Dat de grens tussen psychose en spirituele ervaringen zich in het onbekende bevinden en de scheidslijn dun is, en het lastig te bepalen is, wordt in het werken in de psychiatrie pijnlijk duidelijk. Daarom is het een blijvend thema om te onderzoeken, in mij en in de wereld. Een reden om er onderzoekend over te blijven schrijven.
Met een ruime ervaring in verschillende spirituele settingen weet ik inmiddels dat er veel tussen hemel en aarde is wat ik niet zie of hoor, maar wat niet betekent dat het er niet
is.
Emotiewerk, wat als energie te ervaren is in je lijf, een sfeer in een ruimte als je binnenkomt die je oppikt, iemand aan wie je denkt en op dat moment krijg je een berichtje, er zijn vele
varianten van dingen die we niet begrijpen en toch werkt het wel en we kennen ze allemaal.
Zo werd er een groots onderzoek gedaan naar mediteren en hoe op een plek waar een grote groep mensen zaten te mediteren, de criminaliteitscijfers zakten. Mensen die stervenden zijn en na een bijna-doodervaring terugkomen met boodschappen uit een andere wereld, dromen, geestverruimende middelen die ons veel kunnen vertellen...
De voorbeelden zijn eindeloos. Wat maakt nou dat we het soms toch duiden als psychose en wat is daarvan het probleem?
Het grootste verschil wat ik tot nu toe kon vinden is dat mensen met een psychose een mate van realiteitsverlies ervaren. Dus een psychose brengt daarmee niet iets extra's in hun leven, maar ontneemt ze eigenlijk de mogelijkheid om in deze realiteit verankerd te blijven terwijl een spirituele ervaring uiterst verwarrend kan zijn maar meestal wel een verheldering brengt op de wereld zoals deze ervaren werd tot nog toe.
Toch is ook daar een grenslijn te vinden die discutabel is. Zo lag ik ooit, na het consumeren van geestverruimende middelen, zeer gelukkig te slapen naast een draak. Nog nooit voelde ik me zo beschermd en geborgen. De draak verdween uiteindelijk, maar zijn parfum bleef wel, iedere keer als ik aan dat moment denk, voelt het alsof hij er weer is. Zo zijn er dromen geweest, zo levensecht, waarvan de emoties soms dagenlang bij mij blijven. Ik heb inmiddels vaak genoeg terug gehoord dat ik behoorlijk dromerig kan zijn en idealistisch en soms zo betrokken dat ik mezelf lijk te verliezen.
Toch is het grote verschil tot nu toe nog altijd wel of je je staande kunt houden in de wereld. Kun je voorzien in je eigen dagelijkse zorg en welzijn. Heb je een dak boven je hoofd, voldoende te eten en een netwerk om op terug te vallen.
Zo wordt psychotische kwetsbaarheid dus veel groter dan alleen de belevingen die iemand heeft, die anders zijn als de mensen om iemand heen. Er is geen één op één diagnose te stellen wat het wel is, en wat niet, en wat dan de behandeling is.
Er is iemand die het op zich genomen heeft de wereld problematiek te helen door middel van channelen.
Dat lijkt mij een giga opdracht en hij heeft er veel hulp bij nodig. Ook hulp die wij hem niet kunnen geven. Het blijft zoeken naar de medische kant van dit soort problematiek en welke hulp er
eigenlijk werkelijk nodig is.
Hoe zou iemand het doen als je hem uit de setting haalt en een nachtje naast de draak laat slapen? Gebed in een spirituele Sangha? We zijn daar nog niet, nóg niet....
- Een ggz verpleegkundige
Marieke Eebes
www.heart4care.nl