Ieder mens krijgt in haar/zijn leven te maken met rouw en verlies, door het overlijden van een dierbare. Niemand uitgezonderd.
Eén van de belangrijkste speerpunten van mijn ‘werk’ is om mensen (weer opnieuw) in verbinding te brengen met zichzelf. Door de loop van het leven raken mensen namelijk soms afgedwaald van de verbinding met zichzelf.
In het bijzonder valt mij op, dat het voor veel mensen heel beangstigend is om echt in verbinding te zijn met gevoelens van rouw en verlies, naar aanleiding van een (toekomstig) overlijden van een mens die hun dierbaar is.
Natuurlijk is dat ook niet zo gek, iemand verliezen waar je intens veel van houdt is aangrijpend en kan een gevoel geven van verscheuring en oprechte hartenpijn. Sommige mensen geven in een fase van verlies dan ook aan, zelf ook niet meer te willen leven en dat is beslist niet alleen spreekwoordelijk bedoeld.
Dit komt uit een intens verlangen voort om de pijn van het verlies niet meer te hoeven dragen.
Op het moment dat iemand door een intense fase van rouw heen gaat, is het belangrijk dat de pijn die hiermee gepaard gaat niet onderdrukt en vermeden wordt maar er kan en mag zijn. Hier gaat het soms wel eens mis, daarmee bedoel ik, dat mensen op een overlevingsmechanisme gaan leven, om de pijn niet te hoeven voelen. Sommige mensen storten zich op hun werk of overmatig veel sporten, weer anderen ontwikkelen een slechte gewoonte, bijvoorbeeld heel veel eten of overmatig alcoholgebruik. Het spreekt voor zich dat dit op lange termijn enorm ongezond is voor lichaam en geest.
Het is goed om je te realiseren dat er voor rouw geen vaste periode bestaat.
Helaas voelen mensen die rouwen zich soms bezwaard om te praten over hun verdriet. Soms wordt dit versterkt door opmerkingen uit de buitenwereld zoals: ‘het is nu al zolang geleden’ of ‘hij of zij, zou ook willen dat je doorging met je leven’. Daarnaast kan het ook zo zijn, dat de nabestaande er zelf voor kiest om niet te praten over het proces van rouw en verlies. Dit vanuit een innerlijke gedachten, ‘als ik er niet over praat en niet over nadenk, dan is het er ook niet’.
Vanuit het oogpunt van innerlijk leiderschap, is het van het grootste belang om in verbinding te durven zijn met je diepste pijn en de realiteit van het verlies, wat werkelijk geleden is. De situatie is veranderd en zal nooit meer hetzelfde worden. Het is absoluut een aanrader om hier steun bij toe te laten, van lieve vrienden, familieleden of van een coach/rouwdoula of andersoortig hulpverlener waar jij een goed gevoel bij hebt. Begrijp goed, dat deze periode van rouw geen eindstation voor je is, wanneer je je in deze fase bevindt, zelfs al denk en voel je dat je leven nooit geen zin meer zal hebben. Wanneer je in staat bent om je open te stellen voor de diepe pijn die je voelt, dan ben je dieper dan ooit in verbinding met wie je in essentie bent, jouw wezenskern. Op het moment dat je de verbinding met de rauwheid van het verlies, echt kunt toelaten, vindt er stukje bij beetje heling plaats. Als je hier een beeld bij zou willen hebben, stel je dan maar eens voor, dat iedere keer als je in verbinding treedt met je ware gevoelens van rouw, er weer een splinter licht bij jou naar binnen kan schijnen.
Dit licht verspreidt zich stukje bij beetje door jou heen.
Dit proces duurt zolang als het duurt, gun jezelf die tijd ook en laat gedachten los, over wat andere ‘mogelijk’ van jou denken. Iemand die durft te rouwen en zich werkelijk durft over te geven aan dit proces, zal langzaam maar zeker merken dat de scherpe kantjes van het verdriet en de pijn minder worden. Er komt een dag dat je wakker wordt en opeens merkt dat de scherpe pijn, van het verlies iets is afgezwakt. Soms is het weer even volop terug en er komen langere periodes voor, zonder ervaringen van pijn. Ondanks dat het gemis en de leegte blijven, krijgt het verlies een andere lading en soms ook een ‘plekje’.
Iemand die ervoor gekozen heeft om in verbinding te zijn met de pijn van het rouwen zal ook haar/ zijn kracht weer terugvinden en vaak nog veel krachtiger dan voorheen in het leven staan. Door de meest intense zielenpijn te hebben gevoeld, verandert er wezenlijk iets vanbinnen. Het wonder en het geschenk van het leven wordt meer begrepen en gevoeld. Vanuit zingeving dragen deze mensen dit soms ook uit en worden daarbij een bron van inspiratie, vertrouwen en hoop voor een ander.
Tot slot leert een mens door rouw en verlies ook de werkelijke betekenis van liefhebben.
Door het loslaten van een geliefde kom je (vaak) heel dicht bij elkaar maar vooral ook bij jezelf. Je voelt tot het diepst in je hart en ziel, de verscheurde pijn omdat een dierbare niet meer bij je is. Dit is een hele hoge en zuivere vorm van liefde, die hemel en aarde werkelijk dichter bij elkaar brengt. Slechts door te buigen voor dit proces, ben je in staat om langzaam maar zeker weer te helen en zelf een bron van oneindige liefde te zijn, voor jezelf en je medemens. Vanuit dit bewustzijn ben je ook in staat om de verbinding met diegene die ‘is gegaan’ te blijven voelen, zonder dat het je uit je kracht haalt.
Dit is de cirkel van het leven, waar je leert om oneindig lief te hebben en… jezelf durft open te stellen om je te laten liefhebben.
De rol die rouw en verlies in mijn leven heeft gespeeld, heeft mij doen inzien dat mijn tijd op aarde, een groot geschenk is en niet vanzelfsprekend. De meest donkere periodes van mijn leven, hebben mij ook geleerd dat ik op deze aarde iets bij te dragen heb. Mijn boodschap, mijn missie, draag ik dan ook met hart en ziel uit. Mijn leven voelt dan ook zinvol en waardevol en op deze manier voel ik altijd de verbinding met de mensen die ik heb moeten loslaten, vanuit aards perspectief gezien.
Via deze link, kan je luisteren naar het zielskompas ‘Gedragen’. Mogelijk geeft het jou of een ander wat steun, in een moeilijke periode.
Gerda