Momenteel wordt er veel geheeld op de geschiedenis van onze voorouders. Het gaat hierbij om zuivere heling.
Dit is niet altijd het geval wanneer we met voorouderlijke heling bezig zijn. Soms krijgen we bakken vol karma op ons bord waar wij niks mee hoeven, die door de ziel(en) in kwestie gedragen en doorgewerkt mogen worden - en niet doorgegeven hoeft te worden aan een volgende generatie van onschuld.
Dit is belangrijk wanneer je zelf kinderen opvoedt. Een kind - ieder kind - is een symbool van onschuld en zuiverheid. Het is dat wat wij aan hen doorgeven dat hun blad beschrijft en hen tekent, in “goede” of “slechte” zin. Ook al komt het niet rechtstreeks van jou zelf, als ouder heb je te waken over wat er via jou doorgegeven wordt aan je kinderen.
Het kind is de oplossing in onze lijn van voorouderlijke geschiedenis. Ik spreek nu vooral symbolisch, want ieder van ons draagt een kind in zichzelf mee. Een puur licht van onschuld wat nog één is met het hart van de schepping.
Het is dit kind wat ons hoop brengt omdat het het Licht nog kan zien. Het kan de waarheid over onszelf en ons leven zien waar wij die verloren zijn.
Dit kind brengt belofte, net zoals dat ene kind ruim 2000 jaar geleden ons een belofte kwam brengen. Een uitweg uit de duisternis die we als mensheid gecreëerd hebben.
Jezus sprak over één weg en dat was die van het kind - wat vrij is in zijn onschuld. En die anderen kon bevrijden vanuit diezelfde onschuld.
In deze tijd kan er een hoop bovenkomen aan trauma, pijn en misvormingen uit het verleden. En wanneer je sterk verbonden bent met jouw eigen innerlijk kind, dan kan je deze energie goed voelen in de diepte van je hart. Het is onschuld wat ons hieruit kan bevrijden. Maar vaak kunnen we onze onschuld niet meer zien. Zijn we onze zuivere kijk verloren en is ons innerlijk kind ondergesneeuwd geraakt doordat de pijn van de voorgeschiedenis niet meer op de juiste plek ligt, maar volledig vermengd is geraakt met ons wezen. Hierdoor zijn we vertroebeld en kunnen we niet meer zien wat goed of fout is, maar zien we de nuance in alles omdat we overal onszelf bij zijn gaan betrekken. Verantwoordelijkheid voor stukken zijn gaan nemen die ons niet toe behoren.
Zonder vergeving kunnen we niet loslaten wat ons niet (meer) toe behoort.
Vergeving lost de strakke, beklemmende banden op die om ons hart heen zijn gaan zitten. De beklemmende banden die ons vastzetten in het willen halen van gelijk, wat een wig drijft tussen eenheid en ons verder weg drijft van het midden en ons hart.
Het is moeilijk om te vergeven wanneer je zelf niet goed meer verbonden bent met onschuld. Het is een energie die hand in hand gaat. Maar vergeving is nodig voor het proces van opschoning van lijnen en de voorouderlijke heling waar we doorheen gaan. Daarom is het zo belangrijk om te verbinden met het onschuldige kind in jezelf, het kind wat nog puur is en vrij van wrok en projectie.
Het kind is het symbool van vrede en pure onvoorwaardelijke liefde, zoals Jezus dat zo goed spiegelde.
In een tijd waarin we veel bezig zijn om te verbinden met onze goddelijke mannelijkheid en onze goddelijke vrouwelijkheid en deze in hun eer proberen te herstellen, is het innerlijk kind in ons allemaal minstens net zo belangrijk. De goddelijke vrouw en de goddelijke man brengen het hart samen, maar het kind is hier al en wijst ons (van)daar de weg. De weg uit de strijd die in onszelf nog woedt omdat we met pijn, wrok, schuld, schaamte en boete belast zijn geraakt. Het kind ziet liefde in alles waar wij het zelf niet meer kunnen zien. En het kind spiegelt daarmee altijd die grote meester die ons zo lang geleden voor is gegaan, maar nog steeds in ons hart leeft. Zij zijn één.
Judith Loeffen