Het lijkt een gekke vraag voor iemand die zich vooral verhalenverteller noemt. Maar laat me je even meenemen in mijn gedachten hierover. Wat ik namelijk veel zie, is dat je blijkbaar pas een
bepaalde expert status krijgt, als je ergens rock bottom bent gegaan en hierop jouw business bouwt.
Stel je bent ernstig ziek geweest, je hebt een heftige (v)echtscheiding meegemaakt, je ziet je kinderen niet wegens ouderverstoting, je bent suïcidaal geweest, je hebt een eetstoornis, bent
dakloos of failliet gegaan, etc., dan is dat natuurlijk super heftig. En als je daaruit bent opgestaan en er sterker door bent geworden, dan mag je daar trots op zijn.
❥ Maar waarom wordt dat verhaal eindeloos herhaald?
Het risico is namelijk dat je je er toch mee blijft identificeren. Stel je bent genezen, maar in jouw verhaal naar buiten toe blijf je wel iedere keer dat meenemen. ‘Ik heb kanker gehad en nu sta
ik hier.’ of ‘Ik heb mijzelf bevrijd van die toxische relatie.’
Marketingtechnisch is het perfect. Zeker vanuit het mannelijk perspectief is het adagium: Stick to a good story. Menig business coach zal altijd de nadruk leggen op het feit dat je vooral op de
pijn van je klant moet gaan zitten. Dan maak je verbinding met de ander, wordt je verhaal herkenbaar en wordt verkoop een eitje.
Je moet dus vooral een goed verhaal hebben. Liefst met een herkenbare pijn, een ‘oh wow’ factor en/of een ‘ahh wat heftig’ gehalte. Want emotie verkoopt en daardoor is zo’n verhaal het ultieme haakje voor de likes, de verbinding en natuurlijk de sale.
Je bent echter wat je gelooft en wat je gelooft, bepaalt je werkelijkheid. Plus wat je aandacht geeft groeit. Wil je daadwerkelijk uit je oude verhaal stappen, je verleden achter je laten, je
nieuwe jij belichamen, dan moet je dat oude verhaal dus vooral niet blijven herhalen. Wil je vrijbreken van dat wat jou heeft verzwaard, dan moet je er vooral geen aandacht meer aan geven.
Natuurlijk is het voor het verbinden met elkaar en het bouwen van je business essentieel om je persoonlijke verhaal te vertellen. Ik denk ook echt dat de wereld daar behoefte aan heeft. Maar de
woordkeuze en de manier waarop je het deelt, is daarbij zeer relevant. Het is namelijk niet zo belangrijk waar je vandaan komt, wel waar je naartoe wilt.
Je ziet overigens dat mannen hier makkelijker in zijn dan vrouwen. Tony Robbins heeft al vele jaren enorm veel succes en altijd weer met hetzelfde verhaal en dezelfde anekdotes. Mannen kiezen
bijvoorbeeld ook veel vaker ervoor om te onderzoeken welk onderwerp verkoopt, voor zij een boek gaan schrijven. Deze benadering gaat uit van ‘speel in op waar de behoefte ligt’.
Laatst zag ik echter een interview met een popster die aangaf dat zij moeite had met het imago dat haar was aangemeten. Zij was dit allang niet meer, maar om de verkoop niet te verstoren, moest zij zich zo blijven voordoen van haar management. Het wrong intern enorm bij haar, omdat zij voelde dat zij al een heel stuk verder gegroeid was.
De meer vrouwelijke beweging in marketing richt zich dan ook meer op delen wat er vanbinnen leeft, dat wat er op dat moment gezegd mag worden. Ook als dat niets is. Hierdoor wordt de weg naar
binnen leidend in plaats van de externe wereld centraal te stellen. Dit maakt het voor het mannelijk principe natuurlijk veel te onvoorspelbaar, ontastbaar en oncontroleerbaar.
Misschien is dit precies zoals de vrouw, in elk geval het vrouwelijk vuur, wordt gezien. Zij is wispelturig, kan ineens vol vlammen, dan weer zachtjes sprankelend knetteren. Zo kun je je bij haar verwarmen, dan ineens wordt zij een uitslaande brand en verwoest alles. Onze innerlijke wereld is de plek waar de magie plaatsvindt, waar ons vuurtje wordt opgestookt. Maar dat vuur mag er vaak niet zijn.
Omdat we als samenleving ook gewend zijn om aan te gaan op externe prikkels, is deze manier van handelen in het externe veld ook nog eens niet ideaal als verkoopstrategie. Een pijnlijk, rauw,
schurend verhaal houdt eerder de aandacht vast en is meer succesvol. Daarbij heeft de ideale klant blijkbaar 10 contactmomenten nodig voor het tot aankoop over gaat. Herhaling is dus key.
Ergens zie ik ook dat dit werkt, tegelijkertijd zie ik ook waar het gaat wringen. Ik vertel namelijk ook verhalen. Ik schijn licht op weggemoffelde, vervormde en verbannen verhalen. Ik belicht de
andere kant van bestaande, gevestigde verhalen. Maar nooit om je ermee te identificeren. Juist niet. Ik geloof namelijk dat je zo vrij bent als je eigen gedachten beperkt zijn.
Storytelling is al heel lang een manier om een bepaald narratief te verkopen, met uiteraard de door de verteller gewenste uitkomst. Terwijl verhalen vertellen al eeuwenoud is en vooral bedoeld om
wijze, liefdevolle levenslessen van generatie tot generatie over te brengen. Waarbij het verhaal de brug slaat tussen de realiteit en het (onder)bewustzijn, zonder dat het werkelijk relevant
is.
Verhalen zijn verbindend, helend en transformerend. Maar bovenal manifesterend. Het gevaar loert dus dat je erin vast blijft zitten, wanneer het uiterlijk succes belangrijker
wordt geacht dan de innerlijke transformatie. En dan wordt jouw verhaal dat jouw kracht heeft gegeven en heeft gebracht tot waar je nu staat, misschien wel je grootste wurggreep.
Vertel je verhaal. Deel het. Schrijf het op. Maar vertel of schrijf je vrij, zodat jij jezelf niet vastzet in een oude realiteit, maar de sky the limit is.
Het verleden is geweest en de toekomst wacht op je, neem jij de handreiking aan?
Eveline van Dongen
www.innertreasure.nl