Sylvia Millecam was een Nederlandse actrice die in 2001 op 45-jarige leeftijd aan kanker overleed. Haar naam heeft post mortem een hele bijzondere betekenis gekregen. Als je het nu, meer dan twintig jaar later, met iemand over kanker hebt en je oppert dat er ook andere behandelmethoden zijn dan de reguliere, dan roepen mensen vaak automatisch: Sylvia Millecam!
Het is een soort Pavlov-reactie geworden, vooral bij de wat oudere generaties, die opgroeiden met Sylvia Millecam op televisie (Het Klokhuis, Kinderen voor Kinderen, de Sylvia Millecam show). Het betekent: “Pas maar op! Als je niet de reguliere behandeling volgt, dan ga je dood – net als Sylvia Millecam!”
Dat ook veel mensen doodgaan als ze wél de reguliere behandeling volgen, doet er op dat moment niet toe. Dit ene geval bewijst voor hen dat álle niet-reguliere kankerbehandelingen levensgevaarlijk zijn: het Sylvia Millecam-effect.
Sylvia Millecam had een paar jaar voor haar dood een knobbeltje in haar borst ontdekt. Na een mammografie en een punctie werd door een arts borstkanker geconstateerd, maar Millecam wilde geen
chemotherapie, geen bestraling en geen borstamputatie. In plaats daarvan ging ze op een wilde zoektocht naar andere vormen van genezing. Ze had geen vertrouwen in de reguliere geneeskunde, maar
gezien het grote aantal alternatieve genezers en artsen die ze bezocht in de daaropvolgende twee jaar (zo’n dertig verschillende), lijkt het erop dat ze ook niet wist wat ze anders moest doen.
Waarschijnlijk had het haar compleet overvallen dat ze ineens ziek was, had ze zich nooit eerder in kanker verdiept en had ze geen idee wie haar kon helpen of wat ze kon doen. Dat gebeurt vaak
met mensen die plotseling ziek worden.
Twee jaar na de diagnose stierf Millecam. Een tragische dood.
Had ze nog geleefd als ze het reguliere pad had gevolgd? “Jazeker!”, riepen destijds de reguliere artsen, de Nederlandse Inspectie voor de Gezondheidszorg, de tuchtcommissie en de Vereniging tegen de Kwakzalverij. “Het is de schuld van de alternatieve genezers dat ze dood is. Zij hadden haar de reguliere behandeling moeten laten volgen. Ze hebben haar misleid!”
In de jaren die volgden werden verschillende artsen en genezers die Millecam behandeld hadden, vervolgd. De media pakte het groots op en er ontstond een grimmige strijd tussen voorstanders en tegenstanders van alternatieve geneeswijzen in het algemeen. Sylvia Millecam zelf zou het waarschijnlijk vreselijk gevonden hebben, maar sindsdien is haar naam onlosmakelijk verbonden met de angst voor kanker, de angst voor kwakzalverij en het wantrouwen jegens alle niet-reguliere kankerbehandelingen: het Sylvia Millecam-effect.
Of Millecam nog geleefd had als ze het reguliere circuit gevolgd hebben, zullen we nooit weten. Antwoord op die vraag zullen we nooit krijgen. Toch zal ieder logisch denkend mens het ermee eens zijn dat één sterfgeval door borstkanker zónder reguliere behandeling weggestreept kan worden tegen één sterfgeval door borstkanker mét reguliere behandeling. Dus moeten we de vraag stellen: zijn er vrouwen die na bestraling, borstamputatie en chemo alsnog gestorven zijn aan borstkanker? Eh, ja. Natuurlijk. Miljoenen.
Daarmee rijst opnieuw de originele vraag, de vraag waar het eigenlijk om gaat: wat moet je doen als je kanker krijgt? Kun je inderdaad het beste de reguliere behandeling volgen – vaak de enige behandeling die door de zorgverzekering vergoed wordt en de enige behandeling die de omgeving goedkeurt – of kun je toch beter kiezen voor een alternatieve behandeling?
Het antwoord daarop zou eenvoudig moeten zijn: kijk gewoon naar de resultaten! Kijk naar wat de resultaten zijn van de reguliere kankerbehandelingen en kijk vervolgens naar de resultaten van de alternatieve kankerbehandelingen. Hoeveel mensen herstellen van kanker na het ondergaan van chemo, bestraling, operaties of andere reguliere behandelmethoden en hoeveel mensen herstellen via andere wegen?
Vergelijk – en kies!
Jammer genoeg is dat niet zo eenvoudig. De concrete cijfers van zowel de reguliere als de alternatieve behandelmethoden zijn heel moeilijk te vinden. Probeer het maar eens online! Je loopt overal vast. Waarom is dat zo? Deels is dat omdat de reguliere geneeskunde er alles aan doet om de niet-reguliere behandelwijzen te censureren, zwart te maken en te verbieden. Sommige artsen en organisaties zullen dat uit nobele motieven doen, maar het is ook pure concurrentie. Bij iedere patiënt die overloopt naar een alternatief genezer, zijn ze een goudmijntje kwijt. Een arts in Amerika verdient gemiddeld $ 375.000 aan een kankerpatiënt, aldus Andreas Moritz in 2005. Waarschijnlijk is het inmiddels meer. Hoeveel verdient een Nederlandse arts aan zijn kankerpatiënten? Ik kan het nergens vinden en geen arts wil het me vertellen.
Hoe dan ook, er wordt heel veel verdiend aan de kankerindustrie. Vaak is dat een belangrijker motief om chemo, bestraling, operaties en andere zaken aan te bevelen dan dat dat de beste oplossing zou zijn voor de patiënt. Dat geldt echter niet alleen voor de reguliere sector. Ook in de alternatieve sector speelt winstbejag soms een te grote rol.
“Als het te mooi klinkt om waar te zijn, dan is dat meestal ook zo.” En als het bakken met geld kost, dan klopt het meestal ook niet.
Ik ken mensen die al hun spaargeld uitgegeven hebben aan alternatieve geneeswijzen, hun huis verkocht hebben en naar de andere kant van de wereld reisden om hun veelbelovende behandelingen te kunnen betalen – zonder dat het hielp.
Zieke mensen zijn kwetsbaar. Ze zijn bang en willen niets liever dan beter worden. Het is schandalig dat daar op grote schaal misbruik van gemaakt wordt, zowel door de reguliere als door de alternatieve geneeskunde.
Terug naar de concrete cijfers. Waar ik zelf om te beginnen antwoord op wilde hebben, al jaren geleden, was op de vraag: hoeveel mensen genezen van kanker door chemo? Ik vond het antwoord in het baanbrekende boek van Andreas Moritz uit 2005, met de provocerende, maar ook hoopgevende titel Cancer is not a disease, it’s a survival mechanism (in 2019 in het Nederlands uitgegeven onder de titel: Kanker is geen ziekte, het is een overlevingsmechanisme).
Oké, hou je vast, hier komt-ie: 2,3%.
2,3% van alle patiënten die chemo krijgen, genezen. De andere 97,7% gaan dus dood.
Dat was het percentage in Amerika in 2005, aldus Moritz. In Australië was het 2,1%.
Zou het in Europa veel anders zijn? Ik betwijfel het.
Het percentage kankerpatiënten dat zonder chemo geneest, is vele malen hoger. Dat wil zeggen dat kankerpatiënten genezen ONDANKS chemo, niet DANKZIJ. Hoe kan dit nog een geneeswijze genoemd worden?
En dan nog iets:
– De nr. 1 bijwerking van chemo is kanker.
Moritz in zijn boek: “Als je kanker hebt, denk je misschien dat vermoeidheid deel uitmaakt van de ziekte. Dit is vrijwel nooit het geval. Je ongebruikelijk moe voelen is meer waarschijnlijk het gevolg van bloedarmoede, een veelvoorkomend effect van de meeste chemotherapie. Chemo kan het niveau van je rode bloedlichaampjes dramatisch omlaagbrengen, waardoor de beschikbaarheid van zuurstof voor de 60-100 biljoen cellen in je lichaam minder wordt. Je kunt letterlijk voelen hoe de energie uit elke cel van je lichaam getrokken wordt – als een lichamelijke dood, zonder dood te gaan.”
Volgens mij is dit genoeg informatie om in ieder geval chemotherapie van je lijstje van opties te schrappen. Toch? Dat is tenminste iets!
Ik denk dat het wijs is om, ook als je geen kanker hebt, je te verdiepen in de oorzaken van en de mogelijke behandelwijzen bij kanker. Kanker is een ziekte die enorm toegenomen is de laatste decennia. Daar is een reden voor. Het is beter goed geïnformeerd te zijn, mochten jij of een van je dierbaren op een dag ook de diagnose kanker krijgen. Hoe meer je weet, hoe minder snel je op zo’n moment in paniek zult raken en hoe minder gevoelig je zult zijn voor bijgeloof, zoals het Sylvia Millecam-effect (met het diepste respect voor Sylvia Millecam zelf en haar familie).
Sanne Burger