De meeste volwassenen van nu zijn opgegroeid met een afwezige, dan wel emotioneel afwezige vader en een emotioneel onbeschikbare moeder. Het is geen verwijt. Het is gewoon de tijdgeest geweest en het gevolg van onze menselijke evolutie dat we daar nu anders naar kijken. En mogelijk is dit ook de bedoeling geweest vanuit hogere machten om zo de gezonde geestelijke groei van het kind te blokkeren. Maar dat even terzijde.
Het interessante is namelijk dat wanneer de vader het kind in de steek laat, dit vaak leidt tot een gebrek aan (zelf)vertrouwen. Men heeft een wantrouwen ten aanzien van het leven en anderen. Als
de moeder het kind in de steek laat, dan zorgt dit over het algemeen voor een tekort aan zelf-liefde. Wat zich uit in zich niet veilig, niet-thuis voelen. Daarom ook: de vader bouwt het huis en
de moeder maakt het een thuis.
Al dan niet bewust gecreëerd om het bewustzijn gevangen te houden, is hiervoor vanuit ‘de samenleving’ een ‘oplossing’ gekomen in de vorm van geloofsovertuigingen, religie en spirituele stromingen. Hierdoor werd het geloof in het zelf vervangen door een geloof in een hogere macht, of in elk geval iets buiten zichzelf. Hierdoor is men vooral gefocust geraakt op het hoofd, denken, geloven. Én men vindt hierdoor ook zijn anker buiten zichzelf, waardoor we juist uit alignment gaan.
Voor het gemis van de moeder is ook een externe focus gekomen, namelijk die op een externe autoriteit die ons bestaansrecht en onze grondrechten moet verschaffen, en deze dus ook zo weer kan afpakken. Deze afhankelijkheid haalt ons nog verder uit ons lijf, waardoor we ons steeds minder geaard en verbonden voelen. Want de veiligheid en zelfliefde, die de bedding van onze moeder vormt, zorgt ervoor dat we hier durven te landen en volledig kunnen incarneren.
Het gevolg hiervan is dat we het contact met onze basis zijn kwijtgeraakt en zijn gaan zweven. We zijn teveel in ons hoofd gaan zitten en te weinig in ons lijf. We zijn ons anker kwijt met onszelf en met Moeder aarde. Ondertussen vluchten velen in medicaties, verslavingen, oppervlakkig genot, uiterlijk vertoon, helingssessies, innerlijk kind werk, alles om maar niet de pijn van de afwijzing te hoeven voelen, dan wel hierin als slachtoffer te blijven hangen.
We zijn steeds meer in het externe, vervormde mannelijke terechtgekomen, die vooral controle en macht wil. Dan wel in het interne, vervormde vrouwelijke, die van de ogenschijnlijk goede lieve vrede terwijl onderhuids een vulkaan stroomt. We zijn letterlijk en figuurlijk uit het lood geslagen en vergeten wie we in wezen zijn en waarvoor we hier naar aarde zijn gekomen. We zijn licht, energie en bewustzijn. Onze kracht is die van creatie, joy en expansie. Maar helaas zitten we vast in een ander verhaal, onderwijl zoekende naar een weg eruit.
Met als gevolg dat we onder het mom van ‘de waarheid’ in pacht denken te hebben, verzanden in eindeloze oorlogen, ruzies en discussies over wie nu werkelijk gelijk heeft en wat het ware geloof is. Niet zo gek dat spirituele of gelovige mensen worden gezien als zwevend. Ze zijn niet verbonden met de aarde. Ondertussen is geluk ver te zoeken en is er wellicht geen klimaatprobleem, maar wel degelijk een milieuprobleem. Want met dezelfde snelheid waarmee we ons lichaam verzieken, vergiftigen we ook de aarde.
Een ander gevolg is dat velen vergeten zijn dat het leven draait om joy. Niets meer, niets minder. De uitdrukking "Je leeft toch niet voor de lol" weerspiegelt dat we het leven veel te
serieus zijn gaan nemen. We zijn vergeten om ons innerlijk kind, dat het licht van onze ziel symboliseert, te laten spelen en ontdekken. En in plaats daarvan is er een innerlijk kind gekomen dat
vooral het gekwetste kind symboliseert, welke we ook nog aan het stuur hebben gezet. Niet zo gek dat we crashen.
In deze context is het interessant dat het verhaal van de Godin Sophia, de vrouw van God, is weggemoffeld uit onze geschiedenis. Terwijl zij juist staat voor schaamteloos, ongegeneerd, zonder schuldgevoelens, genieten van het leven. Zij nodigt ons uit te landen, ons met de aarde en al haar overvloed te verbinden. Zij vertelt het verhaal van de vrouwelijke seksuele en sensuele levensenergie. Die ons laat proeven van het leven om iedere hap gulzig genietend tot ons te nemen.
Natuurlijk is zij verbasterd. Zouden we voor de lol gaan leven, dan zou er een risico zijn dat niet meer vatbaar zijn voor verhalen over angst, zonde, boetedoening. Dan zouden schaamte en schuld ons niet meer in een wurggreep houden. Dan ligt er verval op de loer volgens dezelfde vervormde mannelijke normen. Niets is minder waar. Als het ware mannelijke en vrouwelijke in balans is, als we vol zelfvertrouwen en zelfliefde leven, dan leven we vanuit een alignment met het hogere bewustzijn alsook met het aardse.
Ik stel dan ook voor om voor de lol te gaan leven en moedig eenieder aan om te gaan genieten van het leven, plezier te gaan maken en te gaan leven zonder al te veel beperkingen of zorgen. Want je
bent wat je gelooft en wat je gelooft bepaalt je werkelijkheid. En niet je gekwetste kind moet hierbij leidend zijn, maar je innerlijk kind. Wordt emotioneel volwassen en geef jezelf de bedding
die je nodig had, kom thuis in jezelf, dan ontvouwt zich de hemel op aarde.
Het leven is er vooral om geleefd te worden. Dus vraag jezelf eens af, waarvoor voel jij vanbinnen dat je staat te trappelen van ongeduld? Waarvan gaat je innerlijk kind dansen, klapt het in
zijn/haar handen van vreugde, en krijgt het een brede glimlach op het gezicht? Als je dat niet doet, ben je zometeen zo veel bezig met het zoeken naar de waarheid, dat je vergeet te leven.
Go for it. 🐦🔥🔥💫💃🏻❤️
Liefs,
Eveline van Dongen
www.innertreasure.nl
