Ware bevrijding ligt nooit op de laag van dualiteit. Die gaat als een slinger van de klok altijd heen en weer. “Oh ik heb een dip, hoe kom ik hieruit? Oh nu voel ik me heerlijk, dit wil ik vasthouden.” Het zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Je kunt je hier voortdurend mee bezig houden. Met hoe je je voelt en waar je naar toe wilt of juist niet (meer) naar toe wilt. Maar het is en blijft een gebed zonder eind. Een afleidingsmanoeuvre, bezigheidstherapie misschien wel.. ☺ Voortdurend ‘het persoonlijk zelf’ met alle verlangens, problemen, voor- en afkeuren in het centrum van de aandacht.
We kunnen ook iets anders proberen!
Stijg gewoon eens op naar het punt van Stilte, van Eenheid, wat erboven ligt. En waarin elke slingerbeweging optreedt.
Voel/zie hoe op deze plek jouw Zijn tussen duim en wijsvinger gewoon stil is. Hoe zou het zijn om hier je anker te ervaren? Te ‘handelen’ vanuit dit stille punt?
Wat een ruimte, wat een vrijheid. Niet langer gevoelig voor kritiek (want ja, dan is mijn ik niet oké). En evenmin voor vleierij (oh fijn, dus mijn ik is toch oké). Dat is allemaal meer van hetzelfde. Want lekker belangrijk eigenlijk hè, persoonlijk goed of fout zijn?
Want je bént namelijk gewoon oké. In het veld van Eenheid weet je dat, voel je dat. Of eigenlijk, beter gezegd, het maakt je daar niet uit, je bent er niet mee bezig, het is geen onderwerp, het
is neutraal.
En ja, het wordt saaier als je van daaruit bent en respons geeft op dingen, situaties, mensen, emoties. Rustiger, vreemder voor anderen en misschien (eerst) ook wel voor jezelf, maar wat geeft 't?
Heb je eindelijk tijd/ruimte om, voorbij je ik, bij te dragen aan de wereld, aan een ander mens, vanuit jouw Licht. Iets anders te gaan doen dan je met jezelf, je gevoel, je groei en je (vrij worden van) blokkades bezig te houden.
En ik zeg niet dat ze er niet zijn, maar ze ‘zijn’ er op een bepaalde laag, op een bepaalde frequentie van ons bewustzijn waar ze heel echt aanvoelen, maar hoe we ook geloven dat we ze op deze frequentie laag kunnen oplossen, het kan niet.
We kunnen hooguit even tijdelijk naar de andere kant schommelen. Maar uiteindelijk zal de slinger toch ook weer een tegenbeweging maken. Dat is nu eenmaal zo op deze laag.
Er valt niks te fixen, je kunt deze laag alleen doorzien
Werkelijke rust op de duale laag komt alleen als we stil worden, de heilloze herhaling van de perpetuum mobile werkelijk doorzien en bewust onze focus verleggen naar het stille punt erboven.
Naar het veld van Eenheid waarbinnen de bewegingen van de dualiteit optreden en worden gedragen.
Gelijk een wijze liefdevolle ouder een kind draagt.
Het is in deze tijd van frequentieverhoging niet meer nodig te blijven hangen in het 'slingerveld' als 'waarheid' waar we wat mee moeten.
Waarbij we enkel naar links of rechts kunnen kijken en alles om ons heen, onszelf terug-reflecteert. En waar we feitelijk samenvallen met de stuiterbalbewegingen. We mogen nu onze blik omhoog richten.
Want wanneer je naar boven kijkt, dan zie je ineens het touwtje waaraan jouw vermeende realiteit hangt en kun je omhoog klimmen en daar gaan zitten.
En van daaruit de slingerbewegingen, gedachten, gevoelens, gewoon laten komen en gaan. Als een in- en uitadem toestaan zonder hechting.
Voel je het al? Vermoeiend eigenlijk hè, leven en reageren vanuit de duale laag? En voel je het verschil als je contact maakt met het stille punt erboven?
We hebben elk moment de mogelijkheid ons hiervan bewust te worden, wakker te zijn in deze waarheid en te rusten in ons ware Zijn...
Astrid Esmeralda
Meld je aan voor de Lichtwerkers Nederland nieuwsbrief