Een nieuw verhaal over sterven • Het verhaal van Amara (2)

 

Het innerlijke sterven

Nu kunnen jullie niets meer zien met de wereldse zintuigen aan mijn proces, dit noemen ze ook wel het innerlijk sterven en dit vindt op een andere manier plaats. Het is goed als je mijn lichaam nu een poosje met rust laat, zo kan ik mij helemaal richten op het innerlijke sterven. Voor sommige mensen en dieren is mijn reis wel voelbaar, zeker voor kinderen die nog zoveel meer open en ontvankelijk zijn en voor mensen die gewend zijn te mediteren en innerlijk te reizen te maken. Er zijn zelfs mensen die mee kunnen reizen met mensen in de eerste lagen van deze bijzondere reis.

Bij het innerlijk sterven zal mijn Ziel en geest zich losmaken van mijn lichaam. Dat is niet iets wat ik kan doen, en toch heb ik dat ook te doen. Ook sterven zit, net als het leven, vol met paradoxen. Ik zal je vertellen hoe ik het ben gaan begrijpen wat er kan gaan gebeuren. En dan ben ik ook benieuwd wat jullie denken dat mij en ons allemaal, te wachten staat. Amara keek de kamer rond. Voor de een stond het vast wat er zou gebeuren, en voor de ander was het iets waar nog nooit zo bewust bij stil was gestaan.

 

Ik kan mij voorstellen dat je er van schrikt om de dood zo dichtbij te halen. Vervolgde Amara. Voor veel mensen is het een plaatje in de toekomst dat we hebben van dood gaan, en niet perse iets wat ons zal gaan overkomen. Hebben jullie daar ideeën bij? Zara sprong meteen op: ja ikke wel, riep ze. We komen bij de engelen in een mooie zachte wereld met wolken en dieren en snoephuisjes. Amara grinnikt, dat klinkt als een prachtige wereld. Sajan, de zoon van Amara, was tot nu toe erg stil geweest. Er is daar niets hoor mam, zegt hij nu. Het grote niets, we zijn zo bang voor de dood dat we er allerlei fantasietjes op na houden om er maar niet aan te hoeven dat we dood gaan. We bedenken gewoon een leven na dit leven om zo te omzeilen dat we dood gaan.

 

Mogelijk heb je gelijk Sajan, en ik denk dat jullie allebei gelijk hebben. We gaan naar prachtige plekken, naar minder mooie plekken en er is ook een soort oneindig niets of alles. Het is allemaal onderdeel van de grote paradox. Het is mijn overtuiging dat we eerst moeten leren mediteren om dit onderzoek op een heldere manier aan te gaan. Wanneer we niet geoefend hebben in het leven door te mediteren op onze diepere Zijnskwaliteiten kunnen we verward raken of zelfs verdwaald raken waar we in terecht komen na ons sterven. Het is namelijk de geest (mind) die nu bepalend is voor Waar we naar toe gaan. Mediteren kan ons helpen te zien dat we niet onze gedachten zijn, pas dan kun je het onderzoek werkelijk aangaan om te ontdekken wie jij werkelijk bent, wat we hier op aarde doen en wat sterven werkelijk is.

 

Oefening; Laten we samen een experiment doen stelt Amara voor.

Sluit je ogen als je wilt of kijk naar een punt voor je op de grond. Haal een aantal keren wat dieper adem. Breng nu je aandacht naar je ademhaling en merk op hoe gedachten zich aandienen, iedere keer als je aandacht afgeleid wordt breng je deze terug naar je ademhaling. Na een paar minuten of als je merkt dat je systeem gekalmeerd is doe je het volgende: Neem het thema sterven in gedachten en laat het eerste beeld omhoog komen wat er in jou opkomt over wat er na het leven zou kunnen zijn voor je. Wat is het dat jij nu denkt dat er gebeurt als jij sterft. Beeld het je levendig in.

 

Zijn het kleuren, is het het witte licht, een tunnel, is het een oneindig niets, een Hemel of misschien wel een hel? Zijn er engelen of andere entiteiten, staan je geliefden je op te wachten, en wie zijn dat dan? Misschien zijn het dieren, je overleden hond of kat? Begint het plaatje helder te worden? Kijk rustig om je heen en adem rustig in en uit en nu je meer vertrouwd wordt met deze plek kun je nog een beetje verder om je heen kijken misschien. Als je voldoende gezien hebt haal je een aantal keren weer wat dieper adem en open je je ogen.

 

Welkom terug in het leven lieverds, zegt Amara. Wil iemand er wat over vertellen, wat je gezien hebt? Sajan kijkt haar met grote ogen aan. Ik realiseer me iets, vertelt hij. Ik dacht dat ik het grote niets zou ontmoeten, ik zag eerst de ruimte voor me en ineens realiseerde ik me dat ik door de ruimte vloog, en dat ik de ruimte aanschouwde. Het is voor de mind of geest niet te doen om los te laten dat we iemand zijn. Daar is dus de meditatie training voor, je kunt dit veel oefenen en dan laat het soms ineens even los en wordt je de ruimte zelf. Maar dan ben ik dus niet niks, zegt hij op bijna fluistertoon. Dan ben ik eerder alles. De tranen springen in zijn ogen. De diepte van het inzicht is voelbaar voor allen. 

 

Nadat je het uiterlijke sterven achter je laat is waar jij denkt dat je komt ook de plek waar je terecht komt. Nadat je je lichaam gefaseerd hebt losgelaten zal dat ook met je mind gebeuren. Toch is dit proces moeilijker te begrijpen omdat ik het jullie niet uit eerste hand kan vertellen maar alleen kan vertellen van wat ik er van heb gelezen van alle leermeesters die er hun levenswerk van maakten dit te onderzoeken, naast alle ervaringsverhalen van mensen die over hun nabij de doodervaringen vertellen. En dan zijn er nog een paar hele speciale mensen die mij inspireerden, dat zijn de mensen die vertelden dat zij zich al hun levens kunnen herinneren. Normaal gezien herinneren we ons weinig tot niets van voorgaande levens maar er zijn een paar uitzonderingen die op mijn pad kwamen en hun verhaal ervaarde ik als  authentiek en vandaar dat ik ook hun informatie meeneem in mijn beeld over met elkaar, dus we kunnen alleen zoeken naar de globale overeenkomsten.

 

Amara pauzeerde even en keek rond. Iedereen zat ademloos te luisteren. Even waren ze vergeten dat ze hun moeder, oma binnenkort zouden verliezen en waren ze helemaal in de ervaring van de reis gezogen.