik enkel gericht ben op de ander, gehecht ben aan mijn geliefden, aan mijn kind(eren), aan mijn familie, aan alle vormen in deze wereld, dan ga ik niet op zoek naar het werkelijke leven. Ik raak dan verdwaald in deze wereld van objecten, vormen en schijnliefde.
Deze stoffelijke wereld is namelijk niet het echte leven. Het is een doolhof van ervaringen, relaties, situaties, illusies, dromen, dwaalwegen.
Hier krijg je een glimp van te zien op het moment dat je iemand of alles kwijt raakt, op het moment dat je in een diepe leegte en crisis beland.
Je kunt dit leven leiden zoals iedereen dit doet. Als rol spelend; als man, vrouw, moeder, vader, directeur, leider, leraar, leerling, kind of wat dan ook.
Je kunt hier helemaal in opgaan... maar je zult nooit ontdekken wie je werkelijk bent en wat werkelijke liefde is, als dit allemaal HÉT leven is voor jou.
Als je denkt dat moeder zijn het leven is, als je je alleen maar hecht aan die rol van moeder zijn en daar je geluk van af laat hangen, dan zal er een moment komen dat daar iets mis gaat. Je hebt je volledig geïdentificeerd met deze rol, en bent daar nu een gevangene van.
Vrijwel iedereen identificeert zich met de rol welke men speelt, men is tijdelijk gelukkig, maar altijd gaat het weer mis.
Deze tijdelijke wereld zal vergaan, jij zult vergaan, het lichaam zal vergaan, jouw geliefden zullen vergaan, alles wat je hebt opgebouwd zal vergaan.
En wanneer jij niet hebt geleerd wanneer dit gebeurd, wie je werkelijk bent, wat werkelijke liefde is, dan zul je enorm lijden. Je zult missen, je zult verloren zijn.
Je zult radeloos en wanhopig zijn.
Je zult alles kwijtraken.
Er zijn enkele zielen welke dit inzicht hebben ontvangen tijdens het leven. Vaak al op jonge leeftijd.
Zij zijn hun geliefden reeds kwijtgeraakt, hebben een hel doorstaan, zijn alles kwijtgeraakt en konden niet meer zo doorgaan.
Deze zielen zijn erachter gekomen dat we hier niet zijn om te leven als rol, maar dat we hier op aarde zijn om in ieder moment te leren sterven als rol
Want leren sterven, is leren hoe werkelijk te leven.
Op het moment dat wij het lichaam verlaten wanneer het lichaam sterft, en wij zeer gehecht zijn aan onze geliefden hier op aarde, aan onze lichamen, families, vormen en bezittingen, dan zullen wij het lichaam niet kunnen verlaten zoals dit de bedoeling is.
Dit dient vredig te gebeuren. In overgave. Daarom zijn we hier.
Dit is de ultieme les en opdracht om hier op aarde te zijn.
Geen liefde meer zoeken buiten jezelf in anderen, maar deze liefde ervaren in ieder moment, met lichaam, zonder lichaam... dat maakt geen verschil meer.
En daarom werd mij alles afgenomen.
Zodat ik mijzelf in mijzelf kon vinden.
Zodat ik ieder moment in vrede kan sterven om eeuwig in vrede te kunnen leven.
En het mooiste is;
Door tijdens het leven te leren sterven, ontving ik alle werkelijke liefde van de wereld om met iedereen te mogen (en kunnen) delen.
ONVOORWAARDELIJK
Mijn leven viel uit elkaar.. En toen viel alles op zijn plek..
Nu ben ik een hemel op aarde, leef in de hemel op aarde. En dit wens ik een ieder.
Rani Savitri