Ze begonnen tegen elkaar te schreeuwen: Schiet op we moeten dit kind redden! We verliezen hem!
Van bovenaf kon ik de monitor zien met m'n eigen hartslag: beep, beep, beep, beep ___________.
Ik kreeg dit diepgaande beeld van van mijn leven te zien alsof het een film was. Ik kreeg delen van mijn leven te zien waar ik niet trots op was, waar ik niet het juiste deed.
Ik stierf in bitterheid, in spijt.
Mijn boodschap is dan ook: leef echt in elk moment, leef alsof het je laatste is. Want dat is de waarheid. Het kan zomaar afgelopen zijn.
Iedereen sterft, maar sommigen sterven en komen terug om hun verhaal te delen met de rest van de wereld, over de andere kant van de sluier. Deze ervaringen staan bekend als bijna-doodervaringen. Dit is het verhaal van Bubba Herrick.
Hoi, mijn naam is Bubba, ik ben 24 jaar oud en kom uit Tampa, Florida. De reden dat ik deze video vanuit de auto opneem is, omdat ik nu onderweg ben: ik ben aan het reizen door het land. Ik woon momenteel in mijn auto en dat is dus waar ik deze video opneem, vanuit mijn nieuwe huis.😊
In 2019 was ik een eerste divisie honkbalspeler. Ik speelde m'n hele leven lang honkbal. Het was het enige waar ik ooit van had gedroomd en het was alles dat ik ooit deed. Mijn leven was toegewijd aan honkbal. Ik kreeg een divisiebeurs op het hoogste niveau van amateur honkbal dat je maar kunt spelen in de Verenigde Staten. Mijn beurs was voor de Universiteit van Jacksonville, een kleine eerste divisie school in Florida. En in het eerste jaar campus raakte ik geblesseerd en scheurde ik m'n elleboog waardoor ik geopereerd moest worden.
De operatie die ik nodig had wordt vaak in de honkbalwereld aangeduid als een Tommy John operatie. Het heeft meestal tussen de twaalf en zestien maanden hersteltijd nodig. De chirurg verzekerde mij dat ik over twaalf tot zestien maanden weer op dreef zou zijn - om zelfs harder te gooien dan ooit. Dan zou ik in 2 jaar tijd een All-American zijn en over 3 jaar zou ik een draft pick zijn. Dus dat was de verwachting voordat ik onder het mes ging.
De dag voor de operatie had ik een afspraak om nog wat dingen door te nemen. Ze stellen je dan allerlei vragen en een van de vragen zat me niet helemaal lekker. Het voelde als een steek in m'n maag bij het horen van deze vraag: bent u allergisch voor anesthesie? De steek in m'n maag kwam omdat ik het antwoord niet wist en het leek me toch een zeer belangrijke vraag om het antwoord op te weten. Dus ik zei nee tegen de verpleegster die voor mij zat. Ik ben niet allergisch voor anesthesie, althans dat denk ik. Er is volgens mij ook maar één manier om daarachter te komen.
Dus de volgende dag werd ik voorbereid voor de operatie. Ik heb mijn ziekenhuisjurk aan en wordt aangesloten op zo'n machine waarop je je hartslag kunt zien. De chirurg komt binnen en vraagt of ik klaar ben voor de operatie en legde me uit wat ging gebeuren: “We gaan de anesthesie bij je inbrengen via het infuus, zodat je helemaal niets voelt.”
Toen ik vanuit de kamer naar de operatiekamer werd gereden - wat zo'n 3 of 4 meter is - zei hij dat ik niets van de operatie zou voelen en vervolgde hij met: “We halen je terug zo snel
als we kunnen, zodat je weer terug kan naar Tampa.”
De arts duwt de rolstoel waarin ik zit - op weg naar de operatiekamer - maar ik was nogsteeds volledig bij bewustzijn. Ik voelde niet dat het bij me insloeg. Ik sloot gewoon m'n ogen om
rustig in te dommelen en dacht; dit hebben ze al duizenden keren gedaan, misschien duurt het gewoon wat langer bij mij voordat het spul begint te werken. Dus de artsen stonden op het punt
om te beginnen met snijden, maar ik was nog volledig wakker, had m'n ogen gesloten, wachtend wanneer het spul zou inslaan. Maar dat gebeurde niet.
Op het moment dat ze dichterbij m'n elleboog kwamen met het stuk gereedschap om de snede te maken, voelde ik dat ze zich terugtrokken. En ik dacht nog: oké top, ze hebben door dat ik nogsteeds bij bewustzijn ben, misschien geven ze me nu iets meer, omdat ze weten dat het niet heeft gewerkt. Maar plotseling hoorde ik de paniek in hun stemmen en begonnen ze tegen elkaar te schreeuwen: Opschieten! We moeten dit kind redden! We verliezen hem! En opeens zag ik de hele scène onder mij afspelen.
Het was bijna alsof er een van soort glazen wand zat, tussen mij en waar ik me bevond (hoger) en waar de artsen zich bevonden (lager). Ik zag mijn eigen lichaam op de operatietafel liggen en er verscheen een soort blauw / paarsige plek, die weer overging naar blauw en toen richting wit. Van boven kon ik de monitor met m'n eigen hartslag zien en zag ik: beep, beep, beep, beep, __________________.
Onmiddellijk stroomde dat naadloos over in deze terugblik op mijn leven.
Ik geloof dat ze het een life review noemen.
Mij werd deze diepgaande kijk op mijn leven getoond, alsof het een film was vanuit een derde-persoons-perspectief tot in de minuscule details. Elk detail van het begin tot het einde van mijn leven. Er werden mij momenten uit m'n leven laten zien die ik helemaal vergeten was en sommige momenten was ik het vrijwillig vergeten - om het zo maar even te noemen: ze lieten mij de dingen zien waar ik niet trots op was. Ik kreeg delen van mijn leven te zien waarin ik “verkeerd” heb gehandeld, waarin ik “geen goed” heb gedaan. Ook kreeg ik kernherinneringen te zien: dingen die ik had ervaren en die me waren bijgebleven.
Het eerste dat mij werd laten zien - dat ik me kan herinneren - is een moment met m'n vader. Ik was vier jaar oud. M'n vader sloeg mijn broer en mij. Of m'n broer en ik nou een woordenwisseling hadden of iets anders deden - want we kwamen nog weleens in de problemen - mijn vader sloeg ons met een riem.
Ik herinner me dat ik me de rest van mijn leven verontwaardigd voelde omdat hij ons sloeg, de manier waarop hij discipline uitte. Ik heb mijn vader lange tijd gehaat voor de manier waarop hij ons altijd strafte. Maar toen ik mijn life review bekeek, was ik in staat om zijn redenering te voelen.
Ik had nooit naar deze situatie gekeken vanuit zijn persoonlijk perspectief. En of ik nu wel of niet akkoord was met zijn manier van doen, in dit moment kon ik begrijpen waarom hij deed, wat hij deed. In dit moment kon ik voelen wat hij voelde.
Vanuit zijn perspectief deed hij het beste dat hij kon doen, om m'n broer en mij discipline bij te brengen. Om van ons de beste mannen te maken die we
maar konden zijn, in zijn ogen. M'n hele leven had ik daar nog nooit over nagedacht. Maar nu tijdens deze life review, was ik eindelijk in staat om mijn vader te vergeven. Ik kon
liefde en compassie voor hem voelen.
Eigenlijk wilde ik hem bedanken, omdat hij deed - wat hij dacht - wat het beste zou zijn
voor ons.
Hij kwam vanuit een goede plaats, vanuit een goede intentie.
Het volgende moment zag ik een fragment waarin ik m'n moeder zag huilen. Dit was op de derde verdieping van het appartementencomplex waarin we woonden. We woonden in deze appartementen
voor mensen met lage inkomens en mijn moeder huilde. Ze was dronken en had een sigaret in haar hand. M'n moeder worstelde met alcoholisme vanwege m'n vader. Hij bedroog haar
en liet ons uiteindelijk achter in het inbeslaggenomen huis. Dit was echt een moeilijke tijd voor ons. M'n moeder was een alleenstaande huismoeder en toen m'n vader wegging moest ze ons
gezin onderhouden. Dus het was echt een uitdaging voor haar om haar echtgenoot te verliezen, twee jongens alleen op te voeden en ons te voorzien in levensonderhoud.
Dus wat ik in m'n life review te zien kreeg was: haar huilend over dit alles, met een fles alcohol in haar hand en ik herinnerde me dat ik zo boos op haar was toen dat gebeurde, ik kon
maar niet begrijpen waarom ze zoveel dronk.
Toen ik dit kon zien - vergelijkbaar met wat ik zag van m'n vader - was ik in staat om compassie voor haar te voelen en wilde ik haar bedanken, omdat ook zij haar absolute Best aan ons
heeft gegeven. Eerder was ik niet in staat om de pijn in haar te herkennen, die haar hadden aangezet tot de fles - maar nu wel.
Gelukkig gaat nu alles goed met haar. Met iedereen gaat het goed. Maar tijdens dit moment was ik in staat om haar pijn te voelen en het zorgde ervoor dat ik een tweede kans wilde krijgen
zodat ik haar alsnog kon bedanken voor alles. Ook wilde ik graag mijn vader bedanken en wilde ik er zijn voor mijn familie, op een manier die voorheen niet mogelijk was.
En dan het laatste moment dat voorbij flitste tijdens m'n life review.
Dit was een kernherinnering van mij. Ik speelde een basketbalwedstrijd met m'n stiefvader, de nieuwe man van mijn moeder na de scheiding. Het is een prachtige man met de naam Mike. Een
ongelooflijke ziel. Een zachtaardige man, die heel anders was dan mijn vader. Het was cool om hen allebei in m'n leven te hebben, want m'n vader was hard en disciplinair, maar Mike was
meer een zachtaardige, verzorgende vaderfiguur.
Toen ik 12 jaar oud was speelden Mike en ik een prachtige basketbalwedstrijd, thuis bij zijn zus. Er was gewoon deze liefdesuitwisseling tussen hem en mij, die ik nooit eerder had ervaren en tijdens m'n life review was ik in staat om dat opnieuw te voelen.
Tragisch genoeg overleed hij 2 jaar eerder aan een hartaanval, voordat ik stierf op de operatietafel. Zijn overlijden was een klap in het gezicht van onze familie.
Dus in m'n life review werd dit prachtige basketbal moment getoond. En nadat het was afgelopen, kon ik het niet helpen dat ik erg boos was op mezelf. Ik walgde eigenlijk van mezelf: ik had
mijn familie niet meer kunnen bedanken toen ik nog de kans had.
Ik had ze ook niet kunnen vergeven.
Ik had niet langer meer de kans om de dingen vanuit m'n eigen leven goed te maken, terwijl er zoveel potentie op tafel lag. Dus toen ik klaar was met het bekijken van dit moment was ik boos.
Nou, dit was het dan. Weetjewel. Al die pijn die ik ben doorgegaan als kind was compleet verspild. Ik had eigenlijk mijn leven verspild.
Toen ik stierf ging ik in volledige bitterheid.
En in mijn laatste bewuste moment was ik bang om te sterven.
Ik was niet klaar om te sterven.
Ik kan dat gevoel niet met woorden omschrijven.
Er zijn geen woorden die kunnen beschrijven zoals dat voelde. De woorden die daar het meest dichtbij liggen zijn: hopeloosheid, vol met spijt en
bitterheid.
En na een tijdje dat vreselijke gevoel te hebben gehad, voelde ik dat ik overging naar deze prachtig mooie plaats. Hier was alles kristalhelder en blauw en het was bijna alsof
ik de buitenwereld waarnam vanuit de kern van de zuiverste diamant van het Universum. Het was gewoon Prachtig: onbeschrijfelijk met woorden.
Er waren een soort van gebroken combinaties van licht en elke gebroken combinatie van licht vormde één Universele kleur. Het was een schoonheid die gewoon onbeschrijfelijk is.
Er was geen tijd op deze plaats. Tijd en ik waren één. Alles was één op deze plaats. Hier was ik Alles en Alles was Mij. En aangezien hier geen tijd bestaat, voelde het alsof ik
een eeuwigheid op deze plaats doorbracht. De stem in mijn hoofd was compleet verdwenen en de informatie die ik aan het verwerken was - met zo'n enorme snelheid - dat kan
ik zelfs nu nogsteeds niet bevatten.
Ik had volledig en compleet bewustzijn. Ik wist gewoon alles. Ik weet niet hoe ik het op een andere manier zou moeten omschrijven: ik wist alles gewoon.
En toen verscheen er plotseling een vreemd figuur voor me en ineens werd er een basketbal naar me
toegegooid.
Het was mijn stiefvader Mike, die ik zojuist had gezien tijdens m'n life review.
Hij was het die de bal naar me toegooide. En samen recreëerden we hetzelfde, prachtige moment dat ik zojuist had gezien in m'n life review.
We hadden geen verbale communicatie. Alles ging telepathisch. Hij en ik communiceerden zonder woorden. We wisten gewoon wat de ander wilde zeggen. Na deze gerecreëerde basketbalgame begon
Mike langzaam wat afstand van me te nemen en achteruit te stappen. Ook zijn toon werd wat serieuzer.
Telepathisch vertelde hij dat hij gestuurd was om me iets aan te bieden.
Hij verzekerde me ervan dat er geen goed of fout antwoord was - in wat hij me zou vragen - maar voor mij leek het alsof dat wel het geval was. Ik weet niet hoe ik dat beter moet omschrijven,
maar het leek alsof er maar één goed antwoord was op dat - waar hij het over had.
Toen zei hij tegen mij: “Ik weet wat je hebt gevoeld na het zien van je life review. Ik weet hoe graag je terug wilt en een tweede kans wil krijgen. Ik ben hierheen gestuurd om jou die tweede
kans te geven. Wat je ook kan doen is hier blijven - bij mij, in dit Prachtige Perfecte Rijk voor de rest van de eeuwigheid en ik beloof je, dat op een dag onze familie hier naartoe
terugkeert en dat iedereen weer in orde zal zijn.
Of je kunt voor die tweede kans gaan, maar dan zit er wel een addertje onder het gras:
“Als je er voor kiest om terug te gaan, dan heb je de verantwoordelijkheid om je missie te leven.”
Hij verwees ernaar als Great Purpose.
Dus Mike vertelde me dat ik het hogere doel van mijn leven, mijn missie moest vinden en dat ik die missie dan moest leven en uitdragen. Ook zei hij dat ik altijd mijn
hart moest volgen en dat mijn hart mij nooit de verkeerde richting in zou wijzen.
Ik vertrouwde Mike en ook al had ik geen idee wat mijn missie was op dat moment, ik nam de beslissing om weer terug te gaan naar Aarde.
Daarna begon Mike te vervagen, ging achteruit en verdween - en op dat moment wordt ik geconfronteerd met m'n lichaam die op de operatietafel ligt. Ik keek toe hoe de dokter me met een
shot weer terugbracht. Ik werd wakker op de operatietafel en ik begon om me heen te slaan. Ik was in gevecht met mezelf over de beslissing die ik had genomen - eigenlijk wilde ik die andere plaats helemaal niet verlaten.
Ik vind het belangrijk nog even extra te zeggen dat ik - op die andere plaats - niet dood was. Ik leefde.
Sterker nog: ik was zelfs levendiger dan dat ik ooit had ervaren tijdens m'n leven.
En ik wou dat ik het allemaal kon omschrijven. Ik wou dat de woorden bestonden om die lading enigszins te dekken maar die zijn er niet. Op die plaats waar ik was, was ik zo VOL LEVEN. Het is
zo écht. Veel echter dan wat ik hier op Aarde kan ervaren. Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat dat mijn echte Thuis is. Dat is wat ik echt geloof en op een dag
zal ik weer terugkeren naar Huis.
Ik zou niet eerlijk zijn, als ik zou zeggen dat mijn terugkomst op Aarde gemakkelijk voor me is geweest. Ik ben opgegroeid zonder enig spiritueel of religieus geloof. Na deze ervaring moest
ik vraagtekens zetten bij alles wat ik dacht dat waar was - over het leven en de dood. Ik heb eerlijk gezegd nooit geloofd in God of in leven na de dood maar - door wat ik heb ervaren
- is het onmogelijk om niet te weten wat ik nu weet. Dus nu ben ik bezig mezelf opnieuw uit te lijnen en mijn leven vorm te geven rond deze nieuwe waarheid.
Mij is altijd verteld dat ik een groot potentieel had in honkbal, maar direct nadat ik terug kwam wist ik dat dat niet mijn levensdoel was. Uiteindelijk ben ik wel teruggegaan naar het veld
en heb ik honkbal gespeeld omdat ik daarvoor geopereerd was, maar het voelde alsof ik het aan het forceren was, alsof ik een vierkante pin in een rond gat probeerde te steken. Ik had m'n liefde
voor honkbal verloren. Toen ik terugkeerde naar het veld was mijn liefde voor de sport gewoon weg.
Weetje, in de eerste 19 jaar van m'n leven zijn mijn identiteit, mijn relaties en mijn persoonlijkheid, allemaal gevormd naar het beeld van een professionele atleet - in wording. Dus
toen ik terugkeerde naar dit leven en ik niet meer van de sport hield, was het een zeer, zeer uitdagende weg om mezelf te vinden. Ik had altijd altijd geloofd dat ik een
honkbalspeler was. Ik geloofde dat ik deze persoon was. Maar toen ik terugkwam, was ik die persoon niet meer.
Ik verloor veel vrienden. Ik heb geworsteld met m'n familie, omdat zij hielden van een oude versie van mij. Nu is alles weer oké hoor, we hebben dit opgelost. Ik heb vooral gevochten met mezelf
en met de keuze die ik gemaakt had om naar dit leven terug te keren, juist omdat alles alleen maar moeilijker werd sinds m'n bijna-doodervaring en hoe verwarrend het allemaal voor
me was.
Ik had mezelf echt helemaal verloren. Ik moest ook een soort van afleren, wie ik de eerste 19 jaar van m'n leven was geweest en tegelijkertijd moest ik een nieuwe versie van mijzelf
ontdekken. Soms was het zo zwaar dat ik gewoon weer verlangde naar die plaats. Die plaats, dat is veel logischer.
Maar, ik besef me dat ik op Aarde ben met een reden.
Ik heb de missie gevonden waar Mike naar verwees en in mijn boek “Becoming ready to die” beschrijf ik wat dat is. In principe wil ik elk moment van mijn leven klaar zijn om te sterven.
Want als je in je allerlaatste momenten terugkijkt naar je leven, wetende dat je niet het beste van jezelf hebt gegeven en je niet in staat bent om daar nog iets aan te kunnen
doen: dat is het ergste gevoel dat ik ooit in m'n leven heb gehad.
Ik heb deze theorie - en dat is, dat er maar één moment in ons leven belangrijker is dan alle andere momenten en dat is ons laatste moment. Maar het ding is, dat niemand weet wanneer het laatste moment is aangebroken, dus het is erg belangrijk om elk moment tegemoet te treden vanuit het weten dat het je laatste moment kan zijn. Ik deed dat dus niet voordat ik doodging en ik heb de gevolgen daarvan ondervonden: het laatste moment van mijn leven was de ergste van allemaal.
Dus in m'n boek behandel ik een 12 stappen proces dat ik heb gecreëerd. Het heeft me geholpen om me voor te bereiden op de overgang, de dood - bijna op dezelfde manier zoals een atleet dat
zou doen: je voorbereiden voor de wedstrijd. Toen ik terug kwam op Aarde, had ik geen idee hoe ik nu verder moest en hoe ik vrede kon sluiten met al deze
veranderingen. Het enige dat ik wist, was hoe ik een honkbalspeler moest zijn. Het enige dat ik wist, was hoe ik me moest voorbereiden om het tegen andere teams op te nemen. Dus ik
dacht bij mezelf, wat nu als ik de dood als een “tegenstander” kan zien, weet je wel, hoe zou ik me dan voorbereiden? En ik ontdekte dat, de voorbereiding van het proces van: geconfronteerd
worden met een tegenstander - in een spel zoals honkbal en tegen de ultieme tegenstander “de dood” - precies hetzelfde proces is.
Die tweede kans heb ik gekregen om het in mijn boek uit te leggen, om mijn verhaal te delen en al het andere dat ik doe. Om een inspiratiebron te zijn,
in hoe ik geloof dat - klaar zijn om te sterven - eruit ziet. Ik geloof dat het doel waarvoor ik ben teruggestuurd is om andere mensen te helpen, zodat ze zich niet
hetzelfde zouden voelen zoals ik in die laatste momenten van m'n leven.
Als er één ding is dat ik graag zou willen overbrengen - en die heeft me meer geraakt dan wat dan ook in deze hele ervaring - is: dat je gewoon nooit weet wanneer jouw laatste
moment is aangebroken. Ik ging die operatie in, helemaal niet denkend aan de dood, ik was bereid om geopereerd te worden, naar huis te gaan, terug op het honkbalveld te zijn, maar 15
minuten na mijn chirurgische ingreep was ik dood en er was niets dat ik er tegen kon doen. Ik had geen controle over de situatie en dat heeft mij echt een dieper
perspectief gegeven.
Mensen zeggen heel gemakkelijk: Elk moment kan je laatste zijn, maar ECHT: dat is de Waarheid.
Het is één ding om die woorden te zeggen, maar het is iets totaal anders om in dat Weten te leven.
Als ik iets van een advies zou kunnen geven, dan zou het dit zijn:
Leef elk moment alsof het je laatste is.
Want de waarheid is, dat zou inderdaad zo maar kunnen zijn.