De voornaamste redeneerfout bij de lineaire westerse symptoombehandeling is dat men het lichaam beschouwt als een soort machine waarin je zomaar onderdelen kunt herstellen of vervangen zonder
rekening te houden met de impact van wat je doet elders in het systeem.
Het lichaam is een levend ecosysteem waarin allerlei bekende en nog onbekende kruisverbanden bestaan. Je kunt het lichaam alleen echt begrijpen als een ondeelbaar geheel.
In de systeemleer wordt het geheel gedefinieerd als ‘datgene wat groter is dan de som van de delen’. Door aan een deel te werken zonder te begrijpen wat er eigenlijk met het geheel aan de hand is
kun je af en toe zelfs meer schade doen dan goed.
Kijk maar hoe we op die manier de ecologie in de natuur verstoord hebben.
Wat is gezondheid en hoe kan ik dat herstellen?
Reich zag de neiging tot symptoombehandeling bij artsen en therapeuten en hij stelde in plaats een andere vraag: niet ‘hoe kan ik de afwijking wegwerken?’ maar ‘wat is gezondheid en hoe kan ik dat herstellen?’ Hij redeneerde dat een organisme bestaat uit cellen en dat het begrijpen van een gezonde cel kon leiden tot het begrijpen van een gezond organisme.
Een gezonde cel pulseert: expansie en contractie wisselen elkaar af zoals eb en vloed. Pulsatie is overal te vinden in de natuur. In ons lichaam zien we dat bijvoorbeeld in het kloppen van het hart en in de polsslag, in de in- en uitademing, in de peristaltiek van de darmen, in de pulsatie in zenuwbanen, etc.
Het pulseren in de cel en bij uitbreiding in organen etc., heeft te maken met de levensenergie die zich spiraalvormig voortbeweegt. Die spiraalvorm zie je ook overal in de natuur: van sterrenstelsels tot hoe bloemen groeien tot het DNA in onze cellen.
Een spiraal is een curve die rond een bepaald punt draait en steeds dichter dit punt nadert of zich er steeds verder van verwijdert. Het spiraleren is wat het pulseren veroorzaakt.
Laten we pulseren voor de eenvoud terugbrengen tot expansie en contractie: dat doet een gezonde cel, dat doet een gezond orgaan, dat doet een gezond organisme.
Dat een organisme samentrekt bij gevaar is op zich geen probleem. Zolang er daarna maar expansie kan volgen wordt de balans weer hersteld.
Het probleem bestaat in chronisch vasthouden d.w.z. dat na een tijdelijke contractie geen expansie kan volgen wegens een freeze reactie.
Bijvoorbeeld: je voelt in je organisme woede opbouwen (het organisme is aan het ‘opladen’) maar je kan ze niet uiten (‘ontladen’). De expansie wordt verhinderd en nu ontstaat chronisch vasthouden in het betrokken weefsel en dat genereert spanning tot op celniveau.
De sleutel om gezondheid en ziekte te begrijpen
Dat samendrukken van iets dat eigenlijk wil terug expanderen kan zich afspelen in bijvoorbeeld de borst en in de keel, maar ook evengoed in de buik of in de armen of benen of nog elders zoals in de botten (die dan fragieler worden).
Bij onbewust chronisch vasthouden kan de levensenergie niet meer vrij stromen en nu is dus ook de pulsatie verstoord.
Dat is hoe optimale gezondheid beetje bij beetje of af en toe met grote sprongen afneemt.
De sleutel om gezondheid en ziekte te begrijpen is de vrije versus de belemmerde stroom van de spiralerende levensenergie en de bijhorende pulsatie.
Waarom denk je dat ze in de Chinese en ayurvedische geneeskunde zoveel kunnen afleiden van een polsdiagnose?
FLOW is onze optimale staat: er is dan vrije stroom en optimale pulsatie.
Elke afwijking van de optimale flow heeft te maken met chronische weerstand. Leren loslaten is dus een echte ‘life skill’…
Jan Bommerez