Iedere keer als we met afgrijzen naar de wereld kijken is dat een oordeel over “anderen” en een vlucht om maar niet met afgrijzen naar binnen/naar jezelf te kijken.
Het laatste jaar zie ik zoveel ellende voorbijkomen. Hier op Facebook, op X, in het nieuws, in mijn omgeving en ja ook in mijzelf. Ellende die naar het licht gebracht wordt. Duisternis die aan het licht gebracht wordt. We kijken ernaar en vinden er iets van. We vinden iets van anderen; we vinden iets van de politiek, van het systeem, van de wereld, van oorlogen, van ziekte, dood, lijden. We maken scheidingen aan; die is goed en die is slecht, dat is waar en dat is een leugen. We plaatsen alles buiten ons, alles.
We kennen allemaal de geschriften, we weten allemaal hoe de eindtijd eruit ziet, we weten dat bepaalde dingen niet goed zijn, dat we hier zijn om te mogen leren en herinneren wie we werkelijk
zijn. We schrijven erover, we lezen erover, we prediken erover en we oordelen erover.
Maar het ware leven gaat niet over deze dingen. Het ware leven gaat over het ook écht leven, het belichamen, het ook écht doen.
Het niet enkel zeggen en anderen de les lezen maar het ook écht zelf doen. Want zolang je niet leeft wat je zegt leef je niet echt.
De eerste stap naar volledige bevrijding is de erkenning in jezelf dat je het allemaal zelf bent.
Ja je leest het goed. Je bent zelf de duisternis. Je bent zelf de dader, je bent zelf de hoofdpersoon in dit verhaal. Jij bent het die deze ellende heeft gecreëerd, jij bent alle karakters, alle slechteriken en alle monsters en demonen die je in de buitenwereld lijkt te zien.
Je kunt het ontkennen, je kunt het negeren, je kunt je ertegen verzetten, je kunt er een oorlog en een discussie over gaan voeren… maar het zal je niet helpen… de enige manier om dit op te lossen is door de oorlog in jezelf op te lossen.
Je zult merken dat je afgrijzen voort komt uit een afgrijzen van jezelf.
Al die afgrijselijke dingen die in deze wereld zijn zitten ook in onszelf. We zijn het allemaal zelf en het komt uit ons voort. Deze wereld is de wereld van “de heer van de duisternis”. Ze is
hiervoor gemaakt. Afgescheiden zielen van de Bron mogen hier tekeer gaan. Dit is de wereld van afscheiding, van angst; van duisternis, van onwetendheid, van lijden, van oorlog.
Afgescheiden wezens die “niet meer verbonden zijn met de Bron” leven een leven van destructie, haat, dood en verderf. Ze denken enkel aan zichzelf en hebben geen gevoel, geen empathie en ervaren
geen liefde. En ieder wezen in deze wereld heeft hier last van totdat de verbinding met de Bron weer volledig is hersteld.
Wanneer de verbinding met de Bron volledig is hersteld dan ervaart het wezen enkel nog liefde. Liefde voor alles wat leeft, dit omdat het wezen enkel zichzelf ziet. Het ziet geen afgescheiden
wezens meer. Enkel het ene Wezen. En ja, dit wezen is zowel duister als licht, het is zowel goed als slecht, het is alles in één.
Dit wezen begrijpt alle wezens omdat het weet dat het exact hetzelfde is wat in hem leeft. Het is de herkenning. Op grote schaal in de wereld en op kleine schaal in het afgescheiden zelf. Het
ikje. Het begrijpt, weet, herkent, herinnert en het oordeelt niet langer. Het heeft enkel nog onvoorwaardelijk lief.
En hoe vreselijk deze wereld soms ook lijkt… in de as van het verbrande vuur🔥is een vonkje die blijft leven. In de haat van oorlogen, dood en verderf toont de mensheid haar liefdevolle dienst
door met gevaar van eigen leven te blijven geven, in de destructie van natuurrampen biedt de mensheid vanuit alle uithoeken van de wereld hulp aan hen die alles zijn kwijtgeraakt… behalve
zichzelf.
Want ook al raak je alles kwijt wat je in deze wereld hebt verzameld maar je vindt jezelf, dan ben je de rijkste mens op Aarde en zo ook in de hemel.
En dan heb je de opdracht volbracht waarmee je hier op aarde kwam;
Waarlijk mens zijn.
Onvoorwaardelijk lief hebben.
Jezelf zien in AL het andere.
Vindt je ware zelf, hou van alles wat je eerst verafschuwde in jezelf en verlos en verlicht hiermee je Zelf en daarmee de hele stoffelijke wereld en álle levende wezens die in haar verblijven.
Want jij bént de duisternis en het licht, jij bént de waarheid én de leugen, jij bént de dood én het leven.
Jij bent het allemaal.
En zo ook ik.
Irme
Rani Savitri