Ergens uitstappen wordt vaak als opgegeven (falen) gezien en de vraag is of dat ook echt waar is. Ik heb meerdere momenten gehad in mijn leven dat ik voor de keuze stond tussen nog een keer proberen of ervan weg bewegen, en de keren dat ik het laatste deed hebben me steeds weer verder geholpen in mijn leven. Ik mocht het werken/mijn best doen laten gaan en kiezen voor mezelf. Het was nodig om weg te bewegen en mezelf te begrenzen zodat ik me weer op een andere en diepere manier/laag kon 'voelen'.
Ruimte maken is iets anders dan weglopen, zelfs als het gaat over een baan, woonplek of relatie die niet meer stroomt.
Wat is dan een goed moment? Wanneer doe je dat? Wanneer laat je de valse hoop los? De hoop die denkt dat het toch nog wel goed komt, of gaat stromen. De hoop dat je toch nog blij wordt, of meer salaris krijgt, of seks, of intimiteit, of een andere functie of en ga zo maar door.
Ik was ook gewend om te blijven werken voor iets, om niet op te geven, niet te buigen, het te fixen. Tegelijkertijd bleef ik me daardoor ook opjagen, en hield ik mijn zenuwstelsel in de stress/alert stand.
Ik was vooral op de ander gericht, of op de baan (waar ik geld mee verdiende). Niet wetende dat ik door dit vasthouden aan iets mezelf geen ademruimte gaf.
Er zat vaak een diepe behoefte onder om gezien en/of gehoord te worden maar de energie waarmee ik kwam zorgde juist niet voor verbinding.
Er zat namelijk veel onderdrukte boosheid en verdriet onder en die lading legde ik dan ook bij de ander neer, of projecteerde ik op een situatie.
Mijn pleaser was ook actief want die wilde het zo goed doen, maar wat ik deed was de ander verstikken en mezelf overprikkelen.
Heel frustrerend dit, want onder alle onhelderheid zat ook een klein jongetje die geen idee had hoe hij in zichzelf veiligheid kon creëren.
Dus bleef ik maar 'drammen' om binnen te mogen, maar mijn eigen emotionele deur hield ik dicht.
Ik miste dus ook de verbinding met mijn eigen emoties/gevoelens en door weg te bewegen nam ik de ruimte die ik dan nodig had.
Blijven hangen in trauma put uit, want het trauma (van waaruit deze beweging komt) had ruimte, rust en aandacht nodig.
Het is alsof je een verstrikking weghaalt door te kiezen om te falen. Wil je gelijk of wil je geluk?
Door te buigen kon ik steeds meer gaan staan, en dat is een kwetsbaar proces.
Het lijkt zo paradoxaal en toch is dit hoe het voor mij werkte en nog steeds werkt.
Verspeel je energie niet door in verstrikkingen te blijven hangen want die energie heb je nodig voor je eigen proces naar innerlijke veiligheid, want die veiligheid is niet te halen aan de andere kant van de muur.
De ''nee'' naar een ander of een situatie kan dan zomaar een ''ja'' naar jezelf worden.
Mooi proces waarin niks overgeslagen kan worden door het angstige denken (iets kwijt raken), het wil gevoeld en ervaren worden in het lijf.
Als je jezelf meer gaat inbrengen en gaat laten zien zullen de muren vanzelf weggaan, en als je toch niet binnen mag dan is dat wat het is. Je hoeft er niet meer hard voor te werken.
Verbinding willen/moeten maken werkt vaak averechts want de ware verbinding start met het goed hebben met jezelf.
Als je weg-beweegt kan het zomaar zijn dat er op een andere manier weer verbinding wordt gemaakt. Stop met jezelf te stressen (op te fokken) en maak ruimte om te voelen wat er werkelijk onder zit.
Wees eerlijk naar jezelf.
Ralph Nelissen