Overvallen door angst merkte ze op dat ze volledig verkrampt was. Haar ademhaling hoog en onregelmatig. Haar spieren gespannen en totaal de clou van het nú missen. Wat als ze het allemaal fout had gedaan? Wat als ze bepaalde personen die ze liefheeft nooit meer zou spreken? Wat als bepaalde beslissingen die ze genomen had toch niet goed bleken te zijn?
Ze maalde en ze maalde en in het contact met andere mensen kon ze totaal niet in verbinding zijn omdat ze zoveel met zichzelf en haar angsten bezig was.
Zoals ze gewend was van zichzelf ging ze in actie.
Mensen appen/bellen, afspraken maken en andere vormen van afleiding zoeken die veel geld hebben gekost maar kort bevrediging gaven. Alleen dit keer kreeg ze een sterk en krachtig gevoel van intuïtief weten over zich heen. Dit was niet langer de bedoeling. Dit was niet langer haar weg. Ze hoefde niet te vechten en ze hoefde ook niet beter te presteren. Er was ook helemaal niks mis met haar.
Ze begreep dat de angsten die ze voelde juist bedoeld waren om gevoeld te worden.
Niet om er zich in vast te bijten als beperking maar wel om gezien en gehoord te worden. Ze begreep in een flits dat de angsten een functie hadden. Om haar te laten (in)zien dat er nog stukken in haar waren die geheeld wilden worden.
Ze nam een dapper besluit en koos er bewust voor niet te vluchten in die dingen die haar zo vertrouwd waren. Diep in zichzelf maakte ze een beslissing om haar leven vanaf nu te gaan ‘leiden’ in plaats van te blijven ‘lijden’.
Ze belde niemand op. Ze ging ook geen tv kijken of kleding kopen. Ze nam een paar dagen voor zichzelf en nodigde haar angst uit om volledig gevoeld te worden.
In het begin dacht ze dat ze gek zou worden.
Af en toe kreeg ze bijna geen adem. Er speelden zelfs gedachten in haar rond dat het leven zo geen enkele zin had. Ze wist echter gevoelsmatig dat dit niet haar echte zelf was die sprak, maar haar ego-zelf waar ze altijd zo graag naar had geluisterd.
De angst bereikte een hoogtepunt en alles waar ze bang voor was geweest gebeurde niet.
Al heel snel werden de scherpe randjes minder en voelde ze dat er ruimte in zichzelf ontstond. Die ruimte maakte dat ze vreselijk moest huilen. Ze wilde het niet maar
ze wist dat het nodig was. Ze huilde alle pijn en al het opgeslagen verdriet weg. Niet dat het helemaal verdween, maar het leek door de tranen milder te worden en ineens
begreep ze de diepere betekenis van de gebeurtenissen die haar zo hadden getroffen.
Ze kon met hele andere ogen kijken naar de mensen die erbij betrokken waren.
Maar het allerbelangrijkste was dat ze met hele andere ogen naar zichzelf kon kijken. Ze zuchtte eens diep en het viel haar op dat de krampachtigheid uit haar lijf was weggegaan.
Ze voelde zich veel meer ontspannen, waar eerst angst zat voelde ze nu vertrouwen en moed. Een vreemd gevoel van berusting viel over haar heen.
Door het gevecht met haar angst te staken was ze figuurlijk gezien door haar angst heen gezakt. Ze was hierdoor in een andere energie gekomen en deze energie voelde als thuiskomen. Thuiskomen bij wie ze werkelijk is, al twijfelde ze daar nog wel aan, ze wist dat ze nu de goede weg was ingeslagen.
Ze keek ik de spiegel en zag dat de vraagtekens, die ze eerder in haar ogen zag, verdwenen waren. Ze voelde zich licht en wist nu meer dan ooit tevoren dat angst haar volledig had lamgeslagen. Ze wist nu ook dat ze zelf bepaalde hoe ze daarmee om zou kunnen gaan. Wat anderen al langer in haar hadden gezien zag ze nu zelf ook en ze had het ook gevoeld.
Op haar eigen tijd en tempo was ze gestopt de angst te laten regeren.
Door een diepe verbinding te maken met zichzelf had ze zichzelf bewezen dat ze het waard is om in het licht te leven.
Ze was nu zover om door te gaan.
Ze zou niet meer achteromkijken en vasthouden aan de beperkingen die ze zichzelf had opgelegd.
Met dankbaarheid voor wat haar verleden haar had gebracht kon ze nu verder. Zonder wrok en boosheid.
In stilte maakte ze een respectvolle buiging naar het verleden en ook naar de toekomst. Ze haalde nog eens diep adem en vol moed besloot ze om de deur van haar hart weer open te zetten…
En zo gebeurde het dat een willekeurige vrouw zoals jij en ik, het leven ging leven zoals het bedoeld is.
Ze maakte een groot verschil in haar leven, het leven van de mensen die haar dierbaar zijn en ook voor het grotere geheel.
Groeien is een werkwoord.
Angst mag er zijn.
Liefde overwint alles
Gerda Duin