Elkaar kunnen horen is een hele kunst. Onder dat wat een ander zegt zit een behoefte/verlangen en de vraag is of we elkaar daar kunnen ontmoeten komen i.p.v reageren vanuit een trigger. Die trigger wordt vaak niet opgemerkt omdat het voortkomt een ingesleten patroon wat zich vast heeft gezet in het lichaam (trauma) vanuit de kinderjaren.
Als je jezelf gaat uitleggen/verdedigen zit je als in de trigger reactie en daarin ontstaat geen verbinding, omdat je ook de verbinding met jezelf kwijtraakt. Het hoofd gaat dan reageren vanuit overleven (ik doe iets fout en/of ik ben niet goed genoeg) wat vaak voortkomt uit schuld en schaamte stukken.
Als je jezelf de kans geeft om niet meteen te reageren maar om eerste een paar te ademen (adem je eerste reactie in) kan je erachter komen dat je gaat reageren vanuit een trigger/geraaktheid en dan komt het over en weer 'ik heb gelijk' spel op gang.
We horen elkaar niet meer in dat wat er werkelijk speelt achter de woorden (onder de oppervlakte) die de lading niet kunnen dekken.
Je adem schiet omhoog en er komt meteen een reactie op dat wat de ander zegt.
Als je jezelf de kans geeft om je eigen trigger stukken aan te kijken en in eerste instantie in te brengen dat de woorden die een ander zegt je raken geef je jezelf al meer tijd om de verbinding met jezelf te herstellen.
Waar in je lichaam gebeurt er iets als je blijft ademen?
Niet begrepen/gehoord worden kan heel frustrerend zijn want je wil ingesloten worden en niet buiten gesloten. Dat is menselijk en ook kwetsbaar om hierover uit te reiken.
Als je je eigen stukken aankijkt en doorvoelt kan je vanuit meer ontspanning naar een ander luisteren zonder dat er meteen een ik doe het niet goed alarm aangaat.
Dit is het innerlijk werk wat jou dichter bij jezelf brengt, naar je basis en naar jouw waarheid die in liefde gedeeld kan worden.
Als je het vermogen ontwikkeld om de ander te horen voorbij jouw triggers ontmoet je elkaar weer op die plek waar de verbinding wordt hersteld.
Je hart weet hoe dit werkt:-)
Ralph Nelissen