Man sterft 7 minuten en krijgt een verbazingwekkende rondleiding door het hiernamaals

Mijn bijna-doodervaring gebeurde in het jaar 1987. Toen hadden we nog geen flatscreen tv's. Maar zoals ik het nu in deze tijd zou kunnen omschrijven, is dat het een hele grote 50 of 60 inch flatscreen tv was op de muur. En het gekke was, dat de vrouw aan het kijken was naar een gevecht dat een paar honderd jaar eerder had plaatsgevonden met de American Plains tribes en de VS Cavalry. Het was een echte veldslag. 

Ik vroeg aan m'n gids zoiets van: hoe is het mogelijk dat ze dit nu bekijkt? We hadden toendertijd natuurlijk nog helemaal geen videorecorders, geen camera's. M'n gids vertelde me dat alles wordt opgenomen. Alles over ons leven. Alles wordt opgenomen. En over wat de vrouw aan het doen was, zij was aan het leren over deze bepaalde periode op aarde omdat ze daar geïnteresseerd in was.

Ik weet niet hoe ze dit heeft kunnen afspelen, dit specifieke stukje van de geschiedenis op band. Maar alles dat je wilt leren kan je hier leren en je kunt naar deze kamers gaan en je kan het bekijken. Dus als je de invasie van Normandië zou willen zien in Frankrijk tijdens de Tweede wereldoorlog, dan kun je gewoon naar binnen gaan en het bekijken alsof het zich in real time afspeelt, voor je neus, alles dat je wilt zien over de geschiedenis van de Aarde. Ik weet niet of je er tegen moet praten om het op te starten of dat je op een bepaalde manier de video moet activeren, maar je kan hier alles in real time bekijken.

Het andere gedeelte over het leren is, dat er allerlei dingen zijn die je kunt doen om te studeren. Eén van de plaatsen waar ik naartoe ging, of waar hij me mee naartoe nam, was een kasteel zoals in de middeleeuwen in Europa. Het blijkt dus zo te zijn dat aan de andere kant, je dus niet alleen kan leren door video's te bekijken, je kan deze plaatsen ook echt bezoeken en kijken hoe het er toen uitzag. Dus bijvoorbeeld, als je interesse hebt in het onderzoeken van de Middeleeuwse geschiedenis van Engeland bijvoorbeeld - er is dus een plaats aan de andere kant van de sluier waar je heen kunt gaan. Je kan niet slechts alleen lezen of de video's bekijken,  je kunt ook leren door het zelf te gaan ervaren.

M'n gids vertelde me dat dit slechts één van de vele, vele kastelen is aan de andere kant. Ik weet ook niet waarom hij me meenam naar precies die locatie. Hij liet me eerst de buitenkant zien en het was een enorm kasteel. Daarna nodigde hij me uit om naar binnen te gaan en de vloer was bekleed met een prachtig rood tapijt en de muren waren erg hoog waar allemaal levensgrote schilderijen hingen van koningen en koninginnen en prinsen en iedereen die in dat kasteel leefde. Je kon zien hoe ze eruit zagen en wat ze droegen, dus als je wat tijd wilde doorbrengen aan de andere kant van de sluier om te leren over de middeleeuwen van Engeland is dit een plaats waar je heen zou kunnen gaan.

Voor elk schilderij was er een podium en op elk podium lagen er boeken. Ik ontdekte dat deze boeken referenties en geschriften waren over het leven van de persoon die op het schilderij was afgebeeld. Dus als je koning Henry VII zag, dan kon je zien wie hij was, wat hij droeg en kon je lezen over zijn leven. Elk ding dat je doet in een mensenleven is opgenomen. Dus als je iets zou willen leren over Koning Henry VII dan zou je kijken naar dit boek en kon je er doorheen bladeren en kon je lezen over zijn leven. Hoe heeft God het vermogen om alles op te nemen? Alles wordt opgenomen. Je hebt niet alleen toegang tot het leven van in dit geval van Henry, maar je kunt ook bij de gesprekken die hij voerde, het kan je duidelijk worden of de mensen die hem dienden hem echt iets konden schelen. Je kon zien wat voor soort koning hij was. 

Iets dat me echt verbaasde is de nadruk op het leren en waar het vandaan komt. Ik keek naar rechts en er kwam een meisje de wenteltrap af en ik zie haar nogsteeds helder voor me als ik erover spreek. Ze had aardbeienblond haar en ze droeg een soort rode jurk met een gouden sjerp en ze had sandalen aan. Tot op de dag van vandaag denk ik nog steeds aan haar en hoe ze naar me toe liep en zei: “Is er iets waarmee ik je kan helpen?”

Ik wist niet wat er aan de hand was. Ik wist niet eens dat ik dood was. Ik keek haar aan en zei alleen maar: “Nee, bedankt. Ik wil graag zelf even rondkijken.” 

Later had ik alle dingen die ik maar kon bedenken rondom mijn bijna doodervaring graag aan haar willen vragen, maar op dat moment zei ik alleen “nee, bedankt”. Als ik eraan terug denk ik jemig... Waarom had ik haar niet gevraagd waar ik precies was en wat hier nou allemaal gebeurde?

M'n gids vertelde me dat dit slechts één van de dingen is die deze dame doet aan de andere kant. Hier zouden we haar de naam geven van een geleerde. Ze is iemand die alles weet over een bepaalde periode op Aarde, in haar geval: de middeleeuwen, dat is waarin ze is gespecialiseerd. Dus voor mensen die daar graag meer over willen weten, die komen dat kasteel binnen, kunnen de schilderijen zien, ze kunnen de boeken lezen van mensen, maar ze kunnen ook van alles aan dit meisje vragen. Dat is één van haar taken daar, en die taken zijn niet zoals ze hier op Aarde zijn. Zoals we hier een baan moeten hebben om onze rekeningen te kunnen betalen, boodschappen te kunnen kopen en andere voorzieningen waar je voor moet betalen. Aan de andere kant is geld niet nodig. Er is daar geen economie zoals we dat hier hebben. Je kan daar een baan hebben, zoals dit meisje heeft in dit kasteel. Maar je doet het voor geen enkele andere reden dan de liefde die je hebt voor dat onderwerp. Je doet het omdat het je absolute passie is. Alles is daar om te leren, te ontwikkelen en te groeien.

Toen ze me de anesthesie gaven en ik de volgende seconde stierf, stond ik op en keek ik naar het mooiste gebouw dat ik ooit heb gezien en mijn eerste gedachte was dat ik geen idee had dat het ziekenhuis zo ontzettend groot was. Later ontdekte ik van mijn gids dat we op een plaats waren dat het Oriëntatie Centrum heette. Toen ik er naar keek kon ik naar beneden kijken en voor zover ik kon zien kwam er geen einde aan dit gebouw. Aan de rechterkant waren deze hoge, prachtige wit marmeren zuilen die helemaal naar beneden terug naar links gingen, in prachtig wit ongerept marmer. Daar waren ook deze tunnels, deze (deur)openingen, die ook tot aan beneden gingen voor zover je kon zien. En recht voor die tunnels, daar waren marmeren tafels en er zaten twee mensen aan elke tafel.

Ik ontdekte dat deze mensen oriëntatieadviseurs zijn, hun hele baan is om mensen te helpen en nogmaals ik weet niet hoe dit werkt, ik zag alleen dat ze door deze tunnels komen nadat ze klaar waren met hun leven hier op aarde. Ze gaan door een tunnel en dat heb je waarschijnlijk vaker gehoord; wanneer mensen in de tunnel zijn zien ze een wit licht aan het einde van de tunnel komen. Dat licht dat je dan ziet word geschenen vanuit de andere kant die de mensen begeleidt naar die andere kant. Dus op het moment dat ze in die tunnel instappen komen ze uit bij het Oriëntatie Centrum.

Dus er is daar een vrouw, ze stond op van haar stoel, ze liep naar de tunnel en nam één van de mannen bij de hand die zojuist uit de tunnel was gekomen. Het was een wat oudere heer, waarschijnlijk rond de 80 of 90 jaar oud en hij had zijn rechterhand vastgeklampt op zijn hart. M'n gids vertelde me dat hij stierf door een hartaanval. Dus hij komt door de tunnel, de vrouw, de adviseur staat op en neemt zijn handen in die van haar. Ze leidde hem naar de tafel waar ze eerder zat en de hele tijd dat ze met hem praatte hield ze zijn handen vast. M'n gids vroeg me op te letten op wat er zo ging gebeuren. De man van in de 80 of 90 jaar veranderde voor mijn ogen in een jongere versie van zichzelf, een man van rond de 30 jaar.  En ik weet niet waarom dit zo is, maar iedereen aan de andere kant is in de versie van rond de 30 jaar. 

Dus wat er gebeurde is dat de vrouw van het Oriëntatie Centrum de man vertelde dat hij zijn aardse leven had voltooid en dat hij nu weer Thuis kwam, Thuis in de Echte wereld.

Het ding dat ik het meeste mis, zelfs vandaag de dag, is het gevoel van God dat je ervaart als je daar aan de andere kant bent.

Je voelt daar God, je voelt daar zijn liefde voor jou. Hij koestert ons absoluut. Je bent zo intens geliefd dat het hier haast moeilijk voor te stellen is. Het is bijna zoals je kan houden van je kinderen, maar hier op Aarde zijn wij haast niet in staat om die intense liefde te voelen. Ik denk dat wat mensen voelen in hun ziel en wat ze missen is dat enorme gevoel van Liefde van de andere kant. Ik wilde eigenlijk niet terugkomen vanwege de liefde die zo enorm is. Je bent zo geliefd. Je bent zo veilig. Er wordt daar ook niet over je geoordeeld. Er was ook niet echt een centrale plaats van waaruit ik de liefde van God kon voelen. Het was meer dat hij overal was. 

Het was zo'n tastbaar gevoel en het voelde zo ongelooflijk [...] toen ik terug kwam en wakker werd in de ziekenhuis kamer. Pas een paar dagen later realiseerde ik me wat er allemaal was gebeurd en ik belandde in een vreselijke depressie omdat ik hier niet wilde zijn. Ik wilde terug naar waar ik was geweest. 

Ik probeer te vertellen wat het paradijs is, maar het is alsof ik nooit de woorden heb kunnen vinden om zo adequaat te omschrijven wat het is.

Het was zo fantastisch om Jezus te ontmoeten. Jezus ontmoeten voelt als een hereniging met je beste vriend. Hij was uiteraard vol van liefde. Je wist gewoon dat er geen oordeel in hem was over het leven dat je had geleefd. Hij had niet eens het vermogen om te kunnen oordelen. Hij begreep jou. Hij begreep ons en wat wij doormaken op Aarde. Hij begreep wat het is om mens te zijn en op dat moment dacht ik er niet over na om hem vragen te stellen. Ik had gewoon geen tijd om na te denken, maar hij sprak tegen me en vroeg mij of ik wilde vertellen dat de dood niet bestaat.

Alles dat ze me lieten zien in deze ervaring was niet alleen voor mij bedoeld, deze informatie was bedoeld om te delen met wie dan ook maar wilde luisteren naar deze boodschap. 

Er is iets dat anders is aan hem. Hij was zo anders dan alle anderen die ik daar heb ontmoet. Ik zag dat ze lichamen hadden, net zoals ik dat bij jou kan zien, maar het is gewoon anders dan bij ons. Toen ik op een veld stond kwam hij naar me toe. En het enige wat ik aan hem kon zien waren zijn handen, zijn voeten, hij droeg een prachtig wit gewaad met een gouden sjerp en gouden sandalen tot aan zijn knie. Toen ik naar zijn gezicht keek, kon ik zijn gezicht niet eens zien. Het was net alsof er bliksems van licht uit zijn gezicht kwamen, zo'n absolute Krachtige Ziel. Hij was anders dan alle anderen en ik weet niet waarom. Het zou kunnen zijn dat hij gewoon veel meer geëvolueerd is of meer kennis heeft, maar het was prachtig. 

Hij weet alles over jou, alles wat je gedaan hebt, en als je denkt dat dat gênant is, dan is dat niet beschamend voor hem, omdat hij precies weet hoe het is en hij niet oordeelt. Het is alsof hij je feliciteert dat je vanuit een plek komt waar het leven hard is, waar zoveel mensen zoveel moeilijke periodes doorstaan. En hij begrijpt dat allemaal. Het was gewoon fantastisch en ik wou dat ik meer tijd met hem kon doorbrengen. Hij sprak tot mij - die ene zin - of ik wilde vertellen dat dood niet bestaat. Het was of ik maar kort de tijd had in dat moment, hij was de laatste persoon die ik zag. 

Mensen hebben aan me gevraagd of ik geschenken heb gekregen voordat ik terugkwam. Ik had geen extra “gaven”, ik was niet teruggekomen met een paranormaal begaafd vermogen, ik had niets extra's kregen. Maar wat ik wel mee terug nam was een 100 % intacte herinnering van elke plaats waar hij me mee naartoe nam. 

Ik denk dat mijn meest favoriete plaats - waar hij me mee naartoe nam - het Planetarium is. Hij nam me mee naar een enorm stadium. Hij liet me eerst de buitenkant zien en nam me mee naar binnen - het was reusachtig groot. Het stadium is een ovaal gebouw met duizenden en duizenden stoelen en ik zit daar met m'n gids. Er was iemand die achter ons zat en vertelde: kijk nu maar voor je, het gaat zo beginnen. De lichten gingen uit en ik keek omhoog. De man vervolgde met: wanneer je naar de sterren kijkt, dan is dit wat je ziet (wat betekent dat iedereen op aarde dit op deze manier ziet). En toen kwamen er allemaal beelden voorbij van onze planeten: Uranus, Jupiter, Saturnus, Mars, het hele Zonnestelsel kwam voorbij. Toen het verdween zei de man achter me: Als wij naar de sterren kijken (vanuit deze kant van de sluier) is dit is wat wij zien. En plotseling verschenen daar planeet na planeet na planeet na planeet, er verschenen honderdduizenden planeten, miljoenen planeten en hij zei dat er meer leven in het universum is dan dat je ooit kunt weten.

Astronomie is altijd iets geweest wat ik leuk vind om te bestuderen maar ik kreeg de wiskunde niet onder de knie. Ik houd van de sterren en planeten en ik had daar op die plaats kunnen blijven om het te bestuderen. Het is echt een geweldige plaats om de dingen op een andere manier te leren.

Ik wou dat ik je enigszins kon overbrengen hoe het voelt om in dit Planetarium te zijn. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Het leven op aarde is zoals het leven in oorlog en je bevindt je in een schuttersput zonder radio. We ervaren die connectie met God niet zoals je die ervaart als wanneer je aan de andere kant bent en ik weet niet waarom dat is. Ik denk dat dit één van de dingen is die mensen zo missen in hun hart. Ze missen die liefde van God en het is gewoon hard, heel hard om hier op deze planeet te zijn.

John Davis