Mijn cellen zingen wereldvrede Terwijl we gebombardeerd worden met angst, voel ik dat alle cellen in mijn lichaam staan te springen.
Ja, mijn hart huilt voor alle mensen die door deze pittige periode heen gaan. Mensen die geliefden zijn verloren, mensen die leven in angst en niet weten wat er gaat komen.
Terwijl niemand weet wat er te gebeuren staat, is er een verlichting die kan worden waargenomen voor degene die in staat is in zichzelf te voelen.
'Ja, mijn hart huilt voor alle mensen die het moeilijk hebben, maar het huilt niet harder dan dat het altijd al heeft gedaan'
'Mama, ik ben verdrietig geboren', antwoordde het meisje dat met 6 maanden oud al kon praten.
'Ik ben ongelukkig op aarde gekomen' is een bewustzijn dat ik had als heel jong kind, dat zeer snel van streek raakte. Het 'ik wil de kop onder koude kraan' was een laatste redmiddel waarmee mijn
moeder me kon helpen om me te verlossen van de dagelijkse hysterische huilbuien.
Mijn hart gilde voor alle mensen en dieren op aarde, al zo lang ik me dat kan herinneren. En dit werd dagelijks getriggerd door de kleinste dingetjes.
Ik kon bijvoorbeeld het liedje van 'koffietijd, een beetje gezelschap' niet horen of ging al volledig over mijn toeren.
Het kinderhartje huilde voor de mensen en dieren die honger leden, die geen dak boven het hoofd hadden en andere eerste levensbehoeften die niet in vervulling zagen gaan. Ik begreep niet hoe deze
wereld in stand kon worden gehouden. Het klopte gewoon niet, punt. Geen discussie. Zoveel oneerlijkheid en alles zo oneerlijk verdeeld, terwijl er meer dan genoeg is voor iedereen. Ik begreep
niet dat deze wereld koos voor oorlog en ziekten, onderdrukking door middel van angst, misleiding door middel van macht.
Het opgroeien in dit wereldbeeld zorgde ervoor dat het gebroken kinderhartje op haar tiende levensjaar al over de galerij hing om te springen en haar leven te beëindigen. Haar lichaam dat van
boven tot onder is gevormd met littekens die zij zichzelf heeft toegebracht. Om maar iets te voelen dat harder binnen kwam dan de pijn die ze voelde in het extreme leed op aarde.
En juist door dit in haar gehele wezen te voelen, werd hiermee de raket van verlangen - voor vrede op aarde - het universum in gelanceerd. Elke poging leidde tot een hoger bewustzijn en tot een
diepere, diepere wens.
Als ik later groot ben ga ik Afrika kopen, want dan zal ik er voor zorgen dat er geen mensen meer doodgaan van de honger of de dorst'
Het voelen van het wereldleed dwong mij op zeer jonge leeftijd al om van ellende door de knieën te gaan, het verstikkend in de ogen te kijken en de pijn in mezelf aan te gaan, zonder dat er
iemand was om mij hierin te begeleiden, omdat niemand wist hoe met mij om te gaan, laat staan mij te kunnen geven wat ik nodig had.
'Ik wil gewoon dat alle mensen lief zijn voor elkaar'.
De prachtige keerzijde van het zo intens kunnen voelen, is dat gelukzaligheid, liefde en vrede ook tot in de uitersten kunnen worden ervaren. En het gevoel dat er iets heel groots aan het
gebeuren is op dit moment, is wat ik waarneem in deze tijden van wereldcrisis.
Is dit wat er nu gebeurt op aarde niet wat wij als mensheid nodig hebben om tot een dieper inzicht te komen? Mensen die leven in hun dikke villa's tot de mensen die overleven in zelfgemaakte
tentjes; dit is iets wat de hele wereldbevolking aangaat. Het kan dan toch niet anders, dat dit eindelijk het begin is van een volledige reset op aarde?
Is dit niet precies een uiting van de hartekreet die al eeuwen in ons voortleeft als lichtwerkers?
Hoe vaak hebben wij deze aanloop op aarde gehad en heeft de mensheid zichzelf totaal de vernieling in geholpen? Het lijkt erop dat een wereldwijde shock als deze nodig is, om als collectief
bewustzijn voor iets anders te kiezen.
Verandering en bewustwording gaan meestal gepaard met grof geschut. We worden niet zomaar 'wakker' door wat ervaringen met fluwelen handschoentjes, maar door bittere, snoeiharde situaties die ons
'dwingen' een andere richting op te gaan, die het grotere geheel zal gaan dienen en niet slechts 1 % van de wereldbevolking. Dat mag nu tot het verleden behoren.
'Mag dit het einde zijn van de moderne slavernij ?'
De cellen in mijn lichaam zingen het lied van wereldvrede en ik voel de energie van ultieme bevrijding razen door mijn lichaam. Zou dit zijn, waar wij zo hard voor hebben gestreden? Waar wij
zoveel levens voor gevochten hebben, tegen het onrecht op aarde?
Dankjewel dat wij op een bepaalde manier een voorsprong hebben en weten dat liefde het enige antwoord is op alle vragen. Wij weten dat ware Liefde niet iets is om voor te vechten. Liefde is de
oorspronkelijke taal van alle bevolkingen, en niet alleen op aarde maar in het gehele Universum. Liefde heeft een stem die je helder kan voelen. Het is slechts de angst die gilt, om ervoor te
zorgen dat je niet naar Liefde luistert maar de angst volgt, zodat je angst manifesteert in je realiteit.
Mag dit het begin van het einde zijn, van alle onderdrukking, alle misdaden tegen de mensheid, de roof op moeder aarde, het vermoorden, ziek maken en het afhankelijk maken van alle mensen en
dieren.
Zal dit werkelijk de tijd zijn, dat wij ons losbreken van de eeuwenlange onderdrukking van ons Goddelijke zelf? In een realiteit die volledig tegen ons gevoel indruist? Volledig tegen de ziel in,
volledig tegen onze natuur in, om een bestaan op aarde te kunnen bekostigen? Krijgen de mensen die nu thuiszitten automatisch de ruimte om in zichzelf te duiken en daar de antwoorden vinden
waarnaar ze op zoek zijn? Zonder oordelen, zonder schuldigen buiten henzelf te zoeken? Maar puur in vertrouwen te zijn 'because heaven's got a plan for you'.
Ja, we hebben een hoop mensen te troosten. En we hebben ons licht te verspreiden, misschien meer dan ooit tevoren nodig was. Het is daarom ook zo belangrijk om onze focus vooral te houden op de
nieuwe tijd, onze gezondheid en de menselijke verbroedering, een cadeau die deze situatie met zich meebrengt.
Het gebroken kinderhartje staat in vuur en vlam door al deze gevoelens, omdat het in contact staat met haar ziel. De ziel die alles ziet als prachtig, precies zoals het is.
Mensen die noodgedwongen thuis zitten komen voor het eerst in lange tijd tot adempauze en beginnen weer het lied van hun hart te verstaan. Overal op Facebook duiken hartverwarmende filmpjes op
van mensen die samen liederen zingen, muziek maken en dansen. Er komt weer een golf van dankbaarheid als ik deze video zie. Om dit te kunnen aanschouwen in een wereld zoals
deze, is toch precies waarom wij hier zijn?
Ook deze filmpjes zijn prachtig: je bekijkt ze hier en hier.
Mensen die gevangen zaten in de ratrace van de maatschappij beginnen zich te realiseren wat er werkelijk toe doet in het leven. Mensen beginnen de roep van de ziel weer te voelen en kunnen
hierdoor tot andere conclusies komen, die voedend voor de ziel zijn en dienend voor het geheel.
Want als de achtbaan van het eeuwige 'gemoet' tot stilstand wordt gebracht en iedereen in hetzelfde schuitje zit, leidt dat tot eenheid. En dát raakt pas diep.
Ik breek in duizend stukjes licht, als ik deze bewustzijnsgolven op de aarde waarneem. Ik voel mij vervuld met intense liefde naar alle mensen, alle dieren
en onze fantastische moeder aarde die meer dan een waanzinnig applaus verdiend.
Ik kies ervoor om mijn gerichte focus te houden op de meest fantastische uitkomst voor het hoogste goed voor iedereen. Ik kies ervoor om mij te laten leiden door mijn hart, mijn oervertrouwen en
mijn eigen intuïtie.
En als we dan aannemen dat steeds meer mensen deze hogere vibratie kiezen, en wij onze eigen realiteit aan het creëren zijn, dan ben ik ervan overtuigd dat we de nieuwe tijd samen, in volle
glorie binnen zullen gaan.
Sing halleluja!
Denise Diekstra
www.lichtwerkersnederland.nl