Het sprookje van de elite. De nachtmerrie van de burger: de democratische rechtsstaat.
Het wordt ondertussen voor velen steeds meer duidelijk. De democratie is een leeg beginsel, de rechtstaat een wassen neus.
Samengevoegd gedoemd om de burger zoet te houden, terwijl ondertussen het, nu ook door de MainStreamMedia genoemde, partijkartel precies dat doet waar ze zin in hebben.
De in ons staatsbestel ingebouwde checks and balances voortbordurend op het gedachtegoed van de trias politica van de Franse filosoof Montesquieu, lijken vooral opgezet om het overheidsfalen weg
te kunnen moffelen.
Met de term De l'esprit des lois : 'Over de geest van de wetten' introduceerde Montesquieu het principe dat het het beste is als er een evenwicht bestaat tussen de wetgevende, uitvoerende en rechtsprekende macht. Kortom: een scheiding der machten.
In Nederland en vele andere landen is daar geen sprake van. Niet alleen in de organisatie niet, er is meer sprake van een spreiding der machten.
Ook in de uitvoering wordt steeds meer duidelijk dat onafhankelijkheid geenszins aan de orde is. De politieke belangen zijn verweven in iedere tak, in ieder segment en in iedere laag van onze samenleving.
En niet alleen vanuit politiek partijen.
Ook bijvoorbeeld als het gaat om de farmaceutische industrie, technocratische corporaties en bepaalde internationale NGO’s. Ze streven allemaal het infiltreren van alle lagen van de bevolking na om hun boodschap, hun visie en hun agenda door te kunnen voeren.
In de vaccin safety summit 2019 werd dit ook al bevestigd.
Om de bereidheid tot het nemen van vaccinaties te vergroten moest er een daadkrachtige campagne komen van infiltratie in de samenleving.
In het verlengstuk van deze gedachte zie je nu ook de kindcentra’s geïnspireerd door het beginsel van inclusiviteit de grond uit worden gestampt. Onder het mom van ‘it takes a village to raise a child’ wordt de last van ouders ogenschijnlijk verlicht.
De waarheid is echter dat het belang van het kind op een veilige harmonieuze, stabiele en adaptieve leefomgeving wordt geschonden. Het kind komt emotioneel in de kou te staan. Ze worden losgeweekt van de ouders, die vastgeklemd in de wurggreep van het systeem geen kant op kunnen.
Ondertussen wordt in het kader van veiligheid en gemak iedere menselijkheid en menselijke handeling overgelaten aan artificial intelligence en controle systemen en raken we steeds verder verwijderd van de normen en waarden passend bij het licht onze ziel.
We verlichten massaal straten met kunstlicht, ons innerlijk pas wordt steeds verder verduisterd.
De democratische samenleving met de illusie van gelijkheid, vrijheid en veiligheid staat op het punt om de afgrond in te storten. Met de toenemende inflatie, de gigantische stijging van kosten
dagelijks levensonderhoud, externe dreigingen en voortdurende angstpropaganda, lijkt het tij niet meer te keren.
En dat is maar goed ook. We ondervinden momenteel aan den lijve dat deze vorm van samenleving niet dienend is aan het algemeen belang en de toekomst van de aarde. We kunnen het niet meer kunnen ontkennen. Er niet meer omheen lopen en de andere kant op kijken.
We staan aan de rand van de klif.
Het mooie daarvan is, dat we daar allemaal voor geboren zijn.
We hebben in de afgelopen jaren, in ons leven, allemaal de benodigde rugzak kunnen vullen, we hebben een innerlijke parachute die ons zal dragen, we hebben hier zelfs op enig leven voor gekozen.
Voor ons ligt het donkere gapende gat dat velen zoveel angst inboezemt. Dikke lagen nevelen verhullen de diepten. Er waait een stevige wind. Zonnestralen dringen nog niet door de wolken. Soms worden we opgeschrokken door een felle donder en bliksem, natgeregend door een stortbui of geraakt door de ijzige kou.
We staan aan de rand. Of misschien nog een paar meter ervandaan. Van achteren voelen we de druk toenemen. We worden gedwongen naar de afgrond te gaan. Geforceerd om te springen en dat wat vertrouwd was achter ons te laten.
De vraag is, kun je dat?
Kun jij loslaten wat je al die tijd hebt geloofd?
Dat waarop je hebt vertrouwd? Dat waarvan je dacht dat goed was?
Al die verhalen, al die overtuigingen, al die systemen, ze dienen ons niet meer. Wat voor ons ligt is echter onzeker, onbekend, nog onzichtbaar voor velen.
Het vraagt vertrouwen. In jezelf. In je parachute. In het licht, de universele kracht, het leven.
Loslaten wie je dacht te zijn en in het diepe donkere zwarte niets springen. Niet alleen omdat je gewend bent om controle te hebben, ook omdat je een tijdje zal zweven in dat niets en de meesten niet gewend zijn om in het oneindige bewustzijn gewoon aanwezig te zijn.
Voor sommigen lijkt de sprong eerder te komen dan verwacht. Ze voelen zich er niet klaar voor. Ze voelen nog angst. Bang dat hun parachute niet opent en ze te pletter storten. Ze ervaren onrust, hun gedachten maken overuren. Wat als? Hoe dan? Wat moet ik doen?
Een les is loslaten. Vertrouwen. Zijn. Misschien wel de grootste ooit.
We zijn er klaar voor.
Laten we springen.
Duik in het onbekende. Geniet van de vrije val. Trek dan aan je parachute en voel hoe je gedragen wordt. Laat je mee drijven met waar de elementen je brengen en trek aan de touwtjes om bij te sturen als je dat wilt.
We laten zo de schijnwerkelijkheid achter ons.
Voor ons wacht de wereld van ons hart.
Liefs
Eveline van Dongen