Het gemis van een vader brengt diepe sporen met zich mee op het vlak van verbinding aangaan. Een vader is als aan anker voor een jonge man die klaar is om de wereld te gaan verkennen. Bij hem kan je terecht voor raad en in contact met hem kan je je mannelijke kracht ontwikkelen, wat niet alleen fysieke kracht inhoudt. Ook verbaal wat gaat over helderheid. De vader neemt zijn zoon mee naar buiten en laat zichzelf ontdekken wat man zijn voor hem betekent. Hij is aanwezig, eerlijk, rustig en begrensd daar waar nodig.
Hij leert de jonge man om zijn eigen anker te gaan voelen, waardoor hij zichzelf kan begrenzen en niet verdwijnt in de wereld van prikkels/relaties.
Als dat anker ontbreekt kan het zijn dat een jonge man gaat zwerven omdat hij niet weet waar hij ophoudt (wat wil ik, mijn behoeften) en waar de ander begint. Dat gebeurt veel in relaties en dat heeft gevolgen voor de verbinding.
Wat is van mij en wat is van de ander?
Het is een mannelijke kwaliteit om dat onderscheidt te maken, en vanuit het anker kan het gevoeld/gezien worden.
Doordat veel vaders afwezig waren/zijn hebben moeders veel van het 'takenpakket' overgenomen, waar eigenlijk de vader op had moeten staan. (Het is goed om te beseffen dat vaders ook zonen zijn, dus ze geven door wat ze kunnen en zelf hebben geleerd).
Nu neem ik hem mee. Het is mijn tijd en ik neem mijn verantwoordelijkheid.
Moeders kunnen van zonen geen man maken, daar zijn vaders/mannen voor nodig. De bijdrage van de moeder is onmisbaar in dit - van jongen naar man proces - want zij zorgt voor de bedding waarin alles kan plaatsvinden.
Als er weinig of geen contact kan worden gemaakt met het innerlijke anker, kan het zijn dat je jezelf verliest in relaties/contacten en dat veroorzaakt een troebele dynamiek wat tot
verstrikking leidt.
Je gaat zorgen voor de ander, omdat mannen dat onbewust ook voor hun moeder zijn gaan doen. Ze hebben dan de plek (systematisch) van de afwezige vader ingenomen en dragen daarmee een verantwoordelijkheid die ze niet kunnen dragen, maar wel gaan doen.
Die last (verantwoordelijkheid) draagt de man (de zoon) met zich mee.
Dit heeft impact op de jonge man die later in zijn leven weer zijn moeder aantrekt in de vorm van een vrouw, want daar kan hij (onbewust) weer voor zorgen. Het is ook vaak goed bedoeld en met goede/lieve intenties maar onderliggend is er een verstikkend proces aan de gang.
Je raakt verstrikt en je energie loopt daarmee weg. Het put uit en je hebt het vaak niet eens door, totdat... je er klaar me bent en andere keuzes gaat maken :-)
Als je de verbinding met jezelf weer kan herstellen komt de kracht terug in je lijf, en daarmee ook het aangeven van grenzen en behoeften.
Je gaat jezelf weer voelen en daarmee dus ook de eenzaamheid die dit loslaat proces wakker maakt.
Dat kan als pijnlijk worden ervaren, maar het brengt je wel naar vrijheid (mannelijk). De zoon laat zijn moeder dan los en dat voelt als een loyaliteitsconflict in hemzelf.
Want pas dan kan hij naar de vader toe-bewegen.
Dit is een mooi proces naar 'wie ben ik' en dit helpt in het maken van verbinding met een ander.
Vanuit jezelf, je eigen verantwoordelijkheid dragen en daar laten wat niet van jou is.
Het innerlijke anker wordt dan weer voelbaar, want je maakt jezelf los van dat wat je al heel lang bij je draagt.
Dit is wat mannen voor elkaar kunnen betekenen als ze eerlijk en oprecht met elkaar dit proces aangaan.
Ik hoor het zo vaak van mannen: ''wow, dit heb ik gemist. Wat had ik hier behoefte aan.
Mannen die me zien en willen/kunnen horen. Mannen die me steunen en bekrachtigen. Mannen die met me willen spelen. Mannen die eerlijk zijn over wat ze denken/voelen/ervaren. Mannen die kwetsbaar durven te zijn. Mannen die hun kracht durven in te zetten. Mannen bij wie je kan rusten.''
Het kan dus anders en dat maakt het leven dragelijk.
Leuk zelfs:-)
Wat je ervoor terug krijgt is dat wie jij in wezen bent, los van de verhalen/aannames over hoe een man zou moeten zijn.
Dat kan je het beste voor jezelf ontdekken.
Gave reis is dat.
De vraag is of jij hem wil maken en of jij van jezelf zichtbaar mag worden.
Ralph Nelissen