Oorlogsvoertuigen. In mijn tijd als beroeps militair heb ik ook kennis gemaakt met deze brute machines. Zeker tijdens mijn uitzendingen naar Bosnië heb ik de macht van de tanks en ander zwaar geschut van dichtbij kunnen ervaren. De tanks kwamen binnenrollen onder de naam ‘showing the flag’. Toen was ik me nog niet bewust van welke ellende deze ijzeren killers kunnen veroorzaken of ik wilde en kon en toen nog niet voelen. Dat is een passendere zin. Nu sta ik erbij en raakt het ijzer mij aan. Dik gepantserd ijzer waarin mensen hebben gezeten die op anderen schieten. Auw, voel ik nu.
Waarom doen mensen dit. Waarom ontnemen mensen elkaar het leven en daarmee ook de vrijheid. Mijn hart huilt. Gevoelloos. Dat is wat ik erin zie en ervaar.
Soldaten die gevoelloos worden gemaakt en daardoor orders opvolgen. Dat is de vijand - en ze deugen niet. Het gebeurt nog steeds met materieel wat veel geavanceerder is dan toen. Nu kan men met een simpele druk op een knop van afstand precisie bombardementen uitvoeren. Knopje drukken en boem.
Mensen worden gemaakt om tot dit in staat te zijn want diep van binnen is dit niet wie we zijn. Of denk je dat pasgeboren baby’s hiermee bezig zijn. Nee, natuurlijk niet. Deze pure zielen willen juist verbinden ongeacht kleur, geloof of ras.
Het is toch bizar dat we ons gevoel zo laten uitschakelen om je te verstoppen in een oorlogsvoertuig. Achter het pantser. Hetzelfde pantser wat ons weghoudt van onze essentie. Liefde...
Ik leg mijn hand op de tank en voel die liefde. Ook voor diegene die denken dat zij de goede zijn en de vijand de slechte. Wat ik voel is angst. Angst om door alles heen te voelen. Angst om de vijand als medemens te zien. Angst om je hart te openen en te zeggen: dit klopt niet.
Het klopt niet om een medemens van het leven te beroven.
De stress van de oorlog is nu nog voelbaar in ons systeem. Zeker nu met de tijd van maatregelen. Het gaat over ‘vrijheid’ Wat dat betekent is voor iedereen anders en laat dat nou juist de ware kracht van vrijheid zijn. Kan je de ander laten in zijn/haar waarheid ? Of moet er geschoten worden met woorden, want dat is ook wat er gebeurd.
Woorden die polariseren. Woorden die iets kapot willen maken. Woorden die de ander willen beschuldigen.
In mijn beleving is het de verantwoordelijkheid van een ieder om zijn eigen pantser af te doen en om zo weer ‘naakt’ te worden.
Zichtbaar als mens.
Kwetsbaar.
Menselijk.
Niet meer schieten maar verantwoordelijkheid nemen. Voor jouw gedrag naar een ander toe. Dan pas kunnen de onschuldige kinderen die in ons allen aanwezig zijn weer met elkaar spelen. Als gelijkwaardige mensen. Met een hart en een liefdevolle ziel. Daar kies ik voor.
Een knuffel voor de tank en daarmee ook een knuffel aan het pantser.
Ware moed zit in het openen van je hart, ook als de ander daar moeite mee heeft of je niet kan ontvangen. Dat is pas ‘stoer’. Strijd los je niet op met strijd. Dat is de oude manier. Daar is liefde voor nodig en die liefde is in ons allen aanwezig. In ons hart. Waar we vrije wezens zijn.
Let’s do it.
Ralph Nelissen