Homo Galacticus en de integratie van ons pure kindsdeel

  

De boodschap van de dolfijnen is dat we onszelf niet zo serieus moeten nemen

Dat we alle processen en de zwaarte voor ons fysieke lichaam iets luchtiger mogen bekijken. En dat we vooral ook tijd mogen maken om te spelen, we uit de ratrace van de dag mogen stappen van de hele dag bezig zijn. Of met werk of met andere doe-dingen, klusjes, processen, alles wat onze aandacht opslokt, dat we daar vaker op de dag uit mogen stappen en ons mogen beseffen dat we ook mogen spelen.

Spelen zonder doel

 

In onze systemen zit de doelgerichtheid nog veel te veel verankerd in onszelf, maar die doelgerichtheid is iets wat hoort bij ons oude Zelf, de oude realiteit en die mag in de nieuwe realiteit, in ons Nieuwe Zelf, in ons nieuwe leven, plaats gaan maken voor spelen en op de stroom meegaan. Dat wil niet zeggen dat je helemaal niet doelgericht meer mag zijn, maar dat je met de doelen veel ontspannener, flexibeler, op de flow, om mag gaan. En dat je veel meer mag genieten van de reis, van de weg, naar het doel toe in plaats van je systeem in de kramp zetten, op slot, in afwachting tot het doel behaald is om pas dan alles los te laten.

 

Tijd is zo relatief. Daar waar we vanuit ons aards perspectief in de tijd ankers zetten van: dan moet dat doel behaald zijn en dan dat doel, is tijd in multidimensionaliteit helemaal niet zo standvastig. In de oude realiteit zijn we gewend om alleen maar te rennen en vliegen en doelen te behalen en het leven voorbij te denderen en pas aan het eind van ons leven achterom te kijken en denken: ik ben mijn doel voorbijgestreefd, ik heb maar half geleefd.

 

In de nieuwe realiteit, in ons Nieuwe Zelf, zijn de doelen van secundair belang en gaat het veel, veel meer om die ervaring in de weg daar naartoe.

 

Dat wil ook weer niet zeggen dat we dan lui op onze kont kunnen zitten in afwachting tot de flow aangaat, want dan gebeurt er ook niks. Het vraagt van ons om een actieve houding te hebben in het naar binnen keren in ons zelf, in contact te staan met ons zelf, en ONS ZELF met hoofdletters, het wezen wie we werkelijk zijn. Ons Grote Zelf die steeds meer een ankerpunt in ons fysieke lichaam aan het krijgen is. Ons Grote Zelf die steeds meer de leiding neemt over ons fysieke en persoonlijke Zelf. En wanneer we dagelijks verbinding maken met ons Grote Zelf, ons Ware Zelf, dan komt die stroom vanzelf: het is ons Grote Zelf die die stroom aanzet. Het vraagt dus van ons om een actieve houding te hebben en naar binnen te keren, en in verbinding met ons Grote Zelf te staan en te luisteren en te voelen, en dan gaandeweg wordt dat een normaliteit.

 

We zakken nu langzaam de Aarde in

 

We komen uit bij een lavalaag in de Aarde waar we doorheen bewegen. Laat de lava maar alle restanten wegbranden die nog in ons aanwezig zijn van ons oude Zelf, die ons niet meer dient.

 

Laat het vuur van de lava maar je hele aura en chakra’s schoonbranden, alle cellen in je lichaam schoonbranden, al je energievelden/lagen schoonbranden.

 

Wat de lava ook doet, is de achterkant van ons hartchakra en hoger hart-chakra open branden, alsof er een kurk of een stop zit op onze hartchakra aan de achterkant, dat we daar ooit uit bescherming zelf hebben geïnstalleerd. Die is nu overbodig geworden en die wordt door het lava verbrand en opgelost totdat het helemaal weg is. 

 

De rugkant van ons hartchakra heeft vooral met vertrouwen te maken, vertrouwen in het ongeziene. We kunnen letterlijk zelf onze rug niet zien. We zijn zo gewend om vooruit te kijken en naar voren te bewegen, naar de toekomst te reiken en naar de buitenwereld te reiken aan de voorkant van ons, terwijl de achterkant net zo belangrijk is.

 

De achterkant van ons hart is de ontvangende kant van ons hart en we zijn zo gewend om onszelf weg te geven, onze liefde weg te geven, te laten stromen via de voorkant naar buiten toe, maar in hoeverre zijn we in staat om werkelijk te ontvangen?

 

Om werkelijk de waarde van onszelf in te schatten dat we kunnen toestaan om te ontvangen. Dat we onszelf waardig vinden om te ontvangen. En in hoeverre kunnen we blind vertrouwen hebben op hetgeen we ontvangen ook goed voor ons is, aangezien we het niet kunnen zien. Het zit achter ons.

 

De mate waarin we inmiddels geëvolueerd zijn in het ascensieproces en we steeds meer in een hogere vibratie in onszelf aanwezig zijn, maakt dat ons energieveld in staat is om al te filteren wat we gaan ontvangen aan de achterkant van ons hart. Dus eigenlijk worden de zaken die niet goed voor ons zijn, die een poging doen om door ons ontvangen te worden, al gefilterd buiten ons energieveld. Ons Grotere Zelf die nu zoveel meer aanwezig is in ons fysieke lichaam heeft daar de regie over, en daar kunnen we op vertrouwen.

 

We kunnen erop vertrouwen dat onze Grote Zelf precies weet wat goed voor ons is om te ontvangen. En dan rest nog een stukje persoonlijkheid dat nog stoeit met waardigheid, met de waarde inschatten van onszelf, waardoor onze persoonlijkheid soms geen toestemming geeft aan iets te ontvangen, omdat we ons niet waardig genoeg vinden. En ons Grotere Zelf vertelt ons: je bent het waard, we zijn het waard, we zijn waardig. We zijn de vleesgeworden Goddelijkheid en de Bron, God of welke naam je ook aan het zuiverste, grootste Licht geven wilt, is het waard, is waardig. En ieder van ons is een vleesgeworden versie van die Bron, van God en als God waardig is, zijn wij zelf ook waardig. Ieder van ons heeft op zijn of haar manier nog stukjes van onwaardige gevoelens in ons, allemaal op een ander onderwerp geplakt. En niemand van ons kan in absolute zin zeggen dat hij zichzelf volledig waardig vindt.

 

De lavalaag waar we nu in zitten brandt ook op overtuiging niveau, overtuigingen van onwaardigheden in onszelf, weg.

 

Mits je de bereidheid hebt om ze nu los te laten, want ook hierin is je vrije wil de doorslaggevende factor. En dan wordt ook aan de voorkant van ons hart bij onze borst een beschermlaag weggebrand. Een laag die ons een beetje in een bedrukking duwde. En delen die aanwezig zijn in die laag, die we zelf ooit hebben aangebracht, hebben te maken met angst om je Licht te laten zien. Wat als je volledig in je eigen Kracht, in je eigen stralende Licht aanwezig bent en dat Licht naar buiten toe laat stralen, wat zal dan de reactie zijn van de omgeving? Worden we dan weer een kopje kleiner gemaakt of opgehangen of op de brandstapel gegooid? Of mogen we nu werkelijk ons volledige Licht laten zien en durven we dat? Uit zelfbescherming hebben we daar een laag aangebracht die ons Licht dempt.

 

En ook die laag is overbodig geworden, is achterhaald. Nu ons Grotere Zelf zo verankerd is in ons fysieke lichaam, is het ons Grotere Zelf die ons beschermt en zal ons Grotere Zelf ons niet meer in situaties brengen die gevaarlijk zijn voor onszelf. We mogen helemaal onszelf laten zien, het Licht in onszelf laten zien, en aan de buitenwereld kenbaar maken wie je werkelijk bent, jouw Bronlicht.

 

En meer en meer komt die laag los en wordt verbrand in de lava. Ook op het hoger hart en het keelgebied zit een laag die als een begrenzer werkt: o wee, als je je stemgeluid laat horen in klanken en woorden die niet aankomen in de buitenwereld, die niet begrepen worden in de buitenwereld. Dat is dan gevaarlijk. Maar ook hierin is het ons Grotere Zelf die ons beschermt en worden we juist uitgenodigd om onze stem volledig te laten klinken en om die woorden te spreken en die klanken te maken die onze innerlijke waarheid vertegenwoordigen. En die laagjes die zitten op het hoger hart en onze keel die worden nu door de lava weggebrand.

 

En misschien kun je ook voelen dat er meer ruimte ontstaat bij je hoger hart en je hart en je keelgebied en kun je ook waarnemen hoe het Bronlicht in jezelf, je innerlijke licht, feller naar buiten begint te stralen. En tegelijkertijd komt onze persoonlijkheid dan met een weerwoord, niet zo zeer in opstand, maar wel met een weerwoord en is het onze zonnevlecht die aandacht vraagt. En onze persoonlijkheid zegt: ja maar, ik heb ook behoeftes, ik wil ook gehoord worden. Waar blijf ik in alles?

 

En dat is misschien wel de grootste uitdaging, om ons persoonlijke zelf, onze persoonlijke stem, in overgave te laten zijn naar ons Grotere Zelf, die de regie aan het overnemen is. En het lavavuur brandt door weerstanden heen van ons persoonlijke zelf en ons zonnevlechtgebied. En het kan zijn dat je wat hitte voelt in je buik, want ook daar is het lavavuur aan het schoonmaken.

 

We komen nu in diepere aarde-lagen terecht.

 

En daar is een soort deuropening, een portaal, en daar is het Moeder Aarde die de vinger op haar lippen legt, zo van: Ssssst. Of we zachtjes op onze tenen door die deur heen willen gaan. We komen in een Nieuwe Aarde-ruimte, waar allemaal wiegjes staan en in al die wiegjes liggen baby’s. Zachtjes op onze tenen lopen we langs die wiegjes zodat de baby’s niet wakker worden. En op ieder wiegje staat een naam geschreven en ieder van ons loopt naar een wiegje toe waar onze eigen naam op staat. En kijk maar naar het wiegje naar de baby die erin ligt.

 

Die baby draagt de essentie, is de essentie, van wie je werkelijk bent. Een onbeschreven blad, pure kind-energie, waar de Bron volledig door heen stroomt en dit kindsdeel van onszelf is het kindsdeel in zijn zuiverste vorm, ongehinderd door opgelopen kwetsuren. Dit is het puurste kindsdeel van onszelf dat al die tijd voor ons bewaard is gebleven. Pak de baby maar uit het wiegje, hou dit kind van jezelf maar in de armen.

 

Daar waar wij als mensen de hele incarnatiecyclus hebben doorlopen om ervaringen op te doen, waarbij we telkens onze frequentie verlaagden en allerlei trauma-energieën in ons parkeerden door de ervaringen, en we de route zijn gaan lopen om helemaal doorgewinterde zielen te worden, die alle ins- en outs van leven ervaren heeft. Daar is er dus tegelijkertijd een deel van onszelf, een kindsdeel van onszelf, wat bewust niet meegekomen is de incarnatiecyclus in, want het is dit kindsdeel wat de puurheid, de essentie van onszelf in zijn zuiverste vorm, bewaard heeft.

 

En nu is het tijd om onze doorleefde Zelf, waar we op eigen kracht door al die groeiprocessen heen gegaan zijn, om alles weer uit te zuiveren, al het karma los te laten, al het trauma los te laten, alle pijn los te laten, alles wat ons niet meer dient los te laten, waar we wel door al die ervaringen gerijpt zijn.

 

We zijn rijpe zielen, rijpe wezens met een schat aan kennis en vaardigheden die we alleen op hadden kunnen doen door die incarnatiecyclus te beleven. En dat is wie we geworden zijn, maar mogen nu samensmelten met de puurste vorm van onszelf, wat al die ervaringen niet heeft, maar die de puurste essentie van onszelf bewaard heeft, zodat ons hele systeem die zuiverheid kan herinneren en weer kan ervaren, en we tegelijkertijd op dat diepe niveau weer helemaal in onze kracht kunnen staan.

 Laat de baby maar samensmelten met je lichaam, geef het een thuis in je lichaam in je buik en in je hart.

 

Eigenlijk zijn we nu pas waardig genoeg om ouder te zijn voor ons kind, voor deze baby, in die zin dat we nu pas weten wat het is om ouder te zijn. En laat het Licht dat je kind, je baby, uitstraalt maar door je hele lichaam stromen. En met deze baby zijn we volledig de Bron geworden van onszelf in onszelf, zijn er geen Brondelen van onszelf meer buiten ons fysieke lichaam, zijn we werkelijk van binnen helemaal volledig Bron geworden. En geef dit kind, deze baby, de ruimte in jezelf en dit Bronlicht de ruimte in jezelf en sta dit Licht ook toe in delen van jezelf die nog wat verdicht zijn, nog in protest zijn. En voel ook maar hoe de kundalini-energie in jezelf actiever stroomt. Het is nog aan het uitbalanceren, het Licht wordt steeds helderder en helderder.

 

En dan verlaten we de babykamer terwijl we onze eigen baby geïntegreerd hebben en meenemen en gaan we nog dieper de Aarde in naar de kern van de Aarde, de kern van de Nieuwe Aarde, Moeder Aarde in haar nieuwe frequentie-bandbreedte, waar haar kern een kristallen kern is gemaakt van diamanten frequenties. En in deze diamanten kernkristal van de Nieuwe Aarde zit een diamanten kristal van ieder van ons persoonlijk. Het is een diamanten kristal waar onze grondingskoorden in verankerd zijn vanuit onze voeten en stuit. Het is van deze diamanten kristal dat de grondingsenergie door onze grondingskoorden heen stroomt ons lichaam in, via onze voeten en benen omhoog en onze stuit en buik vullend. En we gaan liggen in ons diamanten kristal. En terwijl we in ons kristal liggen, ons diamanten kristal, vindt er een kalibratie plaats van ons hele lichaam en ons energieveld, en vooral ons hart wordt in een zacht schudden in trilling gebracht. En is het ons diamanten hart waaraan gewerkt wordt, en vindt er een verdere diamantisering plaats van al onze chakra’s.

 

Laat de spanning in je lichaam maar door de diamanten energie ontspannen.

 

En misschien kun je voelen dat er meer ruimte ontstaat in de cellen van je lichaam, dat het fysieke lichaam wat lichter aan begint te voelen en niet zo zwaar, niet zo materieel meer, terwijl je tegelijkertijd ook stevig gegrond bent. En die lichtheid en ruimte te voelen terwijl je juist volledig in je lichaam aanwezig bent. Waar we in het verleden juist de neiging hadden om ons lichaam uit de floepen om de zwaartekracht niet te voelen, kunnen we nu juist door helemaal in het fysieke lichaam te zijn, verankerd te zijn, in die lichtheid komen.

 

Er wordt ook aan onze DNA-strengen gesleuteld, zodat nog meer in ons systeem het besef komt dat we geen homo sapiens meer zijn, maar homo galacticus geworden zijn, en dat het daarbij behorende DNA geactiveerd wordt en dat we steeds meer als galactische mensen onze plaats gaan innemen. Niet alleen hier op Aarde, maar binnen de hele Galaxy, waar de Aarde steeds zichtbaarder aanwezig is, nu ze uit haar quarantaine is.

 

Liefs,

 

Karin Thomas

www.divineheart.nl