In ieders leven komt het voor, een heftige gebeurtenis waar pijnlijke gevoelens van rouw en verdriet bij vrijkomen, te denken aan een overlijden, een ernstige ziekte, iemand moeten missen, een scheiding of een gedwongen verandering die ontzettend veel impact op je leven heeft. Zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen die een mens intens kunnen raken en die een rauwe pijn veroorzaken.
Wanneer we pijn ervaren kan dit soms een heftige uitwerking op ons hebben. Pijn herinnert ons vaak weer aan oude pijn, die nog (deels) onverwerkt in onze cellen ligt opgeslagen.
Zo stapelt pijn zich op, pijn op pijn geeft, zoals je zult begrijpen nog meer pijn. Nu treedt het ego in werking, want het ego ziet pijn vooral als een signaal wat niet functioneel is en in veel gevallen wordt een ‘oud en vertrouwd’ vluchtmechanisme geactiveerd. Iemand stort zich bijvoorbeeld in overmatig veel werken, eten en drinken, fanatiek sporten zonder het lichaam te respecteren of andere ongezonde gewoonten en verslavingen, om maar niet met jezelf en je pijn te worden geconfronteerd.
Vaak gaat dit geleidelijk en niet altijd bewust en bouw je langzaam maar zeker een schild om je hart heen.
Soms gaat het wel bewust, dan neemt iemand een beslissing om nooit meer zoveel pijn te voelen en dus niemand meer toe te laten. Dit kan bij iedereen gebeuren, ongeacht je leeftijd, je levenservaring, je werk en andere omstandigheden.
Het afsluiten van je hart gaat verder dan je misschien zou denken. Het is schijnveiligheid om te denken dat je gewoon gezond en prettig ouder kunt worden als je je hart afgesloten hebt voor pijn en echte verbinding. Gaandeweg je wat ouder wordt ondervind je namelijk steeds meer afvlakking van je emoties, je leeft een beetje op de automatische piloot en doet gewoon je ding. Niet dat er iets niet goed zou zijn aan gewoon je ding doen, als het je gelukkig maakt, echter als je hart op slot is gegaan kan je steeds minder ook mooie prikkels binnenlaten. Je weet gewoonweg niet meer goed wat je voelt en waarom je iets voelt. Beslissingen nemen wordt ook steeds lastiger omdat je hoofd je enorm laat twijfelen. Het hart zou de weg wel weten, maar die durf je niet (meer) te openen dus dat is geen optie.
Helaas kom ik heel veel mensen tegen die zo leven, bewust of onbewust. Met het sluiten van het hart blokkeren ze ook de prachtige weg van echte hart tot hart verbinding.
Ook is het voor deze mensen heel lastig om te voelen dat er meer is tussen hemel en aarde.
Een team van gidsen en engelen staan 24 uur per dag, 7 dagen per week tot onze beschikking. Alleen door onze leefstijl die voorkomt uit pijn vermijden, zijn we niet goed in staat om verbinding te maken met het lichtteam dat er voor ieder mens is.
De moraal van dit verhaal is, is dat pijn juist een waardevol sein is om iets in jezelf de ruimte te geven tot werkelijke heling. Zonder pijn kunnen we niet leven, want dan zouden we ook niet kunnen ervaren hoe liefde, vreugde en echte verbinding zou voelen. Het mag er allemaal zijn, dat is gewoon een gegeven. Weet dat er voor ieder mens een zielsplan klaar ligt voor dit leven, met levenslessen die we mogen integreren. Je gaat hier al voor je geboorte mee akkoord. Het universum wil jou geen pijn schenken, maar geen enkel leven is pijn en uitdaging-vrij.
Je diepste littekens en je rauwste verdriet maken dat je beter in staat bent om belangrijke stappen te nemen op je levenspad.
Door pijn en verdriet word je ook menselijker, je leert in te zien dat ieder mens door heftige fases heen gaat en dat er altijd mensen zijn die jou begrijpen en er voor je kunnen en willen zijn. Ook het lichtteam van ‘de overkant’. Leer om in verbinding te durven zijn met je pijn en je ergste nachtmerrie. Blijf dicht bij jezelf en loop niet weg van de waarheid, hiermee doe je jezelf en geboorterecht tekort.
Weet dat ook jij hulp mag vragen en dat je niet alleen door bepaalde levensfases heen hoeft te gaan. Kijk om je heen en voel wie jou kan helpen. Als je dat niet weet raadpleeg dan een huisarts of een coach om hulp.
En kies er altijd voor om je pijn ook te omarmen.
De pijn is geen eindstation maar een tussenstation, welke je weer naar een ander station zal brengen. Soms met pijn in het hart, maar koester de mooie herinneringen aan alles wat eens was en weet dat de zon iedere dag weer opkomt, overal ter wereld. Het is dezelfde zon, die met haar licht jouw hart ook kan openen, al is het maar met een splintertje licht. Zodat de pijn weer ruimte kan maken voor liefde. Vooral veel zelfliefde.
Gerda Duin