Ik geloof in wonderen. Ik geloof ook dat die niet altijd komen op het moment dat je ze wilt. Wel dat alles – zeker achteraf – precies zo gaat zoals het gaan moet. Althans, als je in vertrouwen blijft en je iedere keer weer uitlijnt met wie je bent en wat je werkelijk wilt. En, niet geheel onbelangrijk: van daaruit stappen zet.
Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot. Ieder geloof zal worden getest. Niet voor niets staat er in zowel de Bijbel als de Koran dat God je niet meer geeft dan je aankan. Alles wat op je pad komt, test jouw vertrouwen, jouw geloof, en hoe standvastig je bent. Durf je nee te zeggen tegen wat niet past? Durf je te blijven staan, met je hart wagenwijd open?
Na de webinar van afgelopen maandag wist ik weer wat het is om je gedragen te voelen. En dat de manier waarop ik al jaren leef – die vaak werd (en wordt) afgewezen of niet begrepen door familie en directe naasten – helemaal zo gek nog niet is.
Wonderen gebeuren iedere dag. Maar je moet ze willen zien en op je innerlijk kompas durven vertrouwen.
Ongeacht welke storm er om je heen raast, is innerlijk leiderschap cruciaal. Iedere keer weer terug naar vertrouwen, naar afstemmen, in alignment komen. En, niet geheel onbelangrijk: ook de tijd durven nemen.
Daarom deel ik nu pas, met veel plezier, wat er de afgelopen dagen voor wonder gebeurde: ik heb namelijk vandaag een contract getekend.
Toen ik afgelopen woensdag de opslagbox afsloot en in mijn auto stapte, werd ik gebeld. Ik twijfelde of ik wilde opnemen. Even daarvoor sprak ik met een vriendin en gaf ik toe dat ik er echt even doorheen zat. De verhuizing, de onzekerheid – het greep me naar de keel. Ik wilde eigenlijk gewoon even uithuilen. Toch nam ik op.
‘Hoi Eveline, het spijt me dat het zo lang heeft geduurd, maar ik heb goed nieuws voor je. De eigenaar van de woning heeft akkoord gegeven op basis van de door jou aangedragen stukken. De woning is voor jou. Je kunt er per 1 mei in.’
Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Waarom het precies nu kwam en niet eerder op de dag, vroeg ik me even af. Iets met de ultieme test? Mij tot het laatst toe ‘treiteren’? Terwijl mijn gedachten raasden en mijn emoties de vrije loop kregen, begreep ik dat er nog een uitdaging te gaan was. Het zat hem in het staartje.
Ik moet vóór dinsdag aanstaande zes maanden vooruitbetalen en een flinke borg voldoen. Dan kan ik de woning betrekken die ik weken geleden bezocht en waar ik direct verliefd op werd, maar waar ik tot op die dag geen reactie op terugkreeg.
Alles heeft blijkbaar een reden. Wat er nu gebeurt, daagt me uit om te gaan staan – voor mezelf, mijn kinderen, en onze toekomst.
Ik heb aangegeven dat dit geen probleem is. Ik geloof immers in wonderen – en er vinden er momenteel iedere dag enkele plaats. Want nadat ik woensdag vol ongeloof in mijn bed lag na te denken over hoe ik dit moest gaan bewerkstelligen, kreeg ik zowel donderdag als vrijdag opeens allerlei makelaars aan de telefoon.
Inmiddels heb ik vier woningen aangeboden gekregen. Natuurlijk allemaal met dezelfde voorwaarde. Het wordt me niet gemakkelijk gemaakt. Of... wel? Want iedere upgrade vraagt je om jezelf te stretchen. En als je mind eenmaal gestretcht is, dan wordt die nieuwe realiteit ineens niet meer zo onbereikbaar – maar gewoon je nieuwe state of mind.
Tegelijkertijd lijkt ook de eigenaar van mijn laatste woning nog een laatste stuiptrekking te geven in dit proces, waardoor het bijna onmogelijk lijkt. Maar niets is minder waar.
Ik ga namelijk enorm aan op uitspraken als: ‘Dat kan niet.’ Dan denk ik direct: ‘Dat zullen we nog wel eens zien.’ Iets met een opstandig karakter, eigen-wijs en out-of-the-box denkend.
Het heeft me tot dusver ver gebracht. Tot ik de afgelopen weken besefte dat ik dit huidige proces nooit was doorgekomen zonder de hulp en morele support van anderen. Het heeft me leren ontvangen. Althans, ik weet nu dat ik dat mag gaan leren.
Ik vind het lastig. Ik geef liever. En ja, dat zegt ook wat over mij.
De nieuwe wereld vraagt van ons allemaal om weer vanuit liefde en vertrouwen te leven. We mogen ook weer gaan creëren vanuit onze diepste zelf, van binnenuit. Vele jaren – misschien wel eeuwen – hebben we vooral geleefd en gebouwd vanuit de mannelijke energie. Of beter gezegd: de vervormde mannelijke energie. Wilskracht, controle, macht.
Nu mogen we gaan scheppen vanuit innerlijke balans en meesterschap, vanuit de stille verbinding met ons licht – en vanuit een beweging gedreven door onvoorwaardelijke liefde. Overvloed kan alleen stromen als we kunnen geven zonder verwachtingen en kunnen ontvangen zonder verplichtingen.
Ik geloof in wonderen.
En ik heb er nu twee nodig.
De eerste: een fijn plekje voor de komende 2,5 week, tot wij naar onze nieuwe woning kunnen.
De tweede: dat ik maandag aanstaande het volledige bedrag kan overboeken, een foto kan maken en kan zeggen:
“Yes boys, we hebben officieel een nieuw huis!”
Mocht iemand van jullie een ingeving krijgen, dat ons verder kan helpen. Deel het vooral. Het wordt enorm gewaardeerd en zodra mijn rust is wedergekeerd, weet ik al wat mijn missie wordt.
Liefs Eveline
www.innertreasure.nl