Als je van binnen weet, dat je niet doet wat je te doen hebt, ervaar je stagnatie. Terwijl intuïtie je haar touw toewerpt, laat jij de afslag liggen. Nog even niet.. Je kunt nog niet
loskomen van het vertrouwde, durft niet los te laten, vrij te geven.
Liever niet willen voelen wat je weet, levert altijd verwijdering op. Verwijdering van jezelf en daarmee automatisch ook van anderen. Ontrouw isoleert.
Uitlijning met je hoogste zelf is een klus waarbij alle overleving van het kleine zelf aan gruzelementen gaat. Je kunt ze niet beide behouden. De geboorte van het één kan niet zonder het uiteenvallen van het ander.
Wij mogen als mens keuzes maken maar op enig moment maakt het leven de keuze voor ons. Het leven en de kracht van Liefde zijn te groot om jou in je comfort te laten blijven. Ze wil je meenemen.
Wat het lastig maakt, is dat een overleving op vrijwel elk terrein van je leven haar tentakels wel heeft uitgeslagen. Je zelfbeeld, je overtuigingen maar ook je vrienden passen hierbij of je werk.
De vervlechting in de materie, in de wereld van vorm, maakt dat een overgang naar jouw ware zelf vaak gepaard gaat met automatisch andere verliezen, die het extra pittig maken.
En toch is er een nieuwe grond beschikbaar. Hij wacht op je, vruchtbaar en klaar om ingezaaid te worden met alles wat uit het ware in jou komt. Net als de natuur groeit ze, soms met een spurt maar doorgaans gestaag.
Wanneer het tijd is, zul jij je voeten en bewustzijn op de nieuwe grond plaatsen en de oude grond hiermee verlaten. Op beide blijven staan, kan een tijdje maar uiteindelijk zal de spagaat pijn gaan doen.
Dan zal er als vanzelf de keuze zijn om je beide benen op dezelfde grond te zetten. De nieuwe onbekende of de oude bekende.
Ieder in dit proces mag rekenen op de armen van het Licht, dat niets anders voor jou wil dan het allerhoogste...
Uit: Heilig vuur | Hoofdstuk Ontbranden voor Waarheid
Astrid Esmeralda