Incarneren
In mijn praktijk als reïncarnatietherapeut kom ik nog vaak verouderde opvattingen tegen over reïncarnatie en de reis van de ziel. Het oude beeld dat mensen nog hebben van incarneren kan beperkend werken op ons begrip van wie en wat we zijn. Het kan ervoor zorgen dat we vanuit een vernauwd perspectief naar onszelf en onze missie als geïncarneerd deel van onze ziel op aarde kijken.
Beperkt perspectief
Dit beperkte perspectief op reïncarnatie, dat nog veel voorkomt is het idee, dat we als ziel in haar geheel incarneren. We zien de reis van de ziel voor ons als een reis op een lineaire tijdlijn. Het is het beeld dat we als gehele ziel van lichaam naar lichaam gaan, van A naar B, vast in de chronologische tijd, tot we onze ‘’lessen’’ geleerd hebben. Dat we pas vrij zijn als we onze ‘’lessen’’ geleerd hebben. Of we ‘’dader’’ en ‘’slachtoffer’’ ervaringen moeten opdoen tot we wijzer zijn geworden of ons ‘’karma’’ hebben opgelost. En dat we iets ‘’moeten’’ leren als ziel. Maar in mijn praktijk en in mijn eigen ervaringen komt een heel ander beeld van het reïncarnatieproces naar voren.
'Kleine'' zelf
Het bovenstaande beeld ontstaat mogelijk omdat we ons vanuit het beperkte perspectief van het ‘’kleine’’ zelf moeilijk iets anders kunnen voorstellen. Maar wat mensen als ze zich de reis van de ziel proberen voor te stellen met ‘’ziel’’ aanduiden is waarschijnlijk eerder hun huidige persoonlijkheid, het ego, het ‘’kleine’’ zelf, het deel van hen wat ze als ‘’zelf’’ ervaren. Dat is slechts een zeer klein deel van hun totale Wezen. Dat deel is vaak geïndoctrineerd door religieuze en filosofische ideeën van buitenaf. De ziel is zoveel groter en ruimer dan dat.
De ziel
Wanneer ik de reis van de ziel probeer over te brengen teken ik de ziel altijd als een grote zon, een ster, wiens stralen onze vorige, huidige of toekomstige levens zijn. Deze zon bevindt zich in de Eenheid, in een dimensie boven de tijd, in een tijdloos Nu. Alle stralen van deze zon zijn onze levens, unieke persoonlijkheden verbonden door dezelfde ziel, die vanuit het perspectief van de ziel allemaal één geheel vormen.
Lineaire tijd en tijdloos Nu
Wanneer we vanuit het aardse perspectief van ons huidig leven kijken, ervaren we onszelf misschien in de lineaire tijd, beperkt door ons lichaam, ons ego, onze huidige persoonlijkheid. Maar in wezen zijn we AL onze levens, alle delen van onze ziel, en deze zijn allemaal beschikbaar voor ons bewustzijn. Hoe meer we ons bewustzijn kunnen verruimen tot het tijdloze Nu van de ziel, onbegrensd door ideeën over wat mogelijk is, hoe meer we verbinding kunnen maken met de ziel en haar stralen: alle delen van onze ziel, op alle momenten in de tijd en op alle tijdlijnen.
Traumastukjes
Daarbij zijn die levens die nog deels vastzitten in stukjes trauma of beperkt bewustzijn, vaak de eersten die we opmerken. Dit is omdat we met alle stralen van onze ziel één geheel vormen. Juist door het proces van bewustwording zullen die delen van onze ziel die nog zijn blijven steken in pijn en verminderd bewustzijn, vroeg of laat voelbaar worden. Doordat we in ons huidige leven situaties creëren of aantrekken waarin pijnstukjes geraakt worden, zullen deze gaan mee resoneren met die van onze andere levens. Het helen, bewust maken en bevrijden daarvan werkt ook bevrijdend en verruimend voor onszelf.
Ontwaken
In het helingsproces is het daarbij van belang, die onbewust gebleven delen van de ziel ‘’wakker’’ te maken, en bewust van het feit dat ze in fysiek opzicht overleden zijn. Dan kunnen ze zich bewust worden van het feit dat ze niet meer vast hoeven te blijven zitten in hun oude pijn en beperkingen van de lagere frequenties en dimensies. Het zich weer bewust verbinden met de ziel is een belangrijk deel van het helingsproces.
De dood als bevrijding
Wanneer deze delen van ons wezen op deze manier bevrijd worden, is de ‘’dood’’ alleen maar een opening, een bevrijding. Dan kunnen deze levens vanuit de onbegrensde mogelijkheden van de ziel hun unieke kwaliteiten manifesteren in elke dimensie die ze maar willen. Zo kunnen we zelfs samenwerken met de delen van onze eigen ziel, in deze of andere dimensies, en met die van onze zielsverwanten.
Incarnatie impulsen
Ook het idee, dat incarneren een soort plicht is en we ‘’moeten’’ incarneren om iets te leren, blijkt in de praktijk niet te kloppen. Er zijn veel uiteenlopende redenen waarom de ziel besluit te incarneren, of beter gezegd, besluit delen van zichzelf uit te stralen in de wereld van de polariteiten. Daarbij is de vrije wil een onveranderlijk gegeven.
Incarnatie scenario's
Wanneer ik met cliënten terug ga naar de allereerste incarnatie, blijken er veel scenario’s mogelijk. Sommigen incarneren vanuit het gepassioneerde verlangen iets bepaalds neer te zetten in de wereld van de polariteiten. Sommigen incarneren vanuit het verlangen te helen, te helpen, te onderwijzen. Andere willen gewoon groeien door ervaring. En heel soms blijken zielsdelen voor het lapje te zijn gehouden door krachten en wezens, werkzaam vanuit de negatieve pool. Deze incarneren dan soms te snel, onvoorbereid, of raken van hun bedoelde pad af en verdwalen tijdelijk in lagere dimensies. Deze zielsdelen scheppen dan weer nieuwe reeksen levens waarin dit thema zich herhaalt, waardoor ze het zo ontstane trauma via reïncarnatie willen oplossen.
Vrije wil
Wat de beweegredenen van onze ziel en onze levens ook zijn, wat altijd een vast gegeven is, is dat we soevereine wezens zijn. We beschikken over vrije wil te creëren wat we willen ervaren. Daarbij scheppen we, bewust of onbewust onze levensweg. Hoe bewuster we ons zijn van de aard van onze ziel, van onze oude pijnstukjes en beperkende overtuigingen, en ons vermogen te helen, onze vrije wil uit te oefenen en te kiezen voor wat we willen ervaren, des te fijner en weidser onze reis kan zijn.
© drs Wendy Gillissen