Als je iets mee maakt in je leven wat je diep raakt, gebeurt er ook meteen iets in je lichaam. Lukt het je dan om dit volledig te voelen door meteen uit te huilen, los te schudden, of dat wat je voelt helemaal de ruimte te geven, laat je dit ook meteen los. Het zet zich dan niet vast in je lichaam. Het lost weer op.
Het schudden van je lichaam kan dan helpen. Je trilt het meteen van je af. Dieren zie je dit vaak doen. Wij mensen weten dat niet meer. Waardoor we vaak alles opslaan in ons lichaam. Dit maakt meteen een blokkade.
Elke blokkade maakt dat je spieren in de omgeving verkrampen. Soms is dat summier, vaker is dat groter. Zeker als er trauma's zijn opgedaan in de baarmoeder of vroege kindertijd. Je voelt dat dan niet meer als verkramping. Je groeit dan op zonder dit te beseffen, het wordt een nieuw normaal, tot je het weer gaat ont-krampen.
Een situatie zal dan opnieuw naar boven komen. Vaak aangeraakt door een ander. Getriggerd of gespiegeld. Veelal op een manier die diep raakt. Dan wordt letterlijk de verkramping open gegooid. Om deze nu wel te verwerken.
Je kan dan kiezen, verwerk ik dit stuk, waardoor de verkramping oplost, of schiet ik in weerstand (vaak onbewust vanuit een ego/angst stukje) en sluit de blokkade zich weer. Soms met een extra lading erbij. Dit triggeren zal dan op een later tijdstip opnieuw gebeuren, net zo lang tot de verkramping oplost. Tot er wel tijd of ruimte is voor je om dit stuk aan te gaan. Er wel die basis is die je nodig hebt om dit stuk aan te kunnen gaan.
Als je in de weerstand schiet, kan je dat wel merken doordat je ineen duikt, uit je lichaam schiet (dissocieert) of in een paniek schiet. Er gebeurt dan iets wat je raakt op een eerder trauma, waardoor je lichaam opnieuw verkrampt, of juist door eerdere verkrampingen je niet meer kan reageren. Soms zijn die lagen ook zo groot, dat je er niet altijd zelf bij kan.
Dat maakt dat je steeds bepaalde situaties aantrekt. Je steeds opnieuw aangeraakt wordt in datzelfde stuk. Ze zeggen wel eens, het lijkt op mijn voorhoofd te staan dat ze mij zo mogen behandelen.
Waarom is dat?
Door de verkramping in je lichaam, waar op dat moment geen licht kan doorstromen, trek je situaties in een vacuüm. Tot die laag ont-krampt is, zal de situatie zich blijven voordoen. Niet altijd even leuk, wel nodig voor jou om die stap te maken om erdoor heen te stappen. Het staat dan niet persé op je voorhoofd, maar het zit wel in je energieveld. De ander zal altijd op jouw energieveld reageren. Ook als het trauma, wat de blokkade veroorzaakte, diep is weggestopt. Zelfs voorbij jouw bewustzijn. Daardoor kan het voelen alsof je het ene met het andere blijft aantrekken. Een magneet bent voor dezelfde mensen en situaties. Dat klopt dus ook.
Nu de energie steeds krachtiger wordt, is het moeilijker om die lagen die nog verkrampt zijn, opnieuw weg te drukken.
Deze krachtigere liefdesenergie die door jou heen wil stromen, kan zijn weg niet door jouw hele lichaam vinden en zal datgene wat nog verkrampt is nu in grote kracht omhoog duwen. Als spieren door stress te lang verkrampt zijn, zal je dan nu snel merken. Je kan er niet meer omheen. Steeds sneller lijken situaties zichzelf te herhalen. Puur voor jou om ze los te laten.
Mentaal versus lichaamswerk
Waar we eerder oude pijnen verwerkten op een mentale manier, lijkt dat nu niet meer te lukken. Waarom is dat?
We leefden lang in een energie die gericht was op het mentale. Als je het begreep en het kon vergeven, was vaak het grootste deel al verwerkt. Je kreeg dan handvatten om met bepaalde situaties om te gaan. Waardoor je zo makkelijker verder kon leven. Dat was voor toen een hele fijne manier om te verwerken. Het klopte ook voor die periode. Zo had je verschillende behandelvormen, er was er altijd wel een die bij je paste. Zo konden de meeste trauma stukken in je leven leefbaar worden. Eigenlijk werkte je om de trauma stukken heen.
Maar de laatste jaren lukt dat niet meer. Het is alsof alles opnieuw langskomt, wat we ook aan affirmaties hebben, handvatten die we geleerd hebben, het werkt niet meer.
Dat komt omdat we met ons hoofd wel hebben besloten dat het niet meer raakt, dat we vergeven hebben, maar ons lichaam het niet vergeten is.
In ons lichaam bestaat nog steeds die blokkade. Nog steeds die verkramping. Nu blijkt ook dat het mentale verwerken te kort schiet.
Alles wat ooit mentaal is verwerkt, zal opnieuw naar boven komen om ook ons lichaam te helen. Zodat ons lichaam weer verzacht en we de hoge energie instroom, de hogere trilling ook echt volledig kunnen ontvangen. Wij ook door kunnen groeien naar een nieuwe dimensie. Ik noem het letterlijk het ont-krampen van je lichaam.
Marlêne Evertz