Een nieuw verhaal over sterven • Het verhaal van Amara (3)

 

Het innerlijke sterven 2

 

Om vertrouwd te raken met de verschillende dimensies van het leven na de dood en wat innerlijk sterven is, is mediteren cruciaal, verteld Amara verder.

Door te mediteren leren we namelijk om onderscheidingen te maken tussen gedachten, emoties, fysieke sensaties, ego contracties en Zijn. En van daaruit kunnen we gaan onderzoeken wie we zijn en wie of wat we niet zijn.

 

Een van de dingen die ons te wachten zouden kunnen staan is dat we ook na het uiterlijke sterven doorgaan met het proces van ontdekken wie we werkelijk zijn.

Wie ben ik voorbij mijn gedachten, voorbij emoties, voorbij de ego contracties en ook voorbij de Zielsverhalen. Het heldere licht van bewustzijn of God Zelf. Klinkt wel ingewikkeld hé, al die termen. 

 

Sajan kijkt haar wat meewarig aan. Serieus mam, mediteren? Sajan was huisarts geworden, eerst zien dan geloven was zijn motto. Hij had al veel mensen zien sterven tijdens zijn werk en vond het dankbaar om bij te kunnen dragen aan dat proces en gelukkig kon je tegenwoordig veel doen vanuit de medische wereld om mensen wat comfort te bieden bij dat laatste stukje.

 

Dat klinkt weer echt zo zweverig mam! Lieve schat, zei Amara, jij hebt net ervaren hoe je door de ruimte kon zweven, en je inzicht was er één die veel opriep in jou, dat heb jij werkelijk ervaren in jouw lijf', toch? Hoe zo zweverig? Ook dat is een vorm van meditatie, een geleide meditatie noem je dat. Sajan moet lachen, nou daar ben ik dan mooi ingetuind. Maar eerlijk is eerlijk mam, nu ik dat weet zou ik wel graag meer willen weten hierover. Eigenlijk roept het alleen maar meer vragen op.

 

Amara ging verder: door hoe wij opgegroeid zijn met alles wat we leren, zijn we eigenlijk vergeten wie of wat we eigenlijk werkelijk zijn. En als je dat in dit leven niet leert, dan weet je dat na je sterven ook niet meteen. Je sterft zoals je leeft wordt er wel gezegd. Pas wanneer je je eigen ware natuur leert kennen - en niet alleen leert herkennen, maar er ook ermee samen valt - krijg je zicht op een nieuwe dimensie. Dit samenvallen is wat in het oosten ook wel Verlichting genoemd wordt. Dit samenvallen zal niet meteen iets zijn wat blijvend is, dan is het een verlichtingservaring, die ook weer kan verdwijnen.

 

Mam, zegt Mina dan - Mina is de oudste dochter van Amara - wacht even hoor. Je vertelt heel veel en ik voel dat er zoveel dingen in mij aangeraakt worden. En tegelijkertijd gaat mijn hoofd als een razende tekeer om dit te begrijpen en dat lukt me niet. Ik wil het heel graag begrijpen. Is er ook een plattegrond of een reisgids of zo iets om dit alles aan te gaan? 

Amara wordt even stil. Dit is toch veel moeilijker dan ze gedacht had. In haar leeft het zo helder en als ze dan begint te vertellen worden het ineens heel veel woorden en verhalen en raken ze eigenlijk samen verdwaald. Mina heeft gelijk, ze zou eigenlijk een soort reisgids moeten hebben, alleen al om dit duidelijk uit te kunnen leggen.

 

Schat, wil jij nog even een pot thee zetten, dan kan ik even tot mezelf komen. Ik wordt zo moe en de woorden maken me wat in de war en dan kan ik niet langer helder vertellen. Iedereen stond op om even wat anders te doen en Amara even de tijd te gunnen weer bij zichzelf te komen.

 

Toen de thee klaar was ging iedereen weer rustig bij Amara zitten die inmiddels even op de bank was gaan liggen en haar ogen gesloten had. Niemand zei iets en wachtte tot Amara weer verder zou gaan.

 

Na een poosje opende Amara haar ogen. Lieverds, dit thema is ingewikkeld. En ergens is dat ook logisch want wij allen hebben een andere opmaak en een andere kijk op de wereld, op ons mens-zijn en dus ook op de dood en de reis daarna. Er is zoveel wat van invloed is op wat we denken en geloven. Onze cultuur, geloof, ervaringen, onze opvoeding en persoonlijke interesses. Ik zal je vertellen hoe het voor mij is.

 

Ik denk dat ik het pure Licht ben, het Goddelijke licht zelf, en wanneer ik dat helemaal kan zien zal ik in het sterfproces opgaan in God of het pure heldere Licht. Dit is een overweldigende ervaring die we niet zo maar kunnen aannemen. Op een dag zijn we op deze wereld gekomen, een wereld van dualiteit, waar pijn is en plezier. Waar donker heerst en licht, waar geluk is en lijden. En we hebben een systeem meegekregen waarmee we onszelf kunnen beschermen tegen pijn en lijden, en waarmee we graag naar plezier en geluk toe bewegen. Alleen is dit beschermingssysteem op zeer jonge leeftijd al geactiveerd, redelijk onbewust dus en kan het nu geen onderscheid maken tussen de momenten waarbij dat echt nodig is als kinderen, toen het ons beschermde tegen pijn die we tegen kwamen in de nieuwe wereld. En nu, de wereld waarin we als volwassenen met elkaar zijn en daar gaan die patronen soms tegen ons werken. Dit systeem noemen we ons ego. Ik denk dus dat ik God ben, Een Ziel, en een Ego en waarschijnlijk is het nog veel gelaagder, maar eerst even zo om het niet nog ingewikkelder te maken.

 

Nu kan ik in het leven al leren dat onderscheid te maken, met name kan ik mijn Ego leren herkennen en inzien waar ik mijn pijn en lijden afdek en dus een deel van mijzelf niet langer kan ervaren. Ook kan ik in het leven al leren wat de zielskwaliteiten zijn waarmee ik voor een leven op aarde koos ooit. Toch houden mijn lichaam en mijn zintuigen mij vast in de aardse ervaringen en belevingen en is het daarmee lastig mijn diepste wezen te ervaren. We vergeten eigenlijk wie we werkelijk zijn op het moment dat we op de aarde komen, omdat we helemaal opgaan in de aardse ervaring die ook best overweldigend kan zijn in al zijn veelheid.

 

Dat is waar - naar mijn idee - het innerlijk sterven over gaat. Mijn diepste wezen, het meest heldere licht denkbaar, is voor mijn systeem zo overweldigend. Tijdens de innerlijke reis word ik uitgenodigd te zien wie ik werkelijk ben om er zo mee samen te kunnen vallen, als een golf in de zee. Ik was altijd al de zee en voor even was ik een golf, tot ik terug keer naar de zee. En van een afstandje weten wij dat de golf, altijd ook de zee was.

 

Deze herkenning kan zo overweldigend zijn dat we een andere keuze maken. In het proces is er naast het overweldigende felle licht ook minder fel licht aanwezig dat meer troostend kan voelen, veiliger. Dat is waar veel religies ons vertellen over reïncarnatie. Wanneer we niet ons ware licht kunnen herkennen zullen we opnieuw een reis naar de aarde maken, om opnieuw een leven door te brengen op deze wondere prachtige ingewikkelde levensschool om zo alsnog onze ware aard te ontdekken.