“Je mag wel piepen, maar niet miepen.” Het was de meest waardevolle les die ik kreeg van mijn acupuncturist, alweer zo’n tien jaar geleden. Ik gebruik hem nog steeds voor mezelf en zeker voor mijn kinderen. Want het brengt je nergens als je vast blijft zitten in je slachtofferschap. Dust yourself off and try again.
Het leven is niet bedoeld om te lang bij de pakken neer te zitten. Het is een groot avontuur waarbij we eerlijk tegen elkaar mogen zijn over het feit dat niemand het echt weet. Niet over wat we
hier doen, niet over onze eindbestemming en zeker niet over hoe we die weg moeten bewandelen of hoe het leven zou moeten verlopen.
We doen allemaal maar wat. Meestal vanuit een goed hart. Soms vanuit trauma of onbewustzijn.
Over het algemeen wel met de juiste intentie en vanuit een innerlijke drive om een bepaald doel te behalen. Of dit nu een succesvolle carrière is, een non-stop staat van liefdevol bewustzijn of gewoon genieten van de dag zoals die komt.
Het is juist dit niet weten dat ruimte biedt om veranderingen met open hart en geest te verwelkomen.
Om die relatie die is beëindigd te zien als een kans op een diepere liefde, al is het alleen maar met jezelf. Of om de baan die je niet hebt gekregen te zien als een teken dat er iets nog veel mooiers en beter passend op je wacht.
Het vraagt vertrouwen in jezelf en het leven om op deze wijze met tegenslagen om te gaan en ze te zien als kansen, uitnodigingen van je ziel om nog meer aligned te gaan leven.
Daarnaast vraagt het ook een grote mate van zelfliefde, vergeving en emotionele en mentale weerbaarheid. En juist in dat laatste zit de uitdaging van velen. De mate waarin men verantwoordelijkheid kan nemen voor de eigen gevoelens en de loop van hun leven.
❥ Ben je in staat om bij tegenslag de weg naar binnen af te leggen op zoek naar antwoorden in jezelf?
❥ Waar kun jij jezelf upgraden, helen of verstevigen?
❥ Of wijs je naar de ander als zijnde de schuldige van jouw leed?
❥ Kun je zowel zacht zijn en jezelf tijd en ruimte geven om te helen als ook leiding nemen over dit proces zodat het niet een oeverloos wroeten in de modder wordt?
Als er een term is die controversie uitlokt, dan is dat wel slachtofferschap.
We zijn er allemaal gevoelig voor, de ene keer blijven we er zelf in hangen, de andere keer grijpen we het aan om de redder te zijn, dan wel om mee te resoneren in de energie van de ander. Als er iets is dat ik van het boeddhisme heb geleerd dan is het wel dat medelijden niets oplost. Je verzwakt de ander alleen maar en haalt je eigen energieveld ook naar beneden.
Medeleven daarentegen is wat anders. Compassie, mededogen, gaat zelfs nog een stap verder en vraagt vooral ook verantwoordelijkheid voor jezelf in dit proces en de relatie met de ander te nemen. Waarbij compassie voor de ander in de slachtofferrol vaak makkelijker kan worden opgebracht, dan voor onszelf. Wat ook niet zo gek is. We eisen vaak meer van onszelf dan (van) de ander.
Terwijl we enerzijds geleerd worden om vooral onze gevoelens weg te stoppen en ‘hard’ te worden, ons aan te passen en niet te zeuren, zie je ook dat in de maatschappij het begrip schuld in alle lagen van het leven is doorgedrongen. Hierdoor is het slachtofferschap een ideale manier om enerzijds aandacht te krijgen en anderzijds macht te behouden.
Het gevolg hiervan is dat het narcistisch veld steeds groter wordt, terwijl verantwoordelijkheid nemen én daadwerkelijk leven vanuit compassie voor iedereen en alles dat leeft, op de achtergrond is geraakt. En zo zitten we vast in de wurggreep van schuld en wentelen we onszelf over en weer in de rol van slachtoffer, dan wel dader.
It takes two to tango.
Hoe lang mag je piepen, wanneer wordt het miepen? De tendens lijkt steeds meer te zijn dat het naar binnen keren vooral een excuus is om niet naar buiten toe de eigen verantwoordelijkheid te nemen, om niet de rug te rechten, borst vooruit en daadkrachtig zich uit te spreken of te handelen.
In het kader van verantwoordelijk en goed bezig zijn, het oplossen van (kind)trauma en het energetisch zuiveren van karmische en systemische zwaarte, wordt het miepen zo gestimuleerd als een nieuw soort vorm van spiritueel innerlijk werk. Deze new age versie 2.0 versterkt zo het slachtofferschap in plaats van dat dit het oplost.
Het is teveel pappen en nathouden en bouwt geen ruggengraat.
De reguliere scholen gebaseerd op de mannelijke energie werken niet, ook de zogenoemde ‘mama-scholen’ die nu uit de grond schieten als paddenstoelen werken juist hierom niet. Omdat de aandacht teveel op één soort energie ligt. Het lijkt de keuze te zijn tussen een oprollende en een ontrollende beweging. Terwijl beiden nodig zijn voor een evenwichtig leven.
Het is een prachtige weerspiegeling van het proces dat in het collectief en in het individu momenteel plaatsvindt.
We leggen de weg af naar het gouden midden. Naar de eenheid, the union, tussen het mannelijk en vrouwelijk principe.
Daarom wringt ook de woke-cultuur. Denk ook aan het pamperen van onze kinderen met prestaties in het kader van ‘we zijn allemaal gelijk’. We zijn allemaal gelijkwaardig, maar de een kan iets
gewoon beter dan de ander. Wil je iets bereiken dan zul je daar consistent voor moeten gaan. Vallen en weer opstaan, volhouden, doorzetten, commitment tonen aan jezelf en je doel. Daadkracht,
leiderschap, verantwoordelijkheid. Het zijn termen die in het vrouwelijk narcistisch veld ontbreken en helaas wordt dit verward met ware spiritualiteit.
Het geheim van een lang, gezond en gelukkig leven zit hem juist in emotionele en mentale weerbaarheid. Oftewel de flexibiliteit om weer op te veren als je valt, om bij tegenslag jezelf te helen en weer door te pakken, en om er altijd het beste van te maken ongeacht de omstandigheden.
Als je bewust bent van het feit dat je altijd een keuze hebt, en je wel mag piepen, maar niet moet miepen, dan kun je dus ook altijd gebruik maken van je creatieve oplossingsgerichte brein. Simpelweg omdat angst, schuld en boetedoening je dan niet belemmeren of zelfs blokkeren.
Ons brein, lichaam en hart werken het meest optimaal voor ons als we in ontspannen staat zijn. We kunnen ons innerlijk licht dan ook het beste belichamen en verankeren. Vergeving bijvoorbeeld middels ho'oponopono, dankbaarheid en bewust ademen helpen dit te bereiken.
Leer omdenken, zie kansen, dan ben je pas echt vrij en kun je vanuit een adelaarsview niet alleen iedere storm aan, als ook vanuit innerlijke autoriteit het leven kleur geven.
Meer lezen zie: Eva is lief, uit de wurggreep van schuld.
Liefs,
Eveline van Dongen